Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος
Follow @Sp_Rizopoulos
Η μεγαλύτερη προστασία που απολαμβάνει ο Σταύρος Θεοδωράκης από το εγχώριο μηντιακό κατεστημένο είναι πως δεν τον βγάζουν συχνά στο «γυαλί» για συνέντευξη, διότι κάθε φορά που αυτό συμβαίνει, κάποιοι «κλαίνε την επένδυση». Ευτυχώς ο Νίκος Χατζηνικολάου δεν υπακούει στον κανόνα και μας έδωσε την ευκαιρία να διαπιστώσουμε για μια ακόμη φορά με τι έχουμε να κάνουμε…
Ο αρχηγός του «Ποταμιού» λοιπόν – της τρίτης δημοκρατικής δύναμης όπως του άρεσε να λέει – βγήκε να μας πει το πόσο επικίνδυνος είναι ο Πάνος Καμμένος διότι συνέδραμε στην …περιφορά του Επιταφίου σε ένα χωριό της Θράκης κι αυτό μπορεί να μας βάλει σε μπελάδες με τη μουσουλμανική μειονότητα και τους Τούρκους! Σε μια χώρα που βρίσκεται στη δίνη της πιο βαθιάς κι απειλητικής κρίσης στη σύγχρονη πολιτική ιστορία της, ο Θεοδωράκης αφιέρωσε σχεδόν το μισό χρόνο της τηλεοπτικής εμφάνισής του στην …επικινδυνότητα του Καμμένου και μάλιστα με αφορμή την περιφορά ενός Επιταφίου! Το βράδυ της Δευτέρας, κατά την ταπεινή μου γνώμη, ήταν η «Μ. Παρασκευή» για τον Θεοδωράκη, ακόμη κι αν ο ίδιος δεν το κατάλαβε.
Το ερώτημα ασφαλώς είναι γιατί άραγε τόσο μένος; Γιατί απ’ όλα όσα συμβαίνουν αυτή τη στιγμή, ο αρχηγός του Ποταμιού επέλεξε να εστιάσει στο πρόσωπο του Υπουργού Εθνικής Άμυνας και μάλιστα με αυτόν τον βλακώδη τρόπο; Αν επιχειρήσουμε να ενώσουμε κάποιες «τελίτσες», θα έχουμε όλη την εικόνα.
Ο δημοσιογράφος Μανώλης Κοττάκης έγραψε ένα πολύ ενδιαφέρον κι αποκαλυπτικό ρεπορτάζ στην εφημερίδα «Δημοκρατία». Τα πρώτα στοιχεία που παρέλαβε ο υπουργός Άμυνας Πάνος Καμμένος από την έρευνα που πραγματοποίησε στο Πεντάγωνο η Ζωή Γεωργαντά δείχνουν ότι η Ελλάδα δεσμεύτηκε από τους Γερμανούς με 84 δισ. ευρώ σε εξοπλιστικές δαπάνες την περίοδο 1998-2003. Ήταν το… διόδιο για την ένταξή της στην ΟΝΕ. Οι εταίροι στην αρχή έκαναν, μάλιστα, τα… στραβά μάτια και οι συμβάσεις του δανεισμού-μαμούθ, στον οποίο υποχρεωθήκαμε για να μπούμε στα ευρωπαϊκά σαλόνια, δεν ενεγράφησαν στα ελλείμματα εκείνων των ετών αλλά αίφνης, το 2010, τα βρήκαμε μπροστά μας. Το ποσό των 84 δισ. των εξοπλιστικών δαπανών 1998-2003 αντιστοιχεί στο 25% του δημόσιου χρέους και ξεσκεπάζει όλο το σύστημα που έβαλε την Ελλάδα στην ΟΝΕ με μια πέτρα στον λαιμό.
Το «σύστημα Σημίτη» το οποίο όχι μόνο παρέμεινε ζωντανό αλλά πέτυχε να είναι «σαρξ εκ της σαρκός του» όλοι οι υπουργοί Οικονομικών της περιόδου των μνημονίων ενώ κρατάει ακόμη τα κλειδιά της Τράπεζας της Ελλάδος, προφανώς και δεν είναι σε «ευχάριστη θέση» με όλα όσα έρχονται στο φως της δημοσιότητας για τα έργα και τις ημέρες του… καταλληλότερου. Όπως δεν είναι και οι προστάτες αυτού του «συστήματος», δηλαδή οι Γερμανοί. Αυτός είναι και ο πραγματικός λόγος που η Γερμανία δεν δίνει συμφωνία στην Ελλάδα, αν δεν υπάρξει «κυβερνητική ανασύνθεση», δηλαδή να αλλάξει ο Τσίπρας κυβερνητικό εταίρο και αντί του τάχα μου «ακροδεξιού» Καμμένου, να προχωρήσει σε συγκυβέρνηση με τον … κεντροαριστερό Θεοδωράκη.
Ο Θεοδωράκης είναι ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του «συστήματος Σημίτη» και της γερμανικής επικυριαρχίας στην Ελλάδα, τώρα που δεν υφίσταται πλέον ΠΑΣΟΚ. Άλλωστε γι αυτό εμφανίστηκε και τόσο…large, λέγοντας πως δεν επιθυμεί ούτε θέση αντιπροέδρου, ούτε θέση υπουργού σε μια ενδεχόμενη συγκυβέρνηση. Του αρκεί προφανώς να έχει σε κοινοβουλευτική ομηρία τον Τσίπρα και να είναι το «παπαγαλάκι» της «γερμανικής γραμμής» στην ελληνική κυβέρνηση. Του αρκεί να έχει την «ευχέρεια» να σταματήσει την διαδικασία αναζήτησης ευθυνών από τη Βουλή, όταν οι εισαγγελικές αρχές θα αρχίσουν να στέλνουν συστημένους φακέλους στη Ζωή Κωνσταντοπούλου για το πάρτι της μίζας των εξοπλιστικών.
Το σακίδιο στην πλάτη του Θεοδωράκη είναι «made in Germany». Για αυτό τα συνεχή «πήγαινε – έλα» στο Βερολίνο, η ένταξη του Τάσου Τέλλογλου (προνομιακού συνομιλητή των Γερμανών) στο κόμμα και ασφαλώς οι σχέσεις στοργής με τον Μάρτιν Σουλτς. Πίσω από όλο αυτόν τον «ευρωπαϊσμό» δεν υπάρχει παρά μόνο το ωμό γερμανικό οικονομικό συμφέρον και η σχέση υποταγής της Ελλάδας στη Γερμανία.
Συμμετοχή λοιπόν του Θεοδωράκη σε ελληνική κυβέρνηση θα σήμαινε αυτομάτως πως η εκπροσώπηση των ελληνικών συμφερόντων θα «πήγαινε στα βράχια» και θα μιλούσαμε πλέον για πρακτόρευση (ή έστω μεσίτευση) των γερμανικών συμφερόντων. Όπως και επί Σημίτη, δηλαδή. Μόνο που τότε ήθελαν τις υπογραφές για να δέσουν τη χώρα, ενώ τώρα θέλουν και όλα τα λεφτά!
Ο Τσίπρας, τουλάχιστον μέχρι στιγμής, αντιστέκεται σθεναρά και δεν υποκύπτει στο «να τον πάρει το Ποτάμι». Πολλώ δε μάλλον όταν ο Θεοδωράκης κάνει τηλεοπτικές εμφανίσεις που αξιολογούνται από την πλειοψηφία των τηλεθεατών με έναν απλό, αυθόρμητο αλλά και τόσο εύστοχο τρόπο: «ο άνθρωπος είναι μ……..ς»!
