Για ποιο (σοβαρό) λόγο η Γαλλία και Ιταλία «βγάζουν γλώσσα» στη Γερμανία; Μπορεί κανείς να μιλήσει για «μέτωπο» Γαλλίας – Ιταλίας κατά της Γερμανίας στη βάση μιας άλλης πολιτικής για την αντιμετώπιση της κρίσης; Τα ερωτήματα είναι πολύ σοβαρά και αφορούν ευθέως και τις ελληνικές υποθέσεις: οι διαφοροποιήσεις Γαλλίας και Ιταλίας σε σχέση με τη γερμανική πολιτική είναι μια ευκαιρία ή ένα πρόβλημα για την Ελλάδα;
Για να απαντήσουμε στα ερωτήματα αυτά, πρέπει να ξεκινήσουμε από τα οικονομικά δεδομένα. Τα οποία αποκαλύπτουν ότι η Γαλλία και η Ιταλία είναι οι μεγάλοι χαμένοι στον ανταγωνισμό μεταξύ των κυρίαρχων δυνάμεων στην Ευρωζώνη:
- Η μεν Ιταλία έχει το δεύτερο πιο υψηλό κρατικό χρέος στην Ευρωζώνη ύστερα από τη μακράν πρώτη Ελλάδα: 132,6% το 2013 και με διαρκώς ανοδική τάση. Η είδηση όμως είναι ότι την ακολουθεί κατά πόδας η Γαλλία: με βάση το πρόσφατο σχέδιο του γαλλικού προϋπολογισμού για το 2015, το γαλλικό κρατικό χρέος θα φτάσει το 98% το 2016.
- Όσον αφορά τα καθαρά κέρδη στο σύνολο της οικονομίας, η Γαλλία και η Ιταλία είναι οι μοναδικές χώρες της Ευρωζώνης που ο σχετικός δείκτης μειώνεται συνεχώς από το 2007 μέχρι σήμερα! Όταν στη δεύτερη και τρίτη οικονομία της Ευρωζώνης τα κέρδη μειώνονται διαρκώς, τότε υπάρχει σοβαρό πρόβλημα. Σε πλήρη αντιστοιχία, ο δείκτης Συμμετοχή της εργασίας στο προϊόν αυξάνεται διαρκώς την αντίστοιχη περίοδο, που σημαίνει ότι η Γαλλία και η Ιταλία είναι οι μόινες χώρες της Ευρωζώνης που δεν έχουν καταφέρει να επιβάλουν πολιτικές λιτότητας με απτά αποτελέσματα.
- Οι πλέον πρόσφατες προβλέψεις για την ανάπτυξη είναι απογοητευτικές: ο γαλλικός προϋπολογισμός προβλέπει ανάπτυξη 0,4% το 2014 και ότι δεν θα καταφέρει να φτάσδει το 2% στην σε κανένα έτος μέχρι και το 2017. Στην Ιταλία, η πρόβλεψη είναι ύφεση 0,4% το 2014.
Γαλλία και Ιταλία, λοιππόν, δεν κατάφεραν να «σηκώσουν» τα κέρδη, να δημιουργήσουν όρους για την ανάπτυξη, να επιβάλουν μια «αποτελεσματική» πολιτική λιτότητας. Και σαν να μην έφταναν αυτά, το χρέος τους έχει ξεπεράσει την «κόκκινη γραμμή» του 95% για τη Γαλλία, ενώ στην Ιταλία είναι εκτός ελέγχου.
Ποιο είναι λοιπόν το νόημα των γαλλικών και ιταλικών διαφωνιών με τη Γερμανία; Όσοι πιστεύουν ότι η διαφωνία αφορά τις πολιτικές λιτότητας, κάνουν μεγάλο λάθος: η γαλλική και η ιταλική άρχουσα τάξη έχουν «κρίση ζηλοτυπίας» προς τη Γερμανία για το γεγονός ότι κατάφερε να επιβάλει αποτελεσματικές πολιτικές λιτότητας ήδη από τη δεκαετία εισαγωγής του ευρώ (με την Ατζέντα 2010 του τότε σοσιαλδημοκράτη καγκελάριου Γκέρχαρντ Σρέντερ), ενώ αυτές έχασαν την ευκαιρία τόσο στη δεκαετία του ευρώ όσο και στη διάρκεια της κρίσης ύστερα από το 2008. Έστω και αργά, έχουν δρομολογήσει τέτοιες πολιτικές λιτότητας τώρα, αλλά δυστυχώς γι’ αυτές έπεσαν σε πολύ ακατάλληλη συγκυρία πολύ χαμηλών ρυθμών ανάπτυξης.
Τι είναι λοιπόν αυτό που «λένε» η Γαλλία και Ιταλία στη Γερμανία; «Έχουμε δρομολογήσει τις πολιτικές λιτότητας, αλλά στη συγκυρία τόσο χαμηλών ρυθμών ανάπτυξης δεν μποορούμε να την επιβάλουμε με πολύ σκληρούς όρους διότι θα πέσουμε ξανά στην ύφεση. Δώστε μας λοιπόν περισσότερο χρόνο για να την επιβάλουμε χωρίς να μπούμε σε περιπέτειες».
Ο γαλλικός προϋπολογισμός είναι προϋπολογισμός λιτότητας – κι όχι ανατροπής της λιτότητας όπως επιπόλαια λένε κάποιοι στον ΣΥΡΙΖΑ. Προβλέπει περικοπές 21 δισ. ευρώ για το 2015 και 50 δισ. ευρώ μέχρι και το 2017. «Απλώς» η Γαλλία δεν τήρησε τις υποσχέσεις της να πραγματοποιήσει αυτές τις περικοπές νωρίτερα ώστε να μειώσει το έλλειμμά της κάτω από 3% μέχρι και το 2015. Όσο για την Ιταλία, τις μέρες αυτές η κυβέρνηση Ρέντσι περνάει ρύθμιση για τις ομαδικές απολύσεις – κάτι που στην Ελλάδα των μνημονίων ακόμη δεν έχει περάσει…
Η διαφωνία είναι λοιπόν όχι στο να μην επιβληθεί η λιτότητα, αλλά στους ρυθμούς επιβολής της ώστε να μη φέρει οικονομική καθίζηση.
Σε αυτό το debate με τη Γερμανία, η Γαλλία και η Ιταλία όχι μόνο δεν χρειάζονται συμμάχους από τον ευρωπαϊκό Νότο, αλλά θα δώσουν αδίστακτα «στα λιοντάρια» τέτοιους υποτιθέμενους συμμάχους. Διότι το πεδίο του συμβιβασμού με τη Γερμανία είναι προφανές: αν υπάρξει χαλάρωση των ρυθμών επιβολής της λιτότητας, αυτό θα αφορά αποκλειστικά τη Γαλλία και την Ιταλία. Σε καμία περίπτωση δεν θα επεκταθεί σε όλη την Ευρωζώνη. Και όπως έδειξε η ψυχρολουσία Ντράγκι προς την Ελλάδα (θα δώσουμε ρευστότητα στις τράπεζές σας μόνο αν εξακολουθήσετε να είστε σε πρόγραμμα), είναι ο μη γερμανικός «άξονας» δυνάμεων που δεν θα επιτρέψει η όποια χαλάρωση των ρυθμών επιβολής της λιτότητας να διαχυθεί σε άλλους πλην Γαλλίας και Ιταλίας…
Υ.Γ. Αλέξη, αυταπατάσαι οικτρά αν πιστεύεις ότι θα «σηκωθείς» στις πλάτες του Ολάντ και του Ρέντσι…
