Προσκεκλημένος σε δείπνο χθες βράδυ, σ’ένα σπίτι «φωλιά δεξιών», στο άκουσμα από τα πρωθυπουργικά χείλη του σλόγκαν «Είμαι με τη μεσαία τάξη. Όχι εναντίον της», εις εκ των συνδαιτυμόνων αναπήδησε στην καρέκλα του, αναφωνώντας: «Για ποια μεσαία τάξη μιλάς Πρόεδρε;».
Οι καλές «ατάκες» σε μια πολιτική ομιλία είναι ό,τι το αλάτι στο φαγητό. Ανάλατο φαγητό δεν τρώει κανένας. Πρέπει λοιπόν σε μια βαρετή κατά τα άλλα ομιλία να υπάρξει εκείνη η «νοστιμιά» που θα την κάνει να «τρώγεται». Έτσι και η ατάκα περί μεσαίας τάξης, του Αντώνη Σαμαρά έγινε “talk of the town”. Εντάξει, στην ιστορία δεν θα μείνει σίγουρα. Ιστορικά ρητά γίνονται συνήθως οι δηλώσεις των πολιτικών όταν τα πράγματα φτάνουν στο μη περαιτέρω. Όπως το 1889, ο Χαρίλαος Τρικούπης είπε απλά την αλήθεια: «Κύριοι, δυστυχώς επτωχεύσαμεν». Ή το 1996 όταν ο Κώστας Σημίτης είπε επίσης με απλά λόγια την αλήθεια: «Ευχαριστώ τους Αμερικανούς.».
Για κάποιο δικό του λόγο ο Πρωθυπουργός (θες επειδή είναι αισιόδοξη φύση, θες επειδή πιστεύει στη συμπαράσταση της Μέρκελ, θες επειδή είδε «σημάδι» σε κάποιο όνειρο,) θεωρεί πως δεν έχουμε φτάσει στο μη περαιτέρω και συνεπώς δικαιούται να λέει και καμία ατάκα άνευ ιστορικής σημασίας. Διότι αν επεδίωκε πραγματικά στις «πολύ δύσκολες ώρες που περνάμε» κατά δική του παραδοχή στην έναρξη μάλιστα της ομιλίας του να πείσει το ακροατήριό του πως έχει το πολιτικό σχέδιο για την «Αναγέννηση της Ελλάδας» που εξαγγέλλει, τότε θα έπρεπε να μας έχει μιλήσει τελείως διαφορετικά.
Αντί να κάνει τη «μεσαία τάξη» σλόγκαν, θα έπρεπε να έχει κάνει σαφές το για ποια μεσαία τάξη μιλάμε. Στην Ελλάδα η μεσαία τάξη δεν είναι μία, είναι δύο. Είναι η μεσαία τάξη που παράγει και η μεσαία τάξη που αναπαράγει όλες τις παθογένειες της ελληνικής οικονομίας.
Ξεκινώ από τη δεύτερη. Αυτή τη «μεσαία» τάξη τη δημιούργησε το πολιτικό σύστημα (με πρώτο διδάξαντα το ΠΑΣΟΚ) με άξονα το δημόσιο (αθρόες προσλήψεις, ανεξέλεγκτοι προμηθευτές). Είναι η «μεσαία τάξη» με το «φακελάκι» στην ιατρική ρόμπα και τα «μαύρα» στον δικηγόρο. Η «μεσαία τάξη» της κατασπατάλησης των κοινοτικών κονδυλίων και των διαλυμένων Επιμελητηρίων. Η «μεσαία τάξη» του τζόγου και της αρπαχτής. Αυτή τη «μεσαία τάξη» το πολιτικό σύστημα θα κάνει πράγματι μια απέλπιδα προσπάθεια να τη διασώσει, διότι συγκροτεί το «σκληρό πυρήνα» των πελατειακών του σχέσεων.
Από κει και πέρα όμως υπάρχει και μια άλλη μεσαία τάξη. Η οποία είναι μόνη και αβοήθητη, παλεύοντας στην αγορά για την επιβίωσή της. Είναι αυτή που ένιωσε να προδίδεται από την κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή καθώς η υπεσχημένη ‘επανίδρυση του κράτους’ κατέληξε το πιο σύντομο ανέκδοτο. Και κλήθηκε αυτή η μεσαία τάξη να σηκώσει τα τελευταία τρία χρόνια τα βάρη των αμαρτιών όλου του πολιτικού συστήματος και της πελατείας του.
Αυτή η μεσαία τάξη δεν μπορεί να είναι ανταγωνιστική όταν το κράτος της επιβάλλει φόρους ακόμη και για τον αέρα που αναπνέει. Αυτή η μεσαία τάξη δεν μπορεί να είναι παραγωγική όταν για “ψύλλου πήδημα” πρέπει να δαπανά ατέλειωτες εργατοώρες στις «ουρές» με «χαρτούρα». Αυτή η μεσαία τάξη που θέλει να δώσει το καλύτερο που μπορεί στα παιδιά της, δεν θα έχει πλέον φοροαπαλλαγή για τα πάσης φύσεως δίδακτρα που πληρώνει εξαιτίας της ανικανότητας του δημόσιου σχολείου να παρέχει στοιχειώδη εκπαίδευση. Αυτή η μεσαία τάξη εξαιτίας της ανυποληψίας του ελληνικού κράτους συναντά ανυπέρβλητα εμπόδια στο δρόμο προς την εξωστρέφεια.
Αυτή η μεσαία τάξη βλέπει την άλλη «μεσαία τάξη» να εκβιάζει, να μένει στο «απυρόβλητο», να διαφυλάσσει κεκτημένα και προνόμια. Συνεπώς ο πρωθυπουργός θα όφειλε να ξεκαθαρίσει σε ποια από τις δυο αυτές μεσαίες τάξεις αναφέρεται και τι σκοπεύει να κάνει για τη μια και τι για την άλλη. Διότι η ζωή της μιας είναι ο θάνατος της άλλης. Και οι δυο μαζί δεν πρόκειται να συμβιώσουν. Η μεσαία τάξη στην Ελλάδα αναγκαστικά– όπως και σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο– θα γίνει αριθμητικά μικρότερη. Το θέμα είναι αν θα επιβιώσουν αυτοί που πρέπει ή αυτοί που το πολιτικό σύστημα επιθυμεί.
Στη θέση που βρίσκεται η Ελλάδα σήμερα δεν υπάρχουν περιθώρια για γενικεύσεις τέτοιες που ο καθένας να μπορεί να αναγνωρίσει τον εαυτό του, όταν απευθύνεται σε αυτόν ο πρωθυπουργός. Διότι το να είναι κανείς καλοπροαίρετος, δεν σημαίνει πως είναι και χαζός. Η μεσαία τάξη που ιδρώνει και μοχθεί ξέρει πως έχει τον πρωθυπουργό εναντίον της.
ΥΓ1: Δεν μπορώ να πιστέψω πως για όλα φταίει ο κ. Μαυραγάνης και όλοι οι υπόλοιποι είναι «αθώοι του αίματος».
ΥΓ2: Επίσης, δεν μπορώ να πιστέψω πως ο κ. Μαυραγάνης, ξαφνικά, δεν μιλιέται με τον κ. Στουρνάρα.
ΥΓ3: Το αστείο είναι πως όλες οι «διαρροές» που προορίζονται για κοινωνικό crash test έχουν περάσει πρώτα ως προτάσεις από το τραπέζι της σύσκεψης των πολιτικών αρχηγών. Πρώτα βγαίνουν οι δυο και γκρινιάζουν και μετά βγαίνει ο Σαμαράς και κλείνει το θέμα. Έτσι είχε κλείσει ο νέος φόρος στα ακίνητα, έτσι έκλεισε και τώρα το “45%.”. Καλό όμως είναι που και που να φρεσκάρεται η επικοινωνιακή στρατηγική….
