Γράφει η Έλενα Καραγιάννη
Φτωχό μου τετραθέσιο, τρακαρισμένο αμάξι, αυτές τις μέρες κλείνουμε 12 χρόνια συνύπαρξης. Ομολογώ πως αν και ήσουν μια επιλογή ανάγκης, τελικά αποδείχθηκες η μόνη σταθερή σχέση μου που κράτησε τόσο πολύ.
Ήσουν μαζί μου σε 7 μετακομίσεις, 2 μεταθέσεις και 2 “διαζύγια”. Ταξιδέψαμε μαζί σε εξωτικούς προορισμούς! Ναύπλιο, Χαλκίδα, Παγκράτι, Ρέθυμνο. Έχεις δει πολλά, έχεις ακούσει πολλά, από άσματα της Βανδή μέχρι και την Τραβιάτα, αλλά και μυξοκλάματα, υστερίες και μπινελίκια.
Με συγχωρούσες κάθε φορά που λέρωνα την ταπετσαρία σου με σως τζατζικιού, με παγωτό βανίλια και με άλλα. Σε πήρα έμπειρο, από τα χέρια άλλης και μου έμαθες από τις πρώτες παρθενικές μου απόπειρες, κόλπα που κανένα άλλο δεν θα μπορούσε να μου μάθει.
Ξέρω…δεν σε εκτίμησα όσο έπρεπε και ομολογώ πως σε εκείνα τα “επαγγελματικά” 2ημερα, σε απάτησα με ένα Seisento και με ένα μαύρο Vitara. Και τώρα πια καταλαβαίνω. Θα είσαι για πάντα δικό μου και εγω δικιά σου. Και σε εκλιπαρώ. Μην! Μην για τον Θεό με εγκαταλείψεις ποτέ. Ποτέ! (καθώς δεν υπάρχει σάλιο ούτε για καινούριους υαλοκαθαριστήρες). Αμήν!
