Emma Ashford: Γεια σου, Ματ! Είναι σχεδόν η καλύτερη εποχή του χρόνου στην Ουάσιγκτον – άνοιξη! Ο καιρός ζεσταίνει, τα άνθη της κερασιάς ανθίζουν, υπάρχουν τουρίστες παντού που εμποδίζουν την κυκλοφορία και οι αλλεργίες μου εξαφανίζονται. Είναι υπό συζήτηση αυτό!
Matt Kroenig: Γεια σου Emma! Ανυπομονώ επίσης για τον πιο ζεστό καιρό. Και οι κερασιές δεν είναι το μόνο που ανθίζει. Τι γνώμη έχετε για το φεστιβάλ αγάπης Xi-Putin στη Μόσχα αυτή την εβδομάδα;
Ε.Α.: Εκτός από τις κωμικά υπερμεγέθεις σημαίες, εννοείς; Η επίσκεψη του Κινέζου προέδρου Σι Τζινπίνγκ στη Μόσχα αναμενόταν πολύ έντονα και ήταν μια ευκαιρία για τον Ρώσο Πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν –που πιθανώς ακόμα να παρασύρεται από την κατηγορία του για εγκλήματα πολέμου από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο– να αποδείξει στον κόσμο ότι έχει ακόμα ισχυρούς φίλους. Αλλά δεν αισθάνομαι ότι υπήρξαν εκπλήξεις από τη σύνοδο κορυφής μέχρι στιγμής, απλώς: εμπορικές υποσχέσεις, συνομιλίες για την ενέργεια και επιβεβαίωση ότι οι δύο χώρες μοιράζονται μια ισχυρή εταιρική σχέση.
M.K.: Εκτός από αυτό, το κίνητρο του Πούτιν για τη συνάντηση είναι εύκολο να εξηγηθεί. Είναι πλέον ένας διεθνής παρίας, αλλά αυτή ήταν μια ευκαιρία για αυτόν να δείξει ότι εξακολουθεί να είναι αποδεκτός από τον ηγέτη της δεύτερης πιο ισχυρής χώρας του κόσμου. Κάποιοι υποθέτουν ότι η επίσκεψη του Σι είναι μέρος μιας νέας στρατηγικής διαγραφής των Ηνωμένων Πολιτειών και των δημοκρατικών συμμάχων τους -την οποία ο Σι θεωρεί ότι είναι αμείλικτα αντίθετος στην άνοδο της Κίνας- και μιας κίνησης για εμβάθυνση των δεσμών με τη Ρωσία και ηγέτη του αναπτυσσόμενου κόσμου. Όλα με στόχο τη δημιουργία μιας πιο πολυπολικής κατανομής της εξουσίας.
Ε.Α.: Δεν ξέρω για αυτό. Έχετε δίκιο ότι η Κίνα φαίνεται όλο και περισσότερο να έχει ξεγράψει τις Ηνωμένες Πολιτείες, κάτι που δεν αποτελεί έκπληξη δεδομένου ότι η Αμερική έχει στραφεί αρκετά έντονα προς μια πολιτική απροκάλυπτου περιορισμού της Κίνας τα τελευταία πέντε περίπου χρόνια. Αλλά δεν νομίζω ότι το Πεκίνο έχει ξεγράψει ακόμη την Ευρώπη, και σίγουρα προσπαθεί να ακολουθήσει μια λεπτή γραμμή στον πόλεμο στην Ουκρανία, υποστηρίζοντας τη Μόσχα οικονομικά, αλλά παρουσιάζοντας ένα «ειρηνευτικό σχέδιο» που θα υποδείκνυε σε άλλες χώρες ότι αναζητά μεσολάβηση και ευκαιρίες.
Μ.Κ.: Και έχετε δίκιο ότι ο Σι προσπάθησε να παρουσιαστεί ως ειρηνοποιός, αλλά ήταν άστοχο. Οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι ηγέτες απέρριψαν την ειρηνευτική του πρόταση (που ουσιαστικά θα ανταμείβει τον Πούτιν για την επιθετικότητά του) χωρίς έλεγχο. Το αντιφατικό σχέδιο που απαιτεί «σεβασμό της κυριαρχίας όλων των χωρών» και «εδαφική ακεραιότητα», αλλά βολικά παραλείπει να αναφέρει την παράνομη κατοχή της Ρωσίας.
Ε.Α.: Για να το θέσω αλλιώς: η κινεζική υποστήριξη προς τη Ρωσία μοιάζει επίσης πολύ με την Κίνα να έχει τη Ρωσία πάνω από ένα βαρέλι. Έρχονται περισσότερες σύνοδοι κορυφής τον επόμενο χρόνο—ο Πούτιν θα πάει στο Πεκίνο, ο Σι θα επιστρέψει στη Μόσχα—αλλά το αποτέλεσμα είναι πιθανό να είναι το ίδιο. Η Ρωσία επιδιώκει μανιωδώς να φαίνεται ότι έχει φίλους και η Κίνα εκμεταλλεύεται οικονομικά πλεονεκτήματα. Δεν ανησυχώ πολύ για την υποστήριξη της Κίνας προς τη Ρωσία. Αν αυτό είναι το καλύτερο που μπορεί να συγκεντρώσει η Ρωσία για να υποστηρίξει τον πόλεμο της στην Ουκρανία, τότε δεν είναι αρκετό.
M.K.: Είμαι σίγουρος ότι θα επιστρέψουμε σε αυτήν την ιστορία. Η σχέση Σι-Πούτιν δεν θα χαθεί σύντομα. Σε άλλες ειδήσεις, αυτή την εβδομάδα συμπληρώθηκαν 20 χρόνια από τον πόλεμο στο Ιράκ. Υπάρχει τώρα μια συντριπτική συναίνεση ότι ήταν λάθος – και δεδομένου ότι τώρα γνωρίζουμε ότι ο Ιρακινός ηγέτης Σαντάμ Χουσεΐν δεν διέθετε όπλα μαζικής καταστροφής, συμφωνώ με αυτό.
Ε.Α.: Δεν μπορώ να καταλάβω πώς θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει ότι ο πόλεμος στο Ιράκ ήταν κάτι άλλο εκτός από ένα μεγάλο, ανόητο λάθος, αν και αν κρίνουμε από τις σελίδες των εφημερίδων της Αμερικής τις τελευταίες ή δύο εβδομάδες, υπάρχουν ακόμα πολλοί άνθρωποι εκεί έξω προσπαθώντας να δικαιολογήσουν αναδρομικά τις κακές αποφάσεις τους για τον πόλεμο. Δεν ξέρουμε τι θα μπορούσε να είχε συμβεί αν γίνονταν άλλες επιλογές, είναι αλήθεια. Ωστόσο, η έρευνα των μελετητών δείχνει ότι η αλλαγή καθεστώτος λειτουργεί μόνο σε σπάνιες περιπτώσεις, υπό ορισμένες συνθήκες.
Μ.Κ.: Λοιπόν, ακόμη και ο αδερφός του Τζορτζ Μπους, ο Τζεμπ, δήλωσε ότι ο πόλεμος ήταν λάθος στην αναμέτρηση των Ρεπουμπλικανών για την ανάδειξη των προεδρικών υποψηφίων το 2016. Όσοι δεν έχουν καταλήξει σε αυτό το συμπέρασμα, ωστόσο, έχουν δικαίωμα στη γνώμη τους. Αυτό είναι γεωπολιτική, όχι μαθηματικά. Διαφορετικοί άνθρωποι ζυγίζουν διαφορετικά το κόστος και τα οφέλη, και υπήρχαν οφέλη από την απομάκρυνση του Σαντάμ από την εξουσία. Πώς κρίνετε το μπρουχάχα σχετικά με τη δήλωση του DeSantis ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι μια «εδαφική διαφορά» και όχι προς τα «ζωτικά συμφέροντα» των Ηνωμένων Πολιτειών;
Ε.Α.: Αυτή είναι μια πραγματικά ενδιαφέρουσα διαμάχη, η οποία λέει πολλά για την κατάσταση αναταραχής στο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα για την εξωτερική πολιτική. Τα σχόλια του DeSantis ήταν σίγουρα άκομψα, ιδιαίτερα η εδαφική διαμάχη, η οποία πραγματικά παραποιεί τη φύση του πολέμου στην Ουκρανία. Δεν θα είναι καλή συζήτηση αν αμφότερες οι πλευρές υποχωρήσουν στις κραυγές «απομονωτισμού» ή «πολεμιστή» και σίγουρα δεν θα είναι καλή συζήτηση εάν οι νεοσυντηρητικοί υπονομεύσουν άλλους βιώσιμους υποψηφίους και επαναφέρουν τον Τραμπ στην εξουσία.
Μ.Κ.: Δεν είναι το 1980 ή το 2016. Ούτε το όραμα του Ρίγκαν, ούτε τα έργα του Τραμπ λειτουργούν για το 2025. Νομίζω ότι αυτό που χρειάζεται το κόμμα είναι κάποιο είδος Τραμπ-Ρίγκαν.
Ε.Α.: Ή—και εδώ είναι μια νέα ιδέα—γιατί δεν χτίζουμε μια εξωτερική πολιτική που να ταιριάζει στον 21ο αιώνα, αντί να βασιζόμαστε στις ιδέες των ανθρώπων που θα έπρεπε να είχαν εγκαταλείψει την πολιτική σκηνή εδώ και πολύ καιρό;
Πηγή: foreignpolicy.com
