Η Ουάσιγκτον πρέπει να αυξήσει την υποστήριξη της στους ευάλωτους εταίρους – προτού να είναι πολύ αργά
Είναι πολύ νωρίς για να προβλέψουμε το πώς θα τελειώσει ο βάναυσος, αδικαιολόγητος πόλεμος της Ρωσίας εναντίον της Ουκρανίας. Αλλά προς το παρόν, είναι σαφές ότι ο ρωσικός στρατός έχει σοκαριστικά χαμηλότερες επιδόσεις του αναμενομένου στην πρώτη φάση του πολέμου, ενώ ο ουκρανικός στρατός έχει υπερβεί εαυτόν. Άλλες αναθεωρητικές δυνάμεις που σκέφτονται την επιθετικότητα θα εξετάσουν προσεκτικά τις αδυναμίες της Ρωσίας για να αποφύγουν να κάνουν τα ίδια λάθη, και οι χώρες που αυτές απειλούν θα κοιτάξουν στο παράδειγμα της Ουκρανίας για να [αποκτήσουν] γνώσεις σχετικά με το πώς θα αποκρούσουν έναν μεγαλύτερο, καλύτερα εξοπλισμένο αντίπαλο.
Υπάρχουν όμως και διδάγματα για τις Ηνωμένες Πολιτείες. Οι ηγέτες της άμυνας των ΗΠΑ πρέπει να εξετάσουν τι σημαίνουν τα αποτελέσματα στην Ουκρανία, όχι μόνο για το πώς η Ουάσιγκτον θα αξιολογεί τις στρατιωτικές δυνατότητες των αντιπάλων της στο μέλλον, αλλά και για το πώς οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους θα μπορέσουν να χρησιμοποιήσουν ασύμμετρες τακτικές για να υπονομεύσουν τα πλεονεκτήματα αυτών των αντιπάλων και να εκμεταλλευτούν τις αδυναμίες τους. Για παράδειγμα, τα στρατεύματα που παρατάσσονται υπό ηγέτες που δεν ανέχονται τη διαφωνία ή δεν αμφισβητούν τις υποθέσεις, θα είναι ευάλωτα σε μια σειρά προβλημάτων, από τους στρατηγικούς λανθασμένους υπολογισμούς και την ανεπαρκή επιμελητεία έως την κακή διοίκηση στο πεδίο της μάχης και το ηθικό των στρατιωτών. Αυτή είναι μια συστημική αδυναμία των αυταρχικών καθεστώτων, αλλά και άλλα κράτη μπορεί επίσης να είναι επιρρεπή. Επιπλέον, οι στρατοί που δεν έχουν δοκιμαστεί στη μάχη ίσως δυσκολευτούν να εκπαιδεύσουν στρατιώτες για τις πραγματικές συνθήκες που θα αντιμετωπίσουν στον πόλεμο, να πολεμήσουν αποτελεσματικά ως κοινή δύναμη και να προσαρμοστούν σε πραγματικό χρόνο στις ασύμμετρες τακτικές ενός αντιπάλου.
Η πολεμική προσπάθεια της Μόσχας ήταν βαθιά ελαττωματική, αλλά ετούτος δεν είναι ο μόνος λόγος που οι ουκρανικές δυνάμεις τα πήγαν τόσο καλά: μπόρεσαν να εκμεταλλευτούν τις ρωσικές αδυναμίες, χάρη εν μέρει στην βοήθεια που έλαβαν από την Δύση. Η αξιοσημείωτη απόδοση του στρατού της Ουκρανίας είναι άμεσο αποτέλεσμα μιας πολυετούς προσπάθειας για την αρωγή ασφαλείας που ανέλαβαν οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους στο ΝΑΤΟ, από την εισβολή της Ρωσίας στην Κριμαία το 2014 και μετά. Σε ετούτα τα οκτώ χρόνια, η υποστήριξη με τη μορφή εξοπλισμού, εκπαίδευσης και βοήθειας στον σχεδιασμό, μεταμόρφωσε τον ουκρανικό στρατό σε μια πολύ πιο ικανή μαχητική δύναμη. Τους τελευταίους τρεις μήνες, η ενοποιημένη Δυτική βοήθεια έχει κάνει την διαφορά και στο πεδίο της μάχης. Δεκάδες χώρες έχουν συνασπιστεί για να μοιραστούν πληροφορίες, να προσφέρουν στρατιωτική και οικονομική βοήθεια και να επιβάλουν σοβαρό οικονομικό και πολιτικό κόστος στην Ρωσία.
Στην Ουκρανία, η Ουάσιγκτον έχει πλέον ένα βασικό μοντέλο για την ενδυνάμωση της ικανότητας των συμμάχων και των εταίρων της να αμύνονται και, ενδεχομένως, να αποτρέπει μελλοντικές συγκρούσεις. Δεν πρέπει να περιμένει έως ότου ένα άλλο πανίσχυρο έθνος απειλήσει έναν μικρότερο γείτονα του, για να ενεργήσει με βάση τα διδάγματα από αυτόν τον πόλεμο.
ΤΙ ΕΚΑΝΕ ΛΑΘΟΣ Η ΡΩΣΙΑ
Η Ρωσία έχει παραπατήσει πολλές φορές, πριν και μετά την εισβολή του Φεβρουαρίου, και η εστίαση στις πηγές αυτών των προβλημάτων παρέχει ενδείξεις για την αποφυγή ή την υπέρβασή τους. Η Μόσχα και άλλοι επίδοξοι επιτιθέμενοι θα διδαχθούν από αυτές τις αποτυχίες, όπως θα πρέπει [να διδαχθεί] και η Ουάσιγκτον, λαμβάνοντας υπόψη τους τρόπους με τους οποίους η επόμενη χώρα που θα εξαπολύσει έναν επιθετικό πόλεμο μπορεί να επιδιώξει να βελτιώσει τις επιδόσεις της σε σχέση με αυτές της Ρωσίας στην Ουκρανία.
Πολλά από τα σφάλματα της Ρωσίας απορρέουν από το κλίμα στην ηγεσία του Κρεμλίνου. Οι αυταρχικοί ηγέτες δεν ανέχονται την διαφωνία ή τις ανεπιθύμητες ειδήσεις, και ο Ρώσος πρόεδρος, Βλαντιμίρ Πούτιν, δεν αποτελεί εξαίρεση. Όπως ήταν προφανές στην συνάντησή του με τους κορυφαίους συμβούλους του για την εθνική ασφάλεια πριν από την εισβολή στην Ουκρανία, η οποία μεταδόθηκε τηλεοπτικά, ο Πούτιν έχει δημιουργήσει ένα κλίμα στο οποίο οι υφιστάμενοι του φοβούνται να αντικρούσουν ή ακόμη και να αμφισβητήσουν την κοσμοθεωρία του. Το να λέει κάποιος την αλήθεια στον Πούτιν είναι συνταγή για δημόσια ταπείνωση, απόλυση ή [κάτι] χειρότερο. Στο πλαίσιο του πολέμου, το αποτέλεσμα είναι ότι οι ηγέτες δεν κάνουν τεστ αντοχής στις υποθέσεις τους και ότι προσαρμόζονται υπερβολικά αργά, όταν τα σχέδιά τους δεν επιβιώνουν της επαφής με την πραγματικότητα. Η αρχική πεποίθηση του Πούτιν ότι ο ρωσικός στρατός είχε συντριπτική υπεροχή, και ότι από τους Ουκρανούς έλειπε η θέληση και η ικανότητα να πολεμήσουν, αποδείχτηκε γρήγορα ψευδής, αλλά το Κρεμλίνο δεν προσάρμοσε την προσέγγισή του. Αντίθετα, η τοξική ηγεσία του Πούτιν και η αβέβαιη διαδικασία λήψης αποφάσεων έθεσαν τις προϋποθέσεις για την αποτυχημένη επίθεση για την κατάληψη του Κιέβου.
Η δυσανεξία στην διαφωνία και στον διάλογο είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα των αυταρχικών συστημάτων, αλλά οι δημοκρατίες δεν έχουν σε καμία περίπτωση ανοσία στο πρόβλημα. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι λανθασμένες υποθέσεις και ο κακός σχεδιασμός ταλαιπώρησαν την εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ, το 2003. Η δημιουργία ενός κλίματος ηγεσίας, στο οποίο η διαφωνία όχι μόνο γίνεται ανεκτή αλλά και επιζητείται καθώς αναπτύσσονται τα σχέδια, βελτιώνει δραματικά τις πιθανότητες επιτυχών αποτελεσμάτων.
Υπάρχει ένα ρητό μεταξύ των επαγγελματιών του στρατού, που συχνά αποδίδεται στον Omar Bradley, τον Αμερικανό στρατηγό που υπηρέτησε ως αρχηγός του Γενικού Επιτελείου (Joint Chiefs of Staff) μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο: «Οι ερασιτέχνες συζητούν την στρατηγική. Οι επαγγελματίες μελετούν την επιμελητεία». Η επιμελητεία του στρατού της Ρωσίας σε αυτόν τον πόλεμο ήταν εντελώς ανεπαρκής. Οι Ουκρανοί εκμεταλλεύτηκαν αυτό το μειονέκτημα [4], σαμποτάροντας τις μονάδες εμπροσθοφυλακής και τις ανεπαρκώς προστατευμένες γραμμές ανεφοδιασμού, καθώς ο ρωσικός στρατός επιχειρούσε να φτάσει στο Κίεβο μέσω ξηράς. Από τις δυνάμεις της Μόσχας εξαντλήθηκαν γρήγορα τα καύσιμα, τα τρόφιμα και άλλες βασικές προμήθειες. Αυτή η αποτυχία παροχής υλικοτεχνικής υποστήριξης και επιχειρησιακής ασφάλειας στις δυνάμεις εισβολής ήταν συνέπεια του ανεπαρκούς σχεδιασμού; Ο χρηματισμός και η διαφθορά διοχέτευσαν πόρους αλλού; Ήταν πλήρης ανικανότητα; Πιθανότατα, όλα τα παραπάνω. Οι ανεπάρκειες της Ρωσίας σε αυτόν τον τομέα και η αδυναμία της να προσαρμοστεί ενόσω γινόταν στόχος επιθέσεων, έχουν αποκαλύψει μια κρίσιμης σημασίας ευαλωτότητα που οι ουκρανικές δυνάμεις θα πρέπει να συνεχίσουν να εκμεταλλεύονται. Η αποτυχία της χρησιμεύει επίσης ως προειδοποίηση για οποιονδήποτε μελλοντικό επιτιθέμενο που επιδιώκει να προβάλει ισχύ σε μεγάλες αποστάσεις ή σε αμφισβητούμενο έδαφος.
Μια άλλη έκπληξη ήταν η αποτυχία της ρωσικής αεροπορίας να κερδίσει τον έλεγχο των ουρανών της Ουκρανίας ή να διεξάγει επιτυχώς κοινές επιχειρήσεις με τα στρατεύματα επί του εδάφους, παρά το γεγονός ότι έχει μεγαλύτερο στόλο από την Ουκρανία. Υπολογίζεται ότι οι ουκρανικές δυνάμεις έχουν καταρρίψει 172 ρωσικά αεροσκάφη μόνο στους δύο πρώτους μήνες του πολέμου. Οι Ρώσοι πιλότοι περιορίζονται από το γεγονός ότι έχουν ελάχιστους κατευθυνόμενους πυραύλους ακριβείας μεγάλου βεληνεκούς στο απόθεμά τους, το οποίο σημαίνει ότι πρέπει συχνά να επιχειρούν εντός της εμβέλειας των ουκρανικών αντιαεροπορικών όπλων. Μέχρι σήμερα, η ρωσική αεροπορία έχει διεξάγει κατά κύριο λόγο σκόπιμα χτυπήματα σε στρατιωτικούς και πολιτικούς στόχους (τα τελευταία συμβάλλουν στις κατηγορίες για εγκλήματα πολέμου), ενώ έχει παράσχει ελάχιστη έως καμία στενή αεροπορική υποστήριξη στις επίγειες δυνάμεις που βρίσκονται στη μάχη. Χωρίς σκάφη αναγνώρισης και κρούσης στον αέρα, οι στρατιώτες παραμένουν πολύ πιο ευάλωτοι και λιγότερο αποτελεσματικοί.
Οι ρωσικές δυνάμεις φάνηκαν επίσης να είναι ανεπαρκώς εκπαιδευμένες για τον τύπο των επιχειρήσεων που τους ζητήθηκε να εκτελέσουν. Οι επίγειες δυνάμεις ήταν απροετοίμαστες για τις σφοδρές μάχες, τετράγωνο με τετράγωνο, που είναι το χαρακτηριστικό γνώρισμα των αστικών εχθροπραξιών. Ούτε ήταν έτοιμοι να αντιμετωπίσουν έναν Ουκρανό αντίπαλο, εκπαιδευμένο στις ασύμμετρες τακτικές, έτοιμο να σαμποτάρει τις δυνάμεις εισβολής, τρυπώντας τη νύχτα τα ντεπόζιτα των [ευρισκόμενων] στο ρελαντί αρμάτων μάχης και τεθωρακισμένων οχημάτων, ή εξαπολύοντας ενέδρες με μικρές μονάδες για να βγάλουν από τη μέση ανώτερους Ρώσους στρατιωτικούς διοικητές και τα δίκτυα επικοινωνίας τους.
Τέλος, η κακή απόδοση του ρωσικού στρατού και η ανεξέλεγκτη διάπραξη εγκλημάτων πολέμου είναι απόδειξη της κακής ποιότητας της ηγεσίας του. Η επαγγελματική νοοτροπία είναι κρίσιμη στο πεδίο της μάχης. Αλλά από την Ρωσία λείπει ένα επαγγελματικό σώμα υπαξιωματικών, [ενώ] βασίζεται σε κληρωτούς με μικρή εκπαίδευση και χαμηλό ηθικό, και αγνοεί κατάφωρα το διεθνές δίκαιο και την στρατιωτική ηθική.
Μαζί, αυτά τα σφάλματα συνάδουν με την ευρύτερη αποτυχία σε στρατηγικό επίπεδο. Ο λανθασμένος υπολογισμός του Πούτιν επιφέρει ακριβώς το μέλλον που φοβόταν: μια πιο ενωμένη και αποφασιστική διατλαντική συμμαχία, την Φινλανδία και την Σουηδία να ζητούν να ενταχθούν στο ΝΑΤΟ, μια ενισχυμένη στρατιωτική στάση του ΝΑΤΟ στην περιφέρεια της Ρωσίας και μια δέσμευση για αύξηση των αμυντικών δαπανών από προηγουμένως διστακτικά ευρωπαϊκά κράτη – μέλη. Το αποτέλεσμα είναι ένα ισχυρότερο, αναζωογονημένο ΝΑΤΟ και μια πιο αδύναμη, πιο απομονωμένη Ρωσία.
ΠΩΣ Η ΟΥΚΡΑΝΙΑ ΠΗΡΕ ΤΟ ΠΛΕΟΝΕΚΤΗΜΑ
Αντίθετα, οι επιδόσεις του ουκρανικού στρατού σε αυτή την σύγκρουση μέχρι στιγμής, έχουν ξεπεράσει τις προσδοκίες. Αυτός δεν είναι ο ίδιος στρατός που δεν μπόρεσε να εμποδίσει τις ρωσικές δυνάμεις να καταλάβουν την Κριμαία το 2014. Τι άλλαξε;
Πρώτον, στα χρόνια μετά την παράνομη προσάρτηση της Κριμαίας από την Ρωσία, η Ουκρανία εστίασε στο να γίνει, όπως το έθεσε κάποτε ο στρατηγός Tony Thomas, πρώην διοικητής της Διοίκησης Ειδικών Επιχειρήσεων των ΗΠΑ (US Special Operations Command), περισσότερο σαν «ακανθόχοιρος», δύσπεπτος για την ρωσική αρκούδα. Με την βοήθεια των Ηνωμένων Πολιτειών και άλλων μελών του ΝΑΤΟ, η Ουκρανία ανέλαβε μια συντονισμένη προσπάθεια για να εκπαιδεύσει και να εξοπλίσει τις δυνάμεις της, ώστε να παρεμποδίσουν και να αποκρούσουν [8] καλύτερα μια ρωσική εισβολή. Στην πορεία, ο ουκρανικός στρατός έγινε πιο ευκίνητος και καινοτόμος. Έχει τελειοποιήσει την χρήση του πυραυλικού συστήματος Javelin και των μικρών drones για να βγάζει από τη μέση τα ρωσικά άρματα μάχης, καθώς και των Stinger και άλλων πυραύλων εδάφους-αέρος για να καταρρίπτει τα ρωσικά αεροσκάφη. Και έχει διδαχθεί πώς να διεξάγει εξαιρετικά αποτελεσματικές επιχειρήσεις δολιοφθοράς υπό την κάλυψη του σκότους. Η επένδυση της Ουκρανίας στον επαναπροσανατολισμό της δύναμής της για ασύμμετρο πόλεμο αποδίδει στην τρέχουσα σύγκρουση. Τώρα, οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους μπορούν να μελετήσουν την περίπτωση της Ουκρανίας για να αναπαράγουν την συνεχή εκπαίδευση και την παροχή συμβουλών, την εστίαση σε νέες επιχειρησιακές έννοιες και την ευθυγράμμιση των μέσων με τα επιθυμητά αποτελέσματα που καθιστούν δυνατό το να έχει η αρωγή ασφαλείας υπερμεγέθη αντίκτυπο.
Από το 2014 και μετά, οι Ηνωμένες Πολιτείες και άλλες Δυτικές χώρες προμηθεύουν επίσης στην Ουκρανία στρατιωτικό εξοπλισμό που είναι πιο προηγμένος και πιο φονικός από αυτόν που διέθετε πριν. Οι Ηνωμένες Πολιτείες παρείχαν περισσότερα από 2,5 δισεκατομμύρια δολάρια σε στρατιωτική βοήθεια κατά την διάρκεια αυτής της περιόδου. Πολλοί υποστήριξαν ότι αυτό δεν ήταν αρκετό, ούτε όσον αφορά την ποσότητα ούτε [όσον αφορά] την ποιότητα. Αλλά οι Δυτικοί εταίροι έχουν αντισταθμίσει μεγάλο μέρος αυτής της ανεπάρκειας, με μια δραματικά αυξημένη προμήθεια απαραίτητου στρατιωτικού εξοπλισμού, από τον Φεβρουάριο και μετά. Μόνο οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν στείλει στην Ουκρανία περισσότερα από 3 δισεκατομμύρια δολάρια σε στρατιωτική βοήθεια, συμπεριλαμβανομένων 1.400 αντιαεροπορικών πυραύλων Stinger και 5.100 αντιαρματικών πυραύλων Javelin, μαζί με ελικόπτερα Mi-17, περιπολικά σκάφη, συστήματα ραντάρ εντοπισμού αντιπυροβολικού και αντί-drone, θωρακίσεις, όπλα, κράνη, χειροβομβίδες , εκρηκτικά C-4 και σκάφη παράκτιας άμυνας. Ο Καναδάς, η Γερμανία, το Ηνωμένο Βασίλειο και άλλες χώρες έχουν παράσχει όπλα και προμήθειες αξίας εκατοντάδων εκατομμυρίων δολαρίων. Αυτή η πραγματική πλημμύρα στρατιωτικού εξοπλισμού τους τελευταίους τρεις μήνες ήταν δυνατή διότι η Ουκρανία μοιράζεται χερσαία σύνορα με χώρες του ΝΑΤΟ, μακριά από τα σύνορά της με την Ρωσία. Το δώρο της ευνοϊκής γεωγραφίας ίσως να μην υπάρχει σε μελλοντικές συγκρούσεις, επομένως η προληπτική αρωγή ασφαλείας θα είναι επιτακτική για να αποφευχθεί μια κατάσταση όπου οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους θα μάχονται να καλύψουν κενά αφότου ξεσπάσει η κρίση.
Εξίσου σημαντικός με τον ίδιο τον εξοπλισμό είναι και το πώς τον έχει χρησιμοποιήσει η Ουκρανία. Για παράδειγμα, οι στρατιωτικοί ιστορικοί ίσως ανατρέξουν σε αυτόν τον πόλεμο, ως ένα σημείο καμπής στην χρήση drones στο πεδίο της μάχης, καθώς χιλιάδες αναγνωριστικά και φονικά μη επανδρωμένα αεροσκάφη απλώθηκαν στους ουρανούς της Ουκρανίας και αναμετρήθηκαν με τεθωρακισμένους στόχους, με ένα κλάσμα του κόστους των συμβατικών συστημάτων. Αλλά οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους θα μπορούσαν να είχαν κάνει μια ακόμη πιο συντονισμένη προσπάθεια ώστε να προετοιμάσουν τις ουκρανικές αμυντικές δυνάμεις για αυτόν τον πόλεμο. Ο δισταγμός κάποιων χωρών να παράσχουν φονική αρωγή στο Κίεβο πριν από την εισβολή της Ρωσίας, σήμαινε ότι οι ουκρανικές δυνάμεις έπρεπε να κάνουν ταχύρρυθμα μαθήματα για το πώς να χειρίζονται νέο εξοπλισμό, λίγες μέρες ή ώρες πριν τον χρησιμοποιήσουν στη μάχη. Αυτό προφανώς δεν είναι ιδανικό, και τέτοια εκπαίδευση της τελευταίας στιγμής ίσως να μην είναι δυνατή σε μελλοντικές συγκρούσεις. Επομένως, η ζωτικής σημασίας εκπαίδευση πρέπει να γίνεται πολύ πριν αυτές προκύψουν.
Η Ουκρανία έχει επίσης επωφεληθεί από το υπαρξιακό της συμφέρον να νικήσει σε αυτόν τον πόλεμο και από τη μεγαλύτερη αποφασιστικότητα που αυτό συνεπάγεται. Δεν υπάρχει ισχυρότερο κίνητρο για να πολεμήσει κάποιος από το να υπερασπιστεί την οικογένεια, το σπίτι και την χώρα του. Πολλοί Ρώσοι στρατιώτες, εν τω μεταξύ, δεν αντιλαμβάνονται γιατί η Ρωσία πήγε εξαρχής στον πόλεμο·. κάποιοι έχουν οικογενειακούς και πολιτισμικούς δεσμούς με την Ουκρανία. Αυτή η διαφορά στην αποφασιστικότητα εκδηλώνεται στο πεδίο της μάχης. Δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι ακόμη και οι σκληραγωγημένοι μαχητές της Ομάδας Wagner (Wagner Group) -Ρώσοι μισθοφόροι που είναι διαβόητοι για τις βάναυσες τακτικές τους στην Λιβύη και στην Συρία- έχουν αρνηθεί, σύμφωνα με ρεπορτάζ των media, να υπηρετήσουν στην Ουκρανία. Και η ετοιμότητα του ουκρανικού λαού να αντισταθεί στην επιθετικότητα της Ρωσίας έχει εμπνεύσει τα είδη της διεθνούς υποστήριξης που αποφέρουν απτά οφέλη, από την αρωγή ασφαλείας και τον στρατιωτικό εξοπλισμό μέχρι την οικονομική και ανθρωπιστική βοήθεια και τις ουσιαστικές κυρώσεις εναντίον της Ρωσίας. Η θέληση να πολεμήσει κάποιος έχει σημασία, με περισσότερους από έναν τρόπους.
Ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΚΙΕΒΟ
Μέχρι στιγμής, οι συνεισφορές των Ηνωμένων Πολιτειών και των συμμάχων τους στην επιτυχία της Ουκρανίας προσφέρουν ένα πρότυπο που μπορεί να εφαρμοστεί σε μελλοντικές συγκρούσεις. Ιδιαίτερα αξιοσημείωτη είναι η άνευ προηγουμένου χρήση των πληροφοριών από την κυβέρνηση Μπάιντεν. Ο ταχύς αποχαρακτηρισμός των πληροφοριών στις αρχές της κρίσης, για να καταπολεμηθεί η ρωσική προπαγάνδα με αντικειμενικά δεδομένα, αρνήθηκε στον Πούτιν την δυνατότητα να στήσει ένα ψευδές αφήγημα και να κατασκευάσει μια αιτιολογία για τον πόλεμο. Με το να μοιραστεί τις πληροφορίες με τους εταίρους της, έγινε ευκολότερο για την Ουάσιγκτον να συγκεντρώσει έναν μεγάλο και αποτελεσματικό διεθνή συνασπισμό, καθώς οι σύμμαχοι και οι εταίροι της ήταν σε θέση να αναπτύξουν μια κοινή αξιολόγηση της απειλής. Και, αν αληθεύουν τα δημοσιεύματα των media ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν παράσχει πληροφορίες στις ουκρανικές δυνάμεις, [τότε] η Ουάσιγκτον έχει αναμφίβολα ενισχύσει την αποτελεσματικότητά τους στο πεδίο της μάχης, δίνοντας τους την δυνατότητα να ανακόπτουν τις ρωσικές προελάσεις και να στοχεύουν τις συγκεντρώσεις των ρωσικών δυνάμεων.
Πέρα από τον διαμοιρασμό των πληροφοριών, η εκτεταμένη διαβούλευση της κυβέρνησης Μπάιντεν με τους συμμάχους και τους εταίρους της έχει αποδώσει όσον αφορά την αρχική απάντηση στην ρωσική εισβολή. Ο υψηλός βαθμός συνεργασίας, τόσο στο [επίπεδο] της επιμελητείας όσο και στο επίπεδο της πολιτικής, έχει επιτρέψει την αξιοσημείωτη διατλαντική ενότητα πίσω από τις όλο και πιο αυστηρές κυρώσεις και την καλά συντονισμένη ροή στρατιωτικού εξοπλισμού για την κάλυψη κρίσιμων κενών στο οπλοστάσιο της Ουκρανίας, από τα ρωσικής κατασκευής συστήματα αεράμυνας, που παρέχονται από τα έθνη της Ανατολικής Ευρώπης, έως το πυροβολικό, τους όλμους, τα πυρομαχικά, τους αντιπλοϊκούς πυραύλους, τα οπλισμένα drones και τα τεθωρακισμένα οχήματα [που παρέχονται] από άλλους. Η συγχρονισμένη χρήση πολλαπλών γραμμών εφοδιασμού από τις χώρες της πρώτης γραμμής του ΝΑΤΟ προς την Ουκρανία έχει καταστήσει δυνατή την ανάπτυξη νέου εξοπλισμού σε χρόνο ρεκόρ. Παρά την επιτυχία της, η εκτόξευση της στρατιωτικής βοήθειας προς την Ουκρανία έχει αποκαλύψει επίσης ευαλωτότητες στην αμυντική βιομηχανική βάση των ΗΠΑ – τα αποθέματα αντιαεροπορικών πυραύλων Stinger, για παράδειγμα, έχουν μειωθεί σημαντικά και η αντικατάστασή τους θα χρειαστεί χρόνο. Η Ουάσιγκτον θα πρέπει να στηρίξει τους αδύναμους κρίκους, αλλά συνολικά, μπορεί να αντιμετωπίσει την υπόθεση της Ουκρανίας ως ένα μοντέλο στενού συντονισμού που λειτουργεί καλά.
Αυτό που είναι πιο σημαντικό είναι ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους έχουν διατηρήσει την σθεναρή υποστήριξή τους στην Ουκρανία, χωρίς να πυροδοτήσουν έναν ευρύτερο πόλεμο μεταξύ της Ρωσίας και του ΝΑΤΟ. Καθώς οι Ρώσοι ηγέτες εμπλέκονται σε πυρηνικούς λεονταρισμούς, η απάντηση των ΗΠΑ είναι ήρεμη και μελετημένη. Οι Ηνωμένες Πολιτείες και το ΝΑΤΟ έχουν ακροβατήσει προσεκτικά όσον αφορά την στρατιωτική εμπλοκή, απορρίπτοντας τις προτάσεις για μια ζώνη απαγόρευσης πτήσεων ώστε να αποφύγουν να φέρουν το προσωπικό τους σε άμεση επαφή με τις ρωσικές δυνάμεις, ενώ συνεχίζουν να επαναβεβαιώνουν την δέσμευσή τους να υπερασπιστούν «κάθε ίντσα» του εδάφους του ΝΑΤΟ . Ο χρόνος θα δείξει εάν αυτή η ισορροπία είναι βιώσιμη. Εάν οι ρωσικές δυνάμεις φανεί ότι κατευθύνονται προς την ήττα και ο Πούτιν χρησιμοποιήσει χημικά ή τακτικά πυρηνικά όπλα για να προσπαθήσει να ανακτήσει την πρωτοβουλία ή εάν η Ρωσία υπολογίσει λανθασμένα και χτυπήσει τις γραμμές ανεφοδιασμού εντός του εδάφους του ΝΑΤΟ, μια τέτοια σαφής κλιμάκωση θα δοκιμάσει τη μετρημένη στάση της συμμαχίας.
Ο ΕΠΟΜΕΝΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ
Εάν οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοι και εταίροι τους θέλουν να ενδυναμώσουν ουσιαστικά την ικανότητά τους να αποτρέπουν και να νικούν μελλοντικές επιθέσεις από την Ρωσία, την Κίνα και άλλα αυταρχικά κράτη, υπάρχουν πολλά που μπορούν να μάθουν από τον πόλεμο στην Ουκρανία. Πάνω απ’ όλα, η αρχική τροχιά αυτής της κρίσης καθιστά σαφές ότι η Ουάσιγκτον δεν μπορεί και δεν πρέπει να περιμένει έως ότου η σύγκρουση γίνει επικείμενη, για να αρχίσει να ενδυναμώνει την δική της ικανότητα να αποτρέπει την επιθετικότητα και την ικανότητα των εταίρων που βρίσκονται σε κίνδυνο να αμυνθούν. Η αρωγή ασφαλείας θα πρέπει να επιταχυνθεί και να εστιάσει στην παροχή ασύμμετρων ικανοτήτων που δεν είναι από μόνες τους προκλητικές, αλλά, αντίθετα, μετατρέπουν τους ευάλωτους εταίρους σε «ακανθόχοιρους» στους οποίους είναι δύσκολο και δαπανηρό να επιτεθεί κάποιος.
Αυτά τα διδάγματα μπορούν προφανώς να εφαρμοστούν στην περίπτωση της Ταϊβάν, όπου η κινεζική ηγεσία ίσως σκεφτεί τη μελλοντική στρατιωτική δράση για την κατάκτηση του νησιού. Οι προσπάθειες για την ενδυνάμωση της αποτρεπτικής στάσης των ΗΠΑ στον Ινδο-Ειρηνικό θα πρέπει να συμβαδίζουν με τη βοήθεια προς την Ταϊπέι [ώστε] να ενδυναμώσει μια πολυεπίπεδη άμυνα, από τις ναυτικές και αεροπορικές προσεγγίσεις της έως την κυβερνο-ασφάλεια και την ασφάλεια των μεγάλων πόλεων της. Η Ουάσιγκτον θα πρέπει να εντείνει την παροχή βασικών αμυντικών ικανοτήτων, συμπεριλαμβανομένων των αντιπλοϊκών πυραύλων, των θαλάσσιων ναρκών και της εναέριας και πυραυλικής άμυνας. Θα πρέπει επίσης να προσφέρει περισσότερη εκπαίδευση στο αντάρτικο και στην λαϊκή αντίσταση, έτσι ώστε σε περίπτωση κινεζικής επίθεσης, να μπορεί η Ταϊβάν να κερδίσει χρόνο μέχρι να συγκεντρώσει η διεθνής κοινότητα μια αποτελεσματική απάντηση.
Στην Ουκρανία, οι Δυτικές χώρες κατάφεραν γρήγορα να κινητοποιηθούν και να καλύψουν τα κενά με στρατιωτική βοήθεια αφότου ξεκίνησε η ρωσική εισβολή· δεν πρέπει να υπολογίζουν σε τόσο ευνοϊκές συνθήκες σε άλλες συγκρούσεις. Καθώς εξελίσσεται το υπόλοιπο αυτού του πολέμου, οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι εταίροι τους θα πρέπει να σκεφτούν προσεκτικά το πώς θα αποτρέψουν και, εάν χρειαστεί, θα επικρατήσουν στον επόμενο. Μπορούν να είναι βέβαιοι ότι και οι αντίπαλοί τους θα διδάσκονται τα δικά τους μαθήματα.
