Όπως είχα γράψει προ ημερών, συμφωνία θα υπάρξει, αλλά δεν αποτελέσει λύση ούτε του οικονομικού προβλήματος της χώρας, πολλώ δε μάλλον, ούτε του πολιτικού και πολιτισμικού. Η κρίση είναι συνολική και η χώρα χρειάζεται συνολική επανεκκίνηση και ανασύνταξη. Σήμερα, όμως, θα περιορισθώ στο ζήτημα της φορολογίας, δηλαδή της βασικής και σημαντικότερης πτυχής της επανεκκινήσεως της οικονομίας και της σταθεροποιήσεως της αναπτυξιακής διαδικασίας.
Προ ημερών, είχα παρουσιάσει την πρόταση για ένα Νέο Φορολογικό Σύστημα, το οποίο θα λειτουργήσει ως αναπτυξιακό εφαλτήριο για την οικονομία. Από την αρχή της κρίσεως -το 2008- έως σήμερα, πίστευα και πιστεύω ότι ένα δίκαιο, λιτό και χαμηλών συντελεστών φορολογικό σύστημα είναι το κλειδί για την ανάταξη της ελληνικής οικονομίας. Βεβαίως, δεν περίμενα ότι η προηγούμενη ή η νυν κυβέρνηση θα προωθούσαν ένα τέτοιο σύστημα, αφού η εφαρμογή του απαιτεί και προϋποθέτει την σημαντική περικοπή των κρατικών δαπανών, τουλάχιστον μέχρι το σύστημα να εμπεδωθεί και να αποδώσει μέσω της εξαλείψεως της φοροδιαφυγής και της αυξήσεως της υγιούς φορολογητέας ύλης. Καμία κυβέρνηση του παρόντος πολιτικού συστήματος δεν μπορεί να διανοηθεί ότι θα μειώσει τις κρατικές δαπάνες, άρα την μεταφορά από την παραγωγή προς τους πάσης φύσεως κρατικοδίαιτους, δηλαδή τους πελάτες του συστήματος.
Δυστυχώς, επιβεβαιώθηκα! Τα μέτρα που προτείνει η κυβέρνηση (της Αριστεράς είπατε;) Τσίπρα, προκειμένου να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις των δανειστών για πλεόνασμα 8.000.000.000 ευρώ, δεν θα περιέλθουν κυρίως -αν όχι αποκλειστικώς- από την περικοπή των κρατικών δαπανών, αλλά κατά 95% από την αύξηση της φορολογίας. Βεβαίως, μια κυβέρνηση παρανοϊκών-ιδεοληπτικών-σταλινικών ουδόλως γνωρίζει ή/και ενδιαφέρεται για τις δυνατότητες της οικονομίας να καλύψει την πρόσθετη φορολογία.
Βεβαίως, ουδέν κακόν αμιγές καλού! Φθάσαμε, πλέον, στο σημείο που οι μάσκες πέφτουν και η αλήθεια αρχίζει να αποκαλύπτεται. Αποδεικνύεται περίτρανα πόσο αφελείς υπήρξαν όσοι φαντάσθηκαν ότι ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. θα μπορούσε να αποδειχθεί διαφορετικός από τις ανίκανες -έως και καταστροφικές- κυβερνήσεις Σαμαρά, Παπαδήμου, Γ.Α.Π. και Καραμανλή, που προηγήθηκαν. Φθάσαμε στο σημείο μέχρι και το Δ.Ν.Τ. να ασκεί κριτική για τις αντιαναπτυξιακές επιλογές της ελληνικής κυβερνήσεως: Σύμφωνα με δημοσίευμα της Wall Street Journal, στέλεχος του ΔΝΤ επισήμανε ότι «η ελληνική οικονομία έχει, ήδη, υποστεί εντυπωσιακή υπερφορολόγηση και, ως εκ τούτου, η επιβολή επιπλέον φόρων θα πλήξει περαιτέρω την ανάπτυξη, κάτι που θα οδηγήσει σε μεγαλύτερη διόγκωση του χρέους»!
Ασφαλώς, κάθε ιδεοληπτικός -δήθεν αριστερός- θα αντιτάξει ότι το Δ.Ν.Τ. υποστηρίζει τα συμφέροντα των επιχειρήσεων, αλλά θέλει να πλήξει τα συμφέροντα των εργαζομένων. Πρόκειται για ανοησία ολκής, για ψέμα και στρεψοδικία! Το πρώτο συμφέρον των εργαζομένων είναι να παραμένουν εργαζόμενοι και όχι άνεργοι επειδή οι επιχειρήσεις κλείνουν ή φεύγουν λόγω της παρανοϊκής κυβερνητικής πολιτικής! Το ύψος των μισθών ΠΟΤΕ δεν ήταν το σημαντικό πρόβλημα των επιχειρήσεων. Αντιθέτως, οι επιχειρήσεις είναι διατεθειμένες να καταβάλλουν υψηλούς μισθούς αρκεί να έχουν τα ανάλογα έσοδα και ΚΥΡΙΩΣ σταθερό φορολογικό και οικονομικό περιβάλλον! Η πολιτική του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., όπως και όλων των προηγουμένων ελληνικών κυβερνήσεων είναι πολιτική υπερφορολογήσεως με σκοπό τη χρηματοδότηση υψηλών κρατικών δαπανών για την συντήρηση ενός υπερτροφικού και άχρηστου δημοσίου τομέως, που στρεβλώνει την οικονομία είτε μέσω -και το κυριότερο- υπερβολικών και παρανοϊκών ρυθμίσεων είτε μέσω ευθείας συμμετοχής του κράτους στην παραγωγή μέσω των Δ.Ε.Κ.Ο.
Λυπάμαι, αλλά όσο το φαύλο και ανίκανο πολιτικό σύστημα της μεταπολιτεύσεως επιβιώνει, δεν θα υπάρξει λύση στο πρόβλημα της χώρας. Όσο στην εξουσία εκπροσωπούνται μόνον οι προστατευόμενοι πελάτες του -αριστερόστροφου και κρατικίστικου, ανεξαρτήτως κυβερνήσεως- μεταπολιτευτικού συστήματος, δεν υπάρχει ελπίδα ριζικών μεταρρυθμίσεων που θα ανακόψουν την πορεία διάλυσης στην οποία έχει μπει η χώρα. Τα μνημόνια δεν αποτελούν λύση, απλώς συντηρούν το πολιτικό σύστημα. Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. είχε δεσμευθεί ότι θα τα σκίσει, αλλά δεν το έκανε. Αν μπορούσε και ήξερε πως να το κάνει, δεν θα διαπραγματευότανε αλλά θα προχωρούσε, απλώς, στην εφαρμογή του προγράμματός του, αδιαφορώντας για τη γνώμη των εταίρων και του Δ.Ν.Τ. Θα είχανε στη διάθεσή τους τουλάχιστον 6 μήνες να αντιστρέψουν το κλίμα, να χτυπήσουν την διαπλοκή και τη διαφθορά με χειρουργικές κινήσεις και να επανεκκινήσουν την οικονομία με ριζοσπαστικά μέτρα όπως μια φορολογική και ασφαλιστική σεισάχθεια. Ο κάθε Σόϊμπλε θα είχε καταπιεί τη γλώσσα του και θα αναγκαζόταν να τους προσέφερε πρόσθετη στήριξη. Όμως, αυτά δεν μπορεί να τα κάνει κανένα κόμμα του αρρωστημένου πολιτικού συστήματος. Και, μην γελιέσθε, ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. δεν είναι τίποτα νέο, ευθέως ή εμμέσως συμμετείχε στη νομή της εξουσίας, ήδη από το 1981. Ολόκληρη η Αριστερά και πρωτίστως η αυτοαποκαλούμενη ανανεωτική!
