Γράφει ο Όμηρος Τσάπαλος
Πολιτικός Επιστήμονας, Αντιπρόεδρος Συλλόγου Αποφοίτων Τμήματος Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης Πανεπιστημίου Αθηνών.
Το πρόβλημα με τα ελληνικά Πανεπιστήμια είχε λυθεί εδώ και καιρό στις συνειδήσεις μας. Η μιζέρια και η στασιμότητα είχε εμπεδωθεί ως πραγματικότητα. Ως κάτι που δεν πρόκειται να αλλάξει. Η κρίση ήλθε και επισφράγισε αυτή μας την βεβαιότητα. Όσες μάχες και αν δόθηκαν στο παρελθόν, είχαν φτάσει στο σημείο απλά να θυμίζουν και όχι να καθορίζουν τις κινήσεις μας.
Και να που ξαφνικά εμφανίστηκε στο προσκήνιο ο Πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Φορτσάκης. Με μοναδικό του όπλο τον νόμο (αλλά και την εφαρμογή του), προκάλεσε τα αντανακλαστικά μιας απαθούς εδώ και καιρό κοινωνίας, πράττοντας ουσιαστικά το αυτονόητο. Να εφαρμόσει δηλαδή τους κανόνες λειτουργίας της ακαδημαϊκής κοινότητας. Να απαιτήσει να αποσυρθούν από αίθουσες συνεδριάσεων φοιτητές κατ’όνομα και εξωπανεπιστημιακοί που εμπόδιζαν με τον πιο ασύστολο τρόπο την διεξαγωγή των δημοκρατικών διαδικασιών. Να φωνάξει, να εκραγεί, να χτυπήσει το χέρι στο τραπέζι και να προτάξει την βεβαιότητα του ότι αυτό το οποίο πιστεύει, (η εφαρμογή του νόμου δηλαδή, τι πιο απλό και ταυτόχρονα σπουδαίο), δεν είναι κάτι το παράξενο ή το εξωτικό σε αυτή τη χώρα, αλλά κάτι που οφείλουμε να πράττουμε αν θέλουμε να βλέπουμε τα προβλήματα να λιγοστεύουν και όχι να πολλαπλασιάζονται.
Η εκτίμηση μου είναι μεγάλη για τους ανθρώπους εκείνους που δεν αναλογίζονται προσωπικό κόστος και τακτικές πολιτικής ή επαγγελματικής επιβίωσης γιατί πολύ απλά πιστεύουν σε κάτι ανώτερο και όχι υλιστικό ή οικείο προς το συμφέρον τους. Ο κ. Φορτσάκης, κατάφερε να συσπειρώσει δίπλα του όλους εκείνους που χρόνια τώρα παλεύαμε για την εμπέδωση του αυτονόητου στα Πανεπιστήμια. Πίσω από τα λόγια του ένιωθα να ακούω εκείνους τους φοιτητές του Πολιτικού της Νομικής που πριν από λίγα χρόνια συγκέντρωναν εκατοντάδες υπογραφές για να αποσυρθούν οι κομματικές παρατάξεις από την Σχολή. Για να ξηλωθούν όλες οι αφίσες και τα τραπεζάκια από τους διαδρόμους και τις αίθουσες διδασκαλίας. Για να ενισχυθεί ο ρόλος των ίδιων των φοιτητών και όχι των παρατάξεων. Για να πάψει επιτέλους αυτή η δήθεν εκπροσώπηση, η δήθεν δημοκρατία, η δήθεν επίλυση των προβλημάτων που το μόνο που προέτρεπε ήταν την κομματική κατήχηση και τίποτα άλλο. Για να σβήσει εκείνη η «δημοκρατία» που άφηνε σε ημιθανάτια κατάσταση τους φοιτητικούς συλλόγους υπέρ των κομματικών σχηματισμών. Για να τελειώσει εκείνη η «δημοκρατία» που προέτρεπε τον ιδεολογικό φανατισμό και όχι την συλλογική επίλυση των σοβαρών ζητημάτων που ταλανίζουν το ελληνικό πανεπιστήμιο σήμερα. Μια κατάσταση ζοφερή και δυσλειτουργική που το μόνο που έκανε με μεγάλη επιτυχία ήταν να προσθέτει ολοένα και περισσότερα επιχειρήματα στην φαρέτρα όσων μιλούσαν για μαζικό κλείσιμο Σχολών και επιβολή διδάκτρων στις Σχολές. Εκείνη η πραγματικότητα που καλούμαστε σήμερα είτε να αποδεχθούμε και να την αλλάξουμε είτε να την αποδεχθούμε και να την κρατήσουμε ως σίγουρη πορεία προς την συλλογική αποτυχία.
Μετά και την χθεσινή ανακοίνωση του Πανεπιστημίου Αθηνών ότι «είναι καιρός πλέον για την περιοδική διεξαγωγή ηλεκτρονικών δημοψηφισμάτων ώστε να δοθεί επιτέλους στην πλειοψηφία των φοιτητών να αποφασίζουν απευθείας (και όχι δια μέσω παρωχημένων και δήθεν δημοκρατικών διαδικασιών) ως προς την εκάστοτε διακοπή των μαθημάτων τους που ορισμένοι προτείνουν και επιτήδεια επιβάλλουν», τείνω να πιστέψω ότι κάτι πάει να αλλάξει στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας. Η είδηση για κινήσεις του Πανεπιστημίου Αθηνών για την προσέλκυση ξένων και ιδιωτικών επενδύσεων είναι επίσης προς την σωστή κατεύθυνση και μπορούν και αυτές να αφυπνίσουν. Ενδεχομένως να συμπαρασύρει και άλλες σχολές. Όπως και η περιφρούρηση των σχολών από δυνάμεις της Αστυνομίας για την επέτειο του Πολυτεχνείου. Πράγματα αυτονόητα αλλά τόσο μα τόσο δυσνόητα για αυτούς που καλούνταν τόσα χρόνια για να τα εφαρμόσουν χωρίς αποτέλεσμα.
Οι πολίτες έχουν ανάγκη από φωνές λογικής και υπενθύμισης του σοβαρού ελλείμματος που αντιμετωπίζει η ελληνική Παιδεία και εκπαίδευση στο σύνολο της. Δεν θέλουν ούτε προστάτες, ούτε υπερασπιστές των δικαιωμάτων των φοιτητών από εκείνους που αξιοποιούν την φοιτητική ιδιότητα για επαγγελματική αποκατάσταση στο μέλλον. Έχουν κυρίως ανάγκη από πράξεις που θα επιβεβαιώνουν τις καλές προθέσεις. Ο Πρύτανης Φορτσάκης δείχνει να διαθέτει και την θέληση αλλά και την επίγνωση ότι αυτά που λέει πρέπει να γίνουν πράξη εδώ και τώρα. Διαφορετικά θα καταδικαστεί και αυτός από την Ιστορία. Και η Ιστορία καθορίζεται από σταθμούς που οφείλουμε να δημιουργήσουμε εμείς!
Μια φωνή όμως δεν μπορεί να ακουσθεί ούτε να αντέξει στον ζόφο της στασιμότητας. Πολλές φωνές μαζί μπορούν να δημιουργήσουν την ηχώ της αλλαγής. Και εδώ θα φανεί η ωριμότητα των φοιτητών και γενικά των νέων ανθρώπων που ενώ επιζητούν την αλλαγή καλούνται ταυτόχρονα να βρουν και τον κατάλληλο τρόπο για να την κάνουν πράξη…
