Είναι πλέον όλο και πιο σαφές ότι η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία είναι ένας πόλεμος γενοκτονίας. Στηρισμένος με γενοκτονική πρόθεση, επιδιωκόμενος με αποφασιστική γενοκτονική προσπάθεια, ο πόλεμος είναι μια επίθεση όχι μόνο στους Ουκρανούς και την ουκρανική εθνικότητα, αλλά και στην ιδέα της ίδιας της Ουκρανίας.
Αφορά τη χονδρική δολοφονία και τους μαζικούς βιασμούς Ουκρανών. O πόλεμος περιλάμβανε τη μαζική κλοπή παιδιών από την Ουκρανία από τη Ρωσία – μια πράξη αναγκαστικής μεταφοράς πληθυσμού που πληροί τον ορισμό της γενοκτονίας σύμφωνα με τη Σύμβαση Γενοκτονίας του 1948.
Στα τέλη του περασμένου έτους, η Washington Post ανέφερε λεπτομέρειες για ένα σχέδιο της Ρωσίας να μεταφέρει ουκρανικά παιδιά από τη χώρα τους, να τους δώσει νέες ρωσικές οικογένειες και ρωσικές ταυτότητες και να καταστρέφει έτσι το ουκρανικό έθνος.
Οι αριθμοί είναι τεράστιοι και δύσκολο να επιβεβαιωθούν. Ωστόσο, οι ιστορίες αναφέρονται τώρα ευρέως σε ουκρανικές περιοχές που καταλήφθηκαν τον περασμένο χρόνο από τη Ρωσία. Το πιο φρικτό από όλα, τα ορφανά παιδιά της Ουκρανίας των οποίων οι γονείς σκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια της εισβολής της χώρας έχουν συλληφθεί από ρωσικά στρατεύματα, έχουν σταλεί στη Ρωσία και τους έχουν πει ότι είναι μικροί Ρώσοι – και ότι δεν ήταν ποτέ Ουκρανοί καθόλου.
Αυτό είναι μέρος μιας ευρύτερης πολιτιστικής κατανόησης του γενοκτονικού πολέμου της Ρωσίας: Τα παιδιά μπορούν να κλαπούν και να τους πουν ότι είναι Ρώσοι επειδή, στο επίσημο μυαλό της Ρωσίας, η Ουκρανία δεν υπάρχει, δεν υπήρξε ποτέ, και ως εκ τούτου πρέπει να ξεκολλήσει από την ιστορία.
Σε μια έκθεση σχετικά με τις νομικές πτυχές της γενοκτονίας της Ρωσίας, που εκδόθηκε από κοινού από το New Lines Institute for Strategy and Policy και το Raoul Wallenberg Center for Human Rights τον Μάιο του περασμένου έτους, οι συγγραφείς φρόντισαν να ασχοληθούν με τις πολιτιστικές πτυχές της γενοκτονίας. Οι ενέργειες της Ρωσίας στα κατεχόμενα ήταν σαφής ένδειξη των γενοκτονικών φιλοδοξιών της.
Όπως αναφέρει η έκθεση, «υψηλού επιπέδου Ρώσοι αξιωματούχοι έχουν επανειλημμένα αρνηθεί την ύπαρξη ουκρανικής γλώσσας, κουλτούρας και εθνικής ταυτότητας, υπονοώντας αντ’ αυτού ότι όσοι προσδιορίζονται ως σαφώς Ουκρανοί απειλούν την «ενότητα» Ρώσων και Ουκρανών».
Αυτή η τάση στους ρωσικούς επίσημους κύκλους δεν εξαφανίστηκε ποτέ μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης. Αλλά τέθηκε σε υψηλό ρυθμό με την προσάρτηση της Κριμαίας το 2014 και την έναρξη του πολέμου στο Ντονμπάς. Τα ρωσικά κρατικά μέσα ενημέρωσης και οι δεξαμενές σκέψης που συνδέονται με το ρωσικό κράτος δημοσίευσαν μια συνεχή ροή τεμαχίων και αναφορών που βασίζονταν στην ιδέα της ρωσικής και της ουκρανικής «αδελφότητας» (με την Ουκρανία υποδεέστερη) και της εναλλαξιμότητας.
Το Ρωσικό Ινστιτούτο Στρατηγικών Μελετών (RISS), μια δεξαμενή σκέψης της ρωσικής κυβέρνησης που ενημερώνει την πολιτική εθνικής ασφάλειας, έχει απόψεις για το «εθνικό ζήτημα». Το 2014, μετά την κατάληψη της Κριμαίας και τμημάτων του Ντονμπάς, το RISS δημοσίευσε μια συλλογή δοκιμίων με τίτλο «Η Ουκρανία είναι Ρωσία», η οποία ήταν αφιερωμένη «στην ενότητα του ρωσικού κόσμου». Η συλλογή περιλαμβάνει μια συνεισφορά που περιγράφει την ιδέα της «ουκρανικής ύπαρξης» ως «έναν περίεργο νοτιορωσικό περιφερειακό δυτικισμό» – παραποιημένη φράση για έναν άσχημο ισχυρισμό: ότι οι Ουκρανοί που θεωρούν τους εαυτούς τους Ουκρανούς είναι ψυχικά άρρωστοι ή διεφθαρμένοι από ξένη επιρροή.
Η επιθυμία να αρνηθούμε την ίδια την ύπαρξη του ουκρανικού πολιτισμού ήταν έντονη. Τον Μάρτιο του 2016, ένας αναλυτής του RISS, ο Oleg Nemensky, υποστήριξε ότι «η πλειονότητα του ουκρανικού κοινού δεν έχει καμία σχέση με αυτήν την [ουκρανική] κουλτούρα». Μόνο ο ρωσικός πολιτισμός υπάρχει, σε αυτήν την κοσμοθεωρία, και ως εκ τούτου ο ουκρανικός πληθυσμός δεν μπορεί να έχει καμία αλληλεπίδραση με τον πολιτισμό που ισχυρίζεται ότι είναι δικός του.
Όταν, ο Πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν δημοσίευσε το διαβόητο πλέον δοκίμιό του «Σχετικά με την Ιστορική Ενότητα Ρώσων και Ουκρανών» τον Ιούλιο του 2021, κατέστησε σαφές τη γνώμη του: ότι οι Ουκρανοί και οι Ρώσοι είναι «ένας λαός, ένα ενιαίο σύνολο».
Στο δοκίμιό του, ο Πούτιν έγραψε ότι «η σύγχρονη Ουκρανία είναι εξ ολοκλήρου προϊόν της σοβιετικής εποχής» και ότι «η αληθινή κυριαρχία της Ουκρανίας είναι δυνατή μόνο σε συνεργασία με τη Ρωσία». Γλίστρησε επίσης στις θεωρίες συνωμοσίας που χρησιμοποίησε για να δικαιολογήσει την εισβολή του το επόμενο έτος: ότι όταν η ουκρανική κυβέρνηση και ο λαός απορρίπτουν αυτούς τους χαρακτηρισμούς και διατηρούν τη δική τους ανεξαρτησία και πολιτιστική ακεραιότητα, δεν είναι ξεχωριστός λαός, αλλά νεοναζί.
Όταν η Ρωσία εισέβαλε στην Ουκρανία τον Φεβρουάριο του 2022, οι δυνάμεις της δεν έχασαν χρόνο αρχίζοντας να καταστείλουν πτυχές του ουκρανικού πολιτισμού. Πινακίδες με τον εθνικό ποιητή Taras Shevchenko γκρεμίστηκαν ή καλύφθηκαν. Οι πινακίδες πόλεων που ανακοίνωναν τα ονόματα των πόλεων στα ουκρανικά αντικαταστάθηκαν με τη ρωσοποιημένη έκδοση αυτών των ονομάτων. Εκεί που προηγουμένως ήταν βαμμένα σε μπλε και άσπρο, τα χρώματα της σημαίας της Ουκρανίας, τα ίδια σημάδια ήταν επικαλυμμένα με το ρωσικό τρίχρωμο.
Στην αποδιοργανωμένη ομιλία του Πούτιν για να σηματοδοτήσει την ονομαστική προσάρτηση τεσσάρων περιοχών (Ντονέτσκ, Λουχάνσκ, Χερσώνα και Ζαπορίζια) στη Ρωσία, επέστρεψε στα γενοκτονικά θέματα που κυριάρχησαν στο καθεστώς του και στις πολιτικές του τα τελευταία οκτώ χρόνια. «[Δεν] υπάρχει τίποτα πιο ισχυρό», είπε, «από την αποφασιστικότητα εκατομμυρίων ανθρώπων που, λόγω του πολιτισμού, της θρησκείας, των παραδόσεων και της γλώσσας τους, θεωρούν τους εαυτούς τους μέρος της Ρωσίας, της οποίας οι πρόγονοι έζησαν σε μια ενιαία χώρα για αιώνες. Δεν υπάρχει τίποτα πιο ισχυρό από την αποφασιστικότητά τους να επιστρέψουν στην αληθινή ιστορική τους πατρίδα».
Μετά από ψευδή δημοψηφίσματα, που διεξήχθησαν υπό στρατιωτική κατοχή και σε εδάφη από τα οποία υποχωρεί τώρα ο ρωσικός στρατός, αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι πλέον Ουκρανοί. Στα μάτια της Μόσχας, είναι Ρώσοι, και όσοι λένε το αντίθετο είναι Ναζί, ή τρελοί.
Ο πλήρης κατάλογος των ρωσικών θηριωδιών κατά των ουκρανικών πληθυσμών σε πόλεις και πόλεις που έχει καταλάβει δεν έχει ακόμη ειπωθεί. Μέχρι να ανοίξει η Μαριούπολη σε διεθνή έρευνα, δεν θα μάθουμε ποτέ τι συνέβη εκεί. Ο πλήρης αριθμός των παιδιών της Ουκρανίας που έκλεψαν οι Ρώσοι κατακτητές μπορεί να μην γίνει ποτέ γνωστός. Όσο περισσότερο παραμένουν υπό ρωσική κράτηση, επανεκπαιδεύονται από ρωσικά σχολεία, δίνονται νέοι Ρώσοι γονείς και ρωσικά ονόματα, τόσο περισσότερο εξασθενεί η σύνδεσή τους με την Ουκρανία – όπως επιδιώκει η γενοκτονική πολιτική της Ρωσίας.
Είναι πόλεις που καταλήφθηκαν από τη Ρωσία και στη συνέχεια απελευθερώθηκαν, από τις οποίες έχουμε μαρτυρίες μαρτύρων που περιγράφουν πώς εφαρμόζεται το δόγμα του Πούτιν για την ουκρανική και ρωσική «αδελφότητα».
Άντρες με τατουάζ με θέμα την Ουκρανία εκτελούνται. Οι δάσκαλοι λένε ότι βασανίστηκαν από Ρώσους κατακτητές επειδή προσπάθησαν να διδάξουν στη δική τους γλώσσα και όχι στα ρωσικά. Σε όλες τις προσαρτημένες περιοχές, υπάρχει παρόμοια μεταχείριση για όσους εξακολουθούν να πιστεύουν ότι είναι Ουκρανοί που ζουν στην Ουκρανία, με το δικαίωμα να αγαπούν και να εκφράζουν τη δική τους γλώσσα, πολιτισμό και ιστορία.
Το γεγονός ότι ένας Ουκρανός μαέστρος δολοφονήθηκε από Ρώσους στρατιώτες τον περασμένο Οκτώβριο επειδή αρνήθηκε να συμμετάσχει σε μια συναυλία για τους κατακτητές της Χερσώνας κάνει αυτό το σημείο πιο εντυπωσιακό.
Η αποκήρυξη της προσάρτησης από την Ουκρανία με στρατιωτική νίκη δεν είναι αρκετή. Όσο περνά ο καιρός, η φύση αυτού του γενοκτονικού πολέμου δεν έχει αλλάξει. Ακόμη και αν ανακαταληφθεί ολόκληρη η Ουκρανία, η ρωσική γνώμη της ελίτ πιθανότατα δεν θα άλλαζε.
Το ξεπέρασμα όλων είναι κλοπή παιδιών. Ακόμη και πριν από μήνες, διαπιστώθηκε ότι η Ρωσία απήγαγε πιθανώς εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά από την Ουκρανία και τα απέλασε στη Ρωσία. Οι νέοι θετοί γονείς τους και τα ρωσικά διαβατήρια είναι τα εργαλεία της γενοκτονίας: Είναι γενοκτονία που σιγά σιγά μαθαίνουν να μισούν και να περιφρονούν την πρώην χώρα τους.
Αυτή η κλοπή και η επανεκπαίδευση των παιδιών θα συνεχίσει να είναι πράξη γενοκτονίας πολύ αφότου ο τελευταίος Ρώσος εισβολέας εγκαταλείψει το ουκρανικό έδαφος. Η απλή ήττα της Ρωσίας δεν θα ξεριζώσει την πολιτιστική αφήγηση που οδήγησε σε αυτή τη γενοκτονία από την εδραιωμένη και αγιασμένη θέση της στη ρωσική εθνική ζωή. και δεν θα επιστρέψει από μόνη της τα κλεμμένα παιδιά της Ουκρανίας.
Το κίνητρο της Ρωσίας είναι και γενοκτονικό και σκληρά πρακτικό. Ο πληθυσμός της γερνά δραματικά. Έχει πετάξει δεκάδες χιλιάδες νεαρές ζωές ανδρών στην Ουκρανία, και περισσότερες στη μετανάστευση των πιο κινητών και μελλοντικών πολιτών της όταν απειλήθηκε η πρώτη κινητοποίηση. Ο Πούτιν, ένας γέρος βιαστικός, χρειάζεται φρέσκο αίμα για την ετοιμοθάνατη χώρα του. Και η κλοπή των παιδιών της Ουκρανίας σε μια πράξη γενοκτονίας στο σχολικό βιβλίο φαίνεται να είναι η πολιτική του για την επίτευξη της μεταμόσχευσης.
Όπως σίγουρα η Ουκρανία πρέπει να κερδίσει τον πόλεμο, πρέπει να αποτρέψει αυτή τη γενοκτονική κλοπή των νέων της.
