Η αποτυχημένη ανταρσία της ομάδας μισθοφόρων Βάγκνερ τον περασμένο μήνα αποκάλυψε ότι ο Βλαντιμίρ Πούτιν, ένας ηγέτης που κάποτε θεωρούνταν ο ισχυρότερος από τους ισχυρούς άνδρες, μπορεί να μην έχει τόσο σφιχτό έλεγχο στην εξουσία όσο πίστευαν παλαιότερα. Καθώς ο Πούτιν επιδιώκει να επανακτήσει τον έλεγχο, υπάρχουν εικασίες σχετικά με το τι σημαίνει για το μέλλον του καθεστώτος του Πούτιν η απόπειρα εξέγερσης από τον αρχηγό του Βάγκνερ, Γεβγκένι Πριγκόζιν – και αν οι αντίπαλοι της Ρωσίας θα μπορούσαν να εκμεταλλευτούν τη στιγμή αδυναμίας του Πούτιν.
Η κυβέρνηση Μπάιντεν έχει μια σπάνια ευκαιρία να ασκήσει πρόσθετη πολιτική πίεση στον Πούτιν, προσφέροντας στον ρωσικό λαό μια διέξοδο από την οικονομική και διπλωματική απομόνωση από τη Δύση στην οποία έχει υποβληθεί η χώρα τους τους τελευταίους 17 μήνες. Η εισβολή του Πούτιν δεν ήταν τίποτα λιγότερο από μια καταστροφή για τη Ρωσία, με περισσότερους από 50.000 νεκρούς και 150.000 τραυματίες, περίπου ένα εκατομμύριο από τους καλύτερους και λαμπρότερους της να φεύγουν στο εξωτερικό, μια οικονομία που σιγά-σιγά στραγγαλίζεται και η χώρα πιο απομονωμένη στην παγκόσμια σκηνή από ό,τι έχει ήταν σε 100 χρόνια. Ωστόσο, η δημόσια υποστήριξη στη Ρωσία για τον πόλεμο και τον Πούτιν φαίνεται να υπάρχει, σύμφωνα με δημοσκόπηση. Εν μέρει, οι Ρώσοι βλέπουν ελάχιστη εναλλακτική από το να συνεχίσουν. Αλλά οι Ηνωμένες Πολιτείες μπορούν να χαράξουν έναν διαφορετικό δρόμο. Για να γίνει αυτό, ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν θα πρέπει να περιγράψει πώς θα μπορούσε να μοιάζει μια Ρωσία μετά τον Πούτιν, όπως ακριβώς ο Πρόεδρος Γούντροου Γουίλσον διατύπωσε ένα όραμα για τη μεταπολεμική Γερμανία το 1918.
Σήμερα, σκιαγραφώντας μια ειρηνευτική διευθέτηση που περιλαμβάνει ένα ελπιδοφόρο μέλλον για τη Ρωσία, ο Μπάιντεν μπορεί να είναι σε θέση να παράγει ένα παρόμοιο αποτέλεσμα, κάνοντας έκκληση σε Ρώσους με επιρροή εντός των αιθουσών εξουσίας – στον στρατό, στους κυβερνητικούς θεσμούς και στον ιδιωτικό τομέα – οι οποίοι θα μπορούσαν ενδεχομένως να έθεσε τη χώρα σε μια νέα πορεία. Ο Μπάιντεν δεν πρέπει να προσφέρει αυτό το όραμα σε μια μεγαλειώδη ομιλία του Wilson που χαιρετίζει τη δημοκρατία ή μια νέα παγκόσμια τάξη πραγμάτων. Αντίθετα, θα πρέπει να διατυπώσει μια σειρά από πρακτικά βήματα που θα έκαναν οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοι και οι εταίροι τους για να επιτρέψουν στη Ρωσία να γίνει σεβαστό μέλος της διεθνούς κοινότητας αντί για ένα κράτος παρίας – «μια γιγάντια Βόρεια Κορέα», όπως ο ιστορικός Stephen. Ο Κότκιν έχει περιγράψει τι θα μπορούσε να είναι μια μέρα η Ρωσία αν παραμείνει στην τρέχουσα πορεία της. Αυτή η υπόσχεση πρέπει να συνοδεύεται από τρεις προϋποθέσεις: πλήρη απόσυρση των ρωσικών δυνάμεων από όλη την Ουκρανία, δέσμευση για σεβασμό της κυριαρχίας της Ουκρανίας και μείωση των εντάσεων με τη Δύση και την απομάκρυνση του Πούτιν.
Όπως εξηγεί ο ιστορικός Robert Gerwarth στο βιβλίο του November 1918: The German Revolution, «οι ιδέες του Wilson για μια «δίκαιη ειρήνη» δεν είχαν καμία σημασία για τις στρατηγικές εκτιμήσεις» των Γερμανών στρατηγών Paul von Hindenburg και Erich Ludendorff μεταξύ Ιανουαρίου και Σεπτεμβρίου 1918. Μέχρι τον Νοέμβριο εκείνου του έτους, ωστόσο, «μια μέτρια «ειρήνη του Wilson» χωρίς νικητές ή νικημένους ήταν το καλύτερο που μπορούσε να ελπίζει η Γερμανία», γράφει ο Gerwarth. Μέχρι τότε, η Γερμανία ήταν εξαντλημένη, τόσο στο εσωτερικό όσο και στο μέτωπο. Στο εσωτερικό, το γερμανικό κοινό υπέφερε από ελλείψεις τροφίμων και αυξανόμενη εργατική αναταραχή.
Καμία ιστορική αναλογία δεν είναι τέλεια, ειδικά όταν χρησιμοποιείται για να προωθήσει ένα επιχείρημα πολιτικής. Η Γερμανία το 1918 είχε ενεργά πολιτικά κόμματα και έναν αδύναμο ηγέτη. Είχε υποφέρει από τέσσερα χρόνια πολέμου και είδε την ισορροπία δυνάμεων στο πεδίο της μάχης να αλλάζει με την είσοδο των Ηνωμένων Πολιτειών στον πόλεμο. Αυτό είναι προφανώς πολύ διαφορετικό από τη σημερινή Ρωσία. Η στέρηση που αισθάνθηκε στη Γερμανία εν καιρώ πολέμου ήταν πολύ πιο σοβαρή από τις προκλήσεις που προκλήθηκαν από τις κυρώσεις που αντιμετωπίζει η Ρωσία. Υπήρχαν επίσης ενεργά πολιτικά κόμματα διαθέσιμα για να αναλάβουν τα ηνία της εξουσίας. Παρά αυτές τις διαφορές, η προσφορά του Wilson στη Γερμανία παρέχει ένα μοντέλο για το πώς ο Μπάιντεν θα μπορούσε να πείσει τους Ρώσους με επιρροή να εγκαταλείψουν τον Πούτιν.
Ο Μπάιντεν θα πρέπει να ενημερώσει ότι για να κάνει η Ρωσία ένα βήμα πίσω, θα πρέπει να τερματίσει τον πόλεμο και να αντικαταστήσει την ηγεσία στο Κρεμλίνο. Το πιο σημαντικό ακροατήριο για αυτήν την ομιλία θα ήταν οι ρωσικές ελίτ και γνώστες του στρατού, των κυβερνητικών υπουργείων και του ιδιωτικού τομέα. Η νέα κυβέρνηση στη Μόσχα θα πρέπει να είναι πρόθυμη να μειώσει τις εχθροπραξίες, να αποκαταστήσει τις συμφωνίες ελέγχου των εξοπλισμών και να απελευθερώσει Αμερικανούς ομήρους (όπως ο δημοσιογράφος Evan Gershkovich και ο Paul Whelan, πρώην πεζοναύτης των ΗΠΑ) και Ρώσους πολιτικούς κρατούμενους (όπως ο Alexei Navalny και ο Vladimir Kara-Murza.
Στην ομιλία του, ο Μπάιντεν θα μπορούσε να μιλήσει για το πώς θέλει να δει τους Ρώσους για άλλη μια φορά να ταξιδεύουν και να σπουδάζουν στις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρώπη, εύρεση θέσεων εργασίας, πελατών και επενδυτών στη Δύση. Συνεργασία με διεθνείς εταίρους για επιστημονική έρευνα αιχμής· και να αγωνίζονται με περηφάνια στους Ολυμπιακούς Αγώνες του επόμενου καλοκαιριού στο Παρίσι. Το θέμα θα ήταν να ζωγραφίσουμε ένα πορτρέτο μιας Ρωσίας με μέλλον που ορίζεται από την ευημερία και τη σύνδεση με την Ευρώπη και όχι από τη φτώχεια και την απομόνωση.
Μια προτεινόμενη διευθέτηση του πολέμου που επιμένει στην αδυναμία της Ρωσίας ή στις εκτεταμένες παραχωρήσεις θα ενισχύσει μόνο τους σκληροπυρηνικούς στο εσωτερικό της χώρας. (Πρέπει να σημειωθεί ότι η παραχώρηση του ελέγχου των ειρηνευτικών συνομιλιών του Παρισιού από τον Wilson στους Γάλλους και τους Βρετανούς οδήγησε σε μια τιμωρητική διευθέτηση που υπονόμευσε την εκκολαπτόμενη γερμανική δημοκρατία και οδήγησε στην άνοδο του Ναζιστικού Κόμματος.) Οι Ηνωμένες Πολιτείες θα έπρεπε αντ’ αυτού να καθησυχάσουν τους Ρώσους ότι εάν τερματίσουν τον πόλεμο, σέβονται την κυριαρχία της Ουκρανίας, μειώνουν τις εντάσεις με τη Δύση και εκδιώξουν τον Πούτιν, θα σώσουν τη χώρα τους από την ήττα και την παρακμή και θα δώσουν στη Ρωσία την ευκαιρία να ευδοκιμήσει ειρηνικά δίπλα στους γείτονές της.
