Γράφει ο Γιώργος Ευγενίδης
Άκουγα πάλι το Σάββατο, σε τραπέζι, το σενάριο η εν εξελίξει διαπραγμάτευση να τραβήξει έως και μετά τις γερμανικές εκλογές. Πώς θα μπορούσε να γίνει αυτό; Να κλείσει τώρα, έως το τέλος Μαΐου, το δημοσιονομικό πακέτο και τα ζητήματα του δημοσιονομικού μονοπατιού για το μεσοπρόθεσμο διάστημα, όπως και τα μεσοπρόθεσμα μέτρα για το χρέος, να παραπεμφθούν για μετά τον Σεπτέμβριο. Έτσι, η Ελλάδα θα μπορεί να πάρει ένα δάνειο-γέφυρα για να μην υπάρξει πιστωτικό γεγονός τον Ιούλιο και η σοβαρή συζήτηση θα γίνει πάλι σε ύστερο χρόνο.
Δεν θεωρώ πως αυτό είναι το πιθανότερο σενάριο, αλλά, ακόμα και αν κάποιοι το επεξεργάζονται, πρέπει να ξέρουν πως είναι εγκληματικό, πρωτίστως για τη χώρα, η οποία παλεύει με κάποιον τρόπο να σταθεί στα πόδια της, απέναντι στον κυβερνητικό ανορθολογισμό και στην αδιαφορία των δανειστών για σοβαρές και ουσιώδεις μεταρρυθμίσεις.
Πολιτικά, η κυβέρνηση δεν έχει τίποτε να προσδοκά από μια έκταση της διαπραγμάτευσης για μετά τον Σεπτέμβριο. Ας το δούμε καθαρά χρονικά: οι γερμανικές εκλογές θα γίνουν στο τέλος Σεπτεμβρίου και τότε θα φανεί, αφενός ποιος θα είναι πρώτος, αφετέρου ποιοι θα είναι οι πιθανοί σχηματισμοί για κυβερνήσεις συνεργασίας. Κυβέρνηση όμως στη Γερμανία δεν θα υπάρχει πριν από το Δεκέμβριο, ακόμα και αν πούμε πως π.χ. Χριστιανοδημοκράτες και Σοσιαλδημοκράτες αποφασίσουν να συνεχίσουν μαζί, λόγω της ανάγκης σύνταξης της προγραμματικής συμφωνίας, η οποία είναι πάντα εκτενέστατη και λεπτομερέστατη.
Τι λένε, με άλλα λόγια, όσοι επεξεργάζονται αυτό το σενάριο; Ρωτώ με γνήσια απορία! Ότι η χώρα μπορεί να αντέξει να είναι σε ουσιαστική εκκρεμότητα ως το τέλος του 2017; Δεν υπάρχει καλύτερη συνταγή για την ολοκληρωτική καταστροφή από αυτή. Επίσης, κανείς δεν πρέπει να θεωρεί σίγουρο πως, ακόμα και μια κυβέρνηση υπό τον Μάρτιν Σούλτς, θα αρχίσει τα χουβαρνταλίκια απέναντι στη χώρα μας. Αντίθετα, σε τέτοια θέματα η γερμανική πολιτική είναι εθνική και έχει συνέχεια και συνέπεια. Άντε, στο πολύ καλό σενάριο να απουσιάζει από την εξίσωση ο Σόιμπλε.
Αν ισχύσει, επομένως, κάτι τέτοιο, όποια πρόβλεψη για ανάπτυξη 2,7% για το τρέχον έτος και 3,5% για το επόμενο θα πάει εντελώς περίπατο, ενώ παράλληλα η θέση της χώρας ενόψει της διαπραγμάτευσης για το τέταρτο Μνημόνιο ή μια νέα πιστοληπτική γραμμή στήριξης θα χειροτερεύσει αφάνταστα, μιας και θα παγιωθεί η εικόνα μιας χώρας που είναι μη μεταρρυθμίσιμη και βουλιάζει διαρκώς μέσα σε ένα τέλμα στασιμότητας. Αυτό θα πρέπει να το γνωρίζουν πολύ καλά, όσοι σκεφτούν να πειραματιστούν κατά τέτοιο τρόπο με τη χώρα.
Με βάση τις πληροφορίες μου, η κυβέρνηση δεν σκέφτεται να παραταθεί η διαπραγμάτευση έως και το φθινόπωρο, γιατί το νέο περιβάλλον είναι αχαρτογράφητο και κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί πως θα είναι καλύτερο. Πλην όμως, ίσως αρχίσουν να το σκέπτονται ορισμένοι μικρόνοες κομματικοί, οι οποίοι βάζουν υπέρ πάντων την καρέκλα και μπορεί να θεωρήσουν πως ο δρόμος για την άκοπη παραμονή στην εξουσία περνά μέσα και από κουτοπονηριές τέτοιου είδους. Από την άλλη, αν κάποιοι εταίροι σκέπτονται ενδεχομένως ένα τέτοιο σενάριο παράτασης, η ελληνική κυβέρνηση θα πρέπει να δουλέψει αποφασιστικά, ώστε να το αποτρέψει.
Γιατί, αν τεθεί αυτό το σενάριο εν ισχύ, το δάνειο που θα μας δοθεί δεν θα είναι απλά για να βγάλουμε το καλοκαίρι. Θα είναι ένα δάνειο-γέφυρα προς την άβυσσο, με το σκηνικό να είναι βούτυρο στο ψωμί όσων απεργάζονται σενάρια Grexit.
