Γράφει ο Γιώργος Ευγενίδης
Και ξαφνικά μας προέκυψε ως είδηση πως η κυβέρνηση δίνει την επέκταση του κόφτη για ορισμένα χρόνια μετά το 2018, με αντάλλαγμα τα μεσοπρόθεσμα μέτρα για το χρέος, προκειμένου να κλείσει η αξιολόγηση.
Αρχικά, δεν είναι είδηση πως η κυβέρνηση δίνει τον κόφτη. Η κυβέρνηση δεν μπορεί να παριστάνει πως κάνει παραχώρηση εκχωρώντας τον μηχανισμό αυτόματης δημοσιονομικής διόρθωσης για μετά το 2018, γιατί δεν κάνει. Από τις 5/12, στο Eurogroup, έχει δεσμευτεί για τήρηση του στόχου για το πλεόνασμα μεσοπρόθεσμα, συνδυαστικά με μέτρα, προκειμένου το πλεόνασμα να είναι μακροπρόθεσμα διατηρήσιμο. Και, επειδή η κυβέρνηση δεν δέχεται προκαταβολικά τα μέτρα που προτείνει το ΔΝΤ, η μόνη εναλλακτική είναι η επέκταση του κόφτη. Συνεπώς, καμία παραχώρηση και καμία κυβερνητική ευελιξία, προκειμένου να κλείσει η αξιολόγηση. Ο κ. Τζανακόπουλος επαναλαμβάνει προϋπάρχουσες δεσμεύσεις.
Από την άλλη, είναι τα μεσοπρόθεσμα μέτρα για το χρέος. Ομολογουμένως, και σε αυτό το μέτωπο γνωρίζουμε λίγο έως πολύ τι θα συμβεί. Είναι αδύνατο να εγκριθούν τεχνικά, από τον ESM, αυτά τα μέτρα τώρα, αλλά είναι γνωστό τοις πάσι πως αυτά τα μέτρα θα πρέπει να σκιαγραφηθούν, προκειμένου αφενός το ΔΝΤ να μπει στο πρόγραμμα, αφετέρου η ΕΚΤ να πάρει απόφαση ένταξης της χώρας μας στο QE. Και όσο και αν ο κ. Σόιμπλε κάνει το…παγώνι, επειδή του είναι πολιτικά εξαιρετικά δύσκολο να φέρει ένα τέτοιο θέμα στη γερμανική Βουλή, δεν μπορεί να έχει και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο. Γι’ αυτό και περιγράφει ποια θα ήταν η εναλλακτική χωρίς το ΔΝΤ, προκειμένου να στείλει ένα μήνυμα προς το εσωτερικό της γερμανικής πολιτικής σκηνής πως θα πρέπει να γίνουν μικρές παραχωρήσεις, προκειμένου να τηρηθεί η βάση της συμφωνίας και το Ταμείο να εμπλακεί πλήρως στο ελληνικό πρόγραμμα.
Η κυβέρνηση εμφανίζεται πάλι διαπραγματευόμενη. Στην πραγματικότητα, δεν διαπραγματεύεται. Έχει αποδεχθεί πλήρως τον κόφτη και το ζήτημα των μεσοπρόθεσμων μέτρων για το χρέος επ’ ουδενί δεν είναι στο χέρι της. Από εκεί και πέρα, η κυβέρνηση δίνει τη μάχη, προκειμένου να αποφύγει την πλήρη συνθηκολόγηση. Προκειμένου να μην κοπούν εκ νέου συντάξεις, συζητούμε πάλι να δοθεί το αφορολόγητο ως λάφυρο. Χωρίς να θέλω να πω σε καμία περίπτωση πως πάλι οι χαμηλοσυνταξιούχοι πρέπει να δεχθούν την τσεκουριά, οι μισθωτοί, αυτοί που πραγματικά χρηματοδοτούν αυτό το ατελέσφορο συνταξιοδοτικό σύστημα, θα κληθούν να πληρώσουν πάλι περισσότερα. Έως 800 ευρώ επιβάρυνση τον χρόνο για τα υψηλά μισθολογικά κλιμάκια θα φέρει νέα μείωση του αφορολόγητου, όπως επεξεργάζεται η κυβέρνηση.
Απλά, πια, ο λογαριασμός δεν βγαίνει για την κοινωνία. Η κυβέρνηση έχει αποφασίσει να υπεροφορολογήσει, να εξαντλήσει, όσους καταφέρνουν να κρατούν το κεφάλι τους πάνω από την επιφάνεια του νερού, προκειμένου να χρηματοδοτήσει τις τρύπες τους συστήματος. Αυτή η στρατηγική όμως δεν θα πάει μακριά και θα φανεί πολύ σύντομα από τις εισφορές των ελευθέρων επαγγελματιών.
Αλλά, έτσι είναι αυτά τα πράγματα: φόροι, φόροι, φόροι και άλλοι φόροι και ένας κόφτης πανάκεια για όλα τα δομικά προβλήματα της ελληνικής οικονομίας. Με αυτή τη συλλογιστική, πολύ σύντομα θα βρεθούμε πάλι να χτυπάμε το κεφάλι μας στον τοίχο και ο Σόιμπλε θα μας περιμένει εκ νέου στη γωνία.
