Από ότι όλα δείχνουν τα rave επιστρέψαν στο Ηνωμένο Βασίλειο. 30 χρόνια μετά ο μύθος των rave παίρνει σάρκα και οστά με παράνομες μαζικές συγκεντρώσεις που τροφοδοτούνται από το MDMA, πραγματοποιούνται με φόντο την ηλεκτρονική μουσική, η οποία οδήγησε σε ηθικό πανικό, διώξεις και αλλαγές στο νόμο. Στα πάρκα και τις δασικές εκτάσεις και σε συγκροτήματα κατοικιών από το Μάντσεστερ έως το Λιντς έως την Κορνουάλη έως τις παρυφές του Λονδίνου, συγκεντρώνονται νέοι.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1990, κατά τη διάρκεια αυτού που έγινε γνωστό ως το δεύτερο κύμα του Rave (το πρώτο ήταν ένα λιγότερο διαδεδομένο κίνημα το καλοκαίρι του 1988), η ανισότητα των παράνομων γεγονότων που παρακολούθησα ήταν μέρος του ζητήματος: γρήγορα και βρώμικα πάρτι που θα μπορούσαν να κλείσουν κάθε λεπτό.
Οι αρχές σταμάτησαν αυτό το μήνα ορισμένα πάρτι λόγω κορωνοϊού σε Λονδίνο, Brixton και White City αυτό το μήνα, ενώ δεν έλειψαν και οι συγκρούσεις των παρευρισκομένων με την αστυνομία. Πριν από δύο εβδομάδες, οι αρχές στο Essex χρησιμοποίησαν ειδικές δυνάμεις για να διαλύσουν τα πλήθη αφού χιλιάδες κατέβηκαν σε δασικές εκτάσεις, ενώ την περασμένη εβδομάδα, σε μια πρώην βάση RAF βόρεια του Bath, περισσότερα από 3.000 άτομα προσχώρησαν σε ένα παράνομο «Scumerset Free Party», το οποίο η αστυνομία δεν μπόρεσε να να σταματήσει.
Μήπως οι σημερινοί νέοι, προωθημένοι σε φαύλους και εξαντλητικούς πολιτιστικούς πολέμους και αντιμετωπίζουν έναν ιό που απειλεί το μέλλον τους, λαχταρούν κάτι παρόμοιο με τότε; Στο ντοκιμαντέρ του 2019 Everybody in the Place – Μια Ελλιπής Ιστορία της Βρετανίας 1984-1992, ο καλλιτέχνης Jeremy Deller υπονοεί ότι οι ρίζες των αρχών της δεκαετίας του 1990, ιδίως αυτές που κρατήθηκαν σε εγκαταλελειμμένες αποθήκες στη βόρεια Αγγλία, ήταν ένας τρόπος για μια γενιά να επεξεργαστεί τα εθνικά τραύματα που δεν έχουν φτιαχτεί: η απεργία των ανθρακωρύχων στα μέσα της δεκαετίας του 1980 και η παγκοσμιοποίηση πλήττει τους.
Τα Raves ήταν πάντα στο περιθώριο της κοινωνίας, όπου η κοινωνική συμπεριφορά και η πολιτική υπηρεσία είναι διαπραγματεύσιμες, λέει η Marie-Avril Berthet, ερευνητής στο Πανεπιστήμιο του Λιντς και ειδική στη γεωγραφία της νυχτερινής ζωής: «Τώρα το να είσαι πιο κοντά σε κάποιον είναι παράνομο . Αυτό λέει πολλά για αυτό που διαπραγματεύεται σήμερα.
Το κίνημα συνδέεται επίσης με τον ακτιβισμό. Η ταινία του Deller υπογραμμίζει τις σχέσεις μεταξύ παράνομων κομμάτων τη δεκαετία του 1990 και ομάδων όπως κυνηγούν σαμποτέρ και πρωτότυπους ακτιβιστές του κλίματος («κάθε είδους πολιτικές υποομάδες που καταπιέστηκαν από τον Θάτσερ», λέει ο Berthet).
Δεν είναι όλοι θιασώτες της θεωρίας ότι τα rave είναι ένας τρόπος σηματοδότησης της κοινωνικής μετάβασης. Μερικοί λένε ότι δεν έφυγαν ποτέ. Για άλλους, τώρα όπως πριν από 30 χρόνια, το rave αφορά αποκλειστικά τη μουσική, τα ναρκωτικά και την ευχαρίστηση.
Για τις αρχές, δε είναι σίγουρα ενοχλητικά. Η Αστυνομία της Essex αναφέρει ότι η στρατηγική της είναι να εντοπίσει τα μέρη πριν από τη διεξαγωγή τους και να τα αποτρέψει με εντολές επιβολής.
FT: Party like it’s 1990: the return of the raveParty like it’s 1990: the return of the rave
Απόδοση: Γιάννης Κουτρουμπής
