Γράφει ο Γιάννης Νάκος
Λίγες ημέρες μετά την εκλογή του νέου Προέδρου στην Γαλλία, ένα είναι το βασικό ερώτημα το οποίο φαίνεται να απασχολεί ολοένα και περισσότερα στελέχη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αυτό δεν είναι άλλο από το εάν υπάρχουν ρεαλιστικές προοπτικές για την ύπαρξη ενός γαλλογερμανικού άξονα.
Φαινομενικά και ιστορικά ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα έπρεπε να μην τίθεται καν σαν θέμα συζήτησης, καθώς a priori oι σχέσεις των δύο χωρών διακατέχονταν από ένα κλίμα ανταγωνισμού και έλλειψης εμπιστοσύνης. Κάτι τέτοιο κατά πάσα πιθανότητα συλλογίζονται και τα στελέχη που βρίσκονται κοντά στην Καγκελάριο Μέρκελ, συμβουλεύοντάς την ήδη από τις πρώτες ώρες της εκλογικής νίκης του Ε. Μακρόν να δείξει πως είναι “το αφεντικό στην όλη υπόθεση’’.
Παρόλο που οι αμφιβολίες και τα “ψεύτικα χαμόγελα” είναι κάτι το οποίο εύκολα μπορεί να αντιληφθεί κάποιος που έχει μάθει να εστιάζει στις λεπτομέρειες, εντούτοις το Βερολίνο αλλά και οι Βρυξέλλες για την ώρα διατηρούν μεγάλες προσδοκίες για τον νεοεκλεγέντα Πρόεδρο της Γαλλίας. Ο λόγος; Μα φυσικά το “Τέρας’’ που ακούει στο όνομα Μαρί Λεπέν και που επ’ ουδενί δεν συμπίπτει σε κανέναν τομέα με τα δικά τους συμφέροντα.
Έπειτα, λοιπόν, από αυτήν την μικρή εισαγωγή, θεωρώ πως είναι σκόπιμο να εξετάσουμε εκείνους τους λόγους που κατά την άποψη μου θα πρέπει να ληφθούν υπόψιν προκειμένου η ΕΕ να αποκτήσει μεγαλύτερη επιρροή, δύναμη, ισχύ και φυσικά επιμερισμό αρμοδιοτήτων και εξουσιών.
Αρχικά, η πρόθεσή μου δεν είναι να αναφερθώ στις χιλιοειπωμένες αναλύσεις του παρελθόντος περί της κακής υφιστάμενης ευρωπαϊκής νοοτροπίας και ιδεολογίας, αλλά μέσα από επιχειρήματα να αναδείξω την εξέχουσας σημασίας ανάγκη για την ύπαρξη μιας γαλλογερμανικής συμμαχίας που θα θωρακίσει περισσότερο την Ευρώπη και θα την απομακρύνει από τα δύσβατα και σκοτεινά μονοπάτια στα οποία βαδίζει.
Η “Συμμαχία” θα πρέπει να βασίζει τις αντιλήψεις, αποφάσεις αλλά και τους τρόπους αντιμετώπισης των εκάστοτε προβλημάτων, πάνω στην ύπαρξη και υιοθέτηση κατευθυντήριων γραμμών και ιδεών που θα έχουν συμφωνηθεί εξ’ αρχής και φυσικά θα τηρούνται εσαεί και δίχως αμφισβητήσεις.
Παράλληλα και στα πλαίσια του διαχωρισμού της Ευρώπης σε δυο ταχύτητες, η Γαλλία αλλά και η Γερμανία οφείλουν να δώσουν ένα τέλος στον συγκεκριμένο διαχωρισμό, ανοίγοντας παράλληλα νέες ευκαιρίες και προοπτικές ακόμη και για τα κράτη-μέλη της ΕΕ, που δεν έχουν κατορθώσει μέχρι στιγμής να φθάσουν στο επιθυμητό οικονομικό επίπεδο των μεγάλων χωρών.
Επιπροσθέτως, στην ίδια λογική θα πρέπει να κυμαίνονται και οι ενέργειες του γαλλογερμανικού άξονα στα πολύ σημαντικά προβλήματα ενοποίησης της ΕΕ και κυρίως στα ζητήματα που “καίνε” αυτήν την στιγμή την Ένωση, που δεν είναι άλλα από την έκδοση ευρω-ομολόγων και από την υιοθέτηση κοινής γραμμής για το δημοσιονομικά έλλειμμα των αδύναμων οικονομικά χωρών.
Βέβαια, δεν θα πρέπει να λησμονηθεί και ο εξίσου σημαντικός τομέας της ασφάλειας, τον οποίο κατά πάσα πιθανότητα θα επηρεάσει η επικείμενη έξοδος του Η. Βασιλείου, μιας και η Scotland Yard και η ΜΙΤ αποτελούν δύο από τις πιο εξελιγμένες και αποτελεσματικές μυστικές υπηρεσίες στον κόσμο.
Ακριβώς λοιπόν επειδή δεν είμαστε σε θέση από τώρα να γνωρίζουμε το κατά πόσο οι Βρετανοί θα δείξουν σημάδια συνεργασίας και όχι απομόνωσης, η “Συμμαχία’’ οφείλει να δείξει εγρήγορση, επαγρύπνηση και φυσικά θέληση και τόλμη προκειμένου να θέσει τις βάσεις για μια πιο αποτελεσματική και σε αμοιβαία πλαίσια συγκέντρωση ροής πληροφοριών που θα ενισχύσουν και θα θωρακίσουν τόσο την ασφάλεια στο εσωτερικό τους όσο και την υπόλοιπη Ευρώπη.
Δεν νομίζω πως το συγκεκριμένο άρθρο θα μπορούσε ποτέ να κλείσει οριστικά, αλλά εφόσον ήδη έχω αρκετά μακρηγορήσει, δεν θα σας κουράσω άλλο και θα κλείσω με μια από τις αγαπημένες μου φράσεις, που νομίζω ταιριάζει και στην συγκεκριμένη περίπτωση.
“Το ”αδύνατον” είναι μία λέξη που λένε μικροί άνδρες που το βρίσκουν πιο εύκολο να ζουν στον κόσμο που τους δίνεται, παρά να εξερευνήσουν τη δύναμη που έχουν να τον αλλάξουν. Το αδύνατον δεν είναι γεγονός. Είναι άποψη. Είναι προσωρινό. Τίποτα δεν είναι αδύνατο.” – Μοχάμεντ Αλι
