Γράφει ο Γιώργος Ευγενίδης
Ας είμαστε τουλάχιστον ειλικρινείς μεταξύ μας: είναι εξαιρετικά δύσκολο να κάνουμε, ως κράτος, έστω και μια δουλειά σωστά.
Η ιστορία του ηλεκτρονικού εισιτηρίου είναι πονεμένη. Η διαδικασία θύμιζε το γιοφύρι της Άρτας, οι τεχνικές δυσκολίες ήταν και είναι εξαρειτικά σημαντικές, αλλά, ευτυχώς, τουλάχιστον όλοι αναγνωρίζουν την ανάγκη να υλοποιηθεί το project κανονικά, γιατί θα αποτελέσει τομή στον χώρο των μεταφορών και θα συντελέσει ουσιαστικά στη μείωση της εισιτηριοδιαφυγής. Και, μετά από πολλές δυσκολίες, ήρθε επιτέλους η ώρα, να τεθεί το μέτρο του ηλεκτρονικού εισιτηρίου σε εφαρμογή.
Τα αποτελέσματα τα βλέπει κανείς μόλις πάει σε έναν σταθμό. Τα σημεία διάθεσης των εισιτηρίων νέου τύπου είναι εξαιρετικά λίγα και φυσικά δυσανάλογα της μεγάλης ζήτησης εκ μέρους του επιβατικού κοινού. Αποτέλεσμα, ουρές, ταλαιπωρία, γκρίνια, κούραση, χαμένα μεροκάματα, μόνο και μόνο για να βγάλει κάποιος ένα ηλεκτρονικό εισιτήριο, κάτι που σε μια άλλη χώρα ίσως θα ήταν μια εξαιρετικά απλή και αυτονόητη διαδικασία. Για πολλοστή φορά, όμως, εδώ, το αυτονόητο είναι εκ νέου ζητούμενο.
Δεν έχει καμία σημασία, αν ο αρμόδιος υπουργός κ. Σπίρτζης ζήτησε συγγνώμη για την ταλαιπωρία. Το βασικό πρόβλημα είναι ότι οι επιβάτες ταλαιπωρούνται και μια ακόμα παράταση, όπως αυτή που ανακοινώθηκε χθες για την ανανέωση των χάρτινων εισιτηρίων, δεν λύνει κανένα πρόβλημα. Το ζήτημα για τον κ. Σπίρτζη και τη διοίκηση του ΟΑΣΑ είναι, όπως τα έχουν κάνει, να βρουν έναν τρόπο να μην ταλαιπωρείται το επιβατικό κοινό. Να μην πρέπει να κρατάνε άνθρωποι τον παππού και τη γιαγιά για να μην λυγίσουν από την ορθοστασία. Να μην πρέπει ο εργαζόμενος, είτε να χάσει το μεροκάματο είτε να καθυστερήσει στη δουλειά του, επειδή πρέπει να προμηθευτεί την κάρτα, χωρίς την οποία αλλιώς δεν θα μπορεί να μετακινείται, επειδή δεν του περισσεύουν να παίρνει κάθε μέρα ταξί ή αυτοκίνητο. Να μην πρέπει, γενικά, κανείς να χάσει τέσσερις με πέντε παραγωγικές ώρες από το πρωινό του-μιας και τα εκδοτήρια δουλεύουν με ωράριο δημοσίου-, προκειμένου να γίνει η δουλειά.
Η επίσημη απάντηση είναι ότι θα χρειάζονταν στοιχεία, όπως το ΑΜΚΑ, που δεν μπορούν να κατατεθούν ηλεκτρονικά. Ανοησίες. Όλη η διαδικασία θα μπορούσε να είναι απλούστερη, κατά τα διεθνή πρότυπα, με τη δυνατότητα υποβολής μια ηλεκτρονικής αίτησης και παραλαβής της κάρτας είτε ταχυδρομικά είτε αυτοπροσώπως από κάποιο σημείο διάθεσης.
Έχω κάθε κατανόηση για την ανάγκη ύπαρξης μεταβατικών περιόδων, ιδίως σε περιπτώσεις ουσιαστικών μεταρρυθμίσεων που θα αλλάξουν την καθημερινότητα εκατομμυρίων πολιτών. Το ηλεκτρονικά εισιτήριο είναι μια τέτοια μεταρρύθμιση, συνεπώς, μια μεταβατική περίοδος θα ήταν εύλογη. Κι όμως, η προχειρότητα που διέπει το κράτος μας, τίναξε στον αέρα την περίοδο αυτή, με αποτέλεσμα να απαιτούνται κατά το ελληνικό συνήθειο παρατάσεις επί παρατάσεων, προκειμένου να φτάσουμε στην κατάσταση που θέλουμε. Και, φυσικά, δεν δέχομαι δικαιολογίες περί της έλλειψης ηλεκτρονικοποίησης της διαδικασίας, η οποία θα μπορούσε να έχει λύσει πολλά πρακτικά προβλήματα και να έχει γλιτώσει τους πολίτες από μεγάλη ταλαιπωρία και χάσιμο χρόνου.
Δυστυχώς, αυτό συμβαίνει όταν άνθρωποι που, ούτε ξέρουν, ούτε θέλουν, αναλαμβάνουν να κάνουν εμβληματικές τομές.
