Γράφει ο Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος-Ψυχολόγος
Όταν μέσα σε δυο μήνες χάνεις οριστικά δυο βουλευτές από την κοινοβουλευτική σου πλειοψηφία δεν δικαιούσαι να διατείνεσαι για την σταθερότητα του σχήματος σου και μάλλον θα πρέπει να προετοιμάζεσαι για την επόμενη φάση που δεν είναι υποχρεωτικό ότι θα περάσει μέσα από νέα προσφυγή σε εκλογές. Άραγε αυτή η κυβέρνηση φυλλορροεί οδηγούμενη το συντομότερο σε διάλυση ή ανασυντάσσεται σχεδιάζοντας από τώρα τα επόμενα βήματα για τη διατήρηση της στην εξουσία; Θα αντέξει την ψήφιση των νέων προαπαιτούμενων, με προεξέχων το ασφαλιστικό, ή θα λυγίσει κάτω από το βάρος των ευθυνών;
Ο Λεβέντης είχε δηλώσει προεκλογικά, και το επιβεβαίωσε και μετεκλογικά με τις μελό αναφορές στις σχέσεις του με την οικογένεια του Τσίπρα, ότι είναι διαθέσιμος να λειτουργήσει ως ο καταλυτικός παράγοντας για την στροφή του πρωθυπουργού προς τον… ορθολογισμό! Να τον νουθετήσει ώστε να προχωρήσει στις μεταρρυθμίσεις, προσθέτοντας ιδέες που η Ένωση Κεντρώων προτείνει. Αυτά τα περιβόητα εννέα σημεία των, στην πλειοψηφία τους, ανερμάτιστων, αντισυνταγματικών και ανεδαφικών προτάσεων.
Πριν λοιπόν βιαστούμε να σημάνουμε το τέλος για το σχήμα ΣΥΡΙΖΑ–ΑΝΕΛ ας συνυπολογίσουμε τις υπό όρους πρόθυμες εφεδρείες, που δεν περιορίζονται υποχρεωτικά στην Ένωση Κεντρώων, και τον ρόλο που είναι έτοιμες να διαδραματίσουν. Ας μετρήσουμε με άλλα σταθμά την νέα εσωκομματική αντιπολίτευση που σχηματίζεται στον ΣΥΡΙΖΑ και την οποία δείχνει έτοιμος να εκφράσει ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης. Μια άλλου τύπου, μακροπρόθεσμης στόχευσης, χωρίς τις ακραίες εντάσεις και συγκρούσεις των παρεμβάσεων της Ζωής Κωνσταντοπούλου, το κενό της οποίας ως αντίπαλο δέος επιθυμεί να καλύψει ο πρώην στενότατος πρωθυπουργικός συνεργάτης.
Με την Ρένα Δούρου να χτίζει μεθοδικά, ήρεμα και με όπλο την χρήσιμη για την διεύρυνση των επαφών και της επιρροής, Περιφέρεια Αττικής, το προφίλ του φαβορί για την επόμενη μέρα στο κόμμα, όταν αυτή προκύψει, ο Σακελλαρίδης κάνει την στρατηγική, διορατική κίνηση την κατάλληλη στιγμή. Πριν ταυτιστεί πλήρως με τις συνέπειες της κυβερνητικής πολιτικής, πριν ταυτιστεί με τη φθορά που συνεπάγεται, πριν αναλάβει ευθύνες που δεν επιθυμεί, προτιμά την διαφοροποίηση, χωρίς μελοδραματισμούς και μεγαλοστομίες.
Διατηρεί την επαφή του με το εκλογικό κοινό του ΣΥΡΙΖΑ ώστε να αποκτήσει προνομιακή σχέση με όσους θα δυσαρεστηθούν από τα μέτρα που ψηφίζονται. Ανοίγει διαύλους επικοινωνίας με όσους έχουν ήδη αποχωρήσει ή πρόκειται να το πράξουν στο εγγύς μέλλον. Αποτρέπει την απομάκρυνση των πιεσμένων κοινωνικών σωμάτων προς άλλους πολιτικούς χώρους και όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου προβάλλεται ως μια αξιόπιστη εναλλακτική λύση για το αριστερό “βασίλειο”.
Πιθανότατα το συγκεκριμένου υπουργικό συμβούλιο και η κυβερνητική συμμαχία να μην έχουν μεγάλο ορίζοντα μπροστά τους, αλλά ας μην βιαστούμε να υποθέσουμε ότι η προοπτική της “δεύτερης φοράς αριστερά” καταρρέει. Οι εναλλακτικές λύσεις και τα αναχώματα στις κοινωνικές αντιδράσεις αναπτύσσονται. Αν θα αποδειχτούν αρκετά ή θα χρειασθεί ένα ευρύτερο σχήμα, για να αποφευχθεί μια εσπευσμένη εκλογική διαδικασία, θα φανεί το αμέσως επόμενο διάστημα. Μόνο που μια τέτοια εξέλιξη μπορεί να οδηγήσει και στην πλήρη ανασύνταξη του σκηνικού με απρόβλεπτες αλλαγές στην διάταξη των κομμάτων στον πολιτικό χάρτη.
