Γράφει ο Ζαχαρίας Λουδάρος
Follow @LOUDPLUS
Μας συνέβησαν πολλά και μαζεμένα. Ζούμε σε fast forward το «Όσα παίρνει ο άνεμος». Σε κάθε περίπτωση πάντως, προσωπικά, θεωρώ τα Greeklish σοβαρότερη εθνική απειλή από τον υποτιθέμενο κίνδυνο εξισλαμισμού της Ελλάδας, επειδή θα εγκλωβιστούν όπως όλα δείχνουν αρκετές δεκάδες χιλιάδες προσφύγων και μεταναστών.
Από κει κι έπειτα, πράγματι «τον ήλιο και το τσίπουρο δεν θα μας τα πάρουν» αλλά καλό είναι να μην πιστεύουμε πως και όλα τα προβλήματα σε αυτό τον κόσμο, λύνονται με ήλιο και τσίπουρο. Λύνονται αρκετά, άλλα όχι όλα. Θα ήταν λοιπόν πιο σοφό εκ μέρους της σημερινής διακυβέρνησης αν έμπαινε στον κόπο να σκεφτεί πως κι ο ήλιος καμιά φορά συμβαίνει να «ξεκουράζεται», οπότε βρέχει.
Οι βροχές των τελευταίων ημερών έκαναν ακόμη πιο δύσκολες τις συνθήκες για χιλιάδες πρόσφυγες συνανθρώπους μας που η ιστορική μοίρα τους έφερε στις ακτές του «Ξενίου Διός». Και στην παράδοση τη δική μας, είναι στο πρόσωπο του ξένου να βλέπουμε το πρόσωπο του θεού. Δεν ξέρω βέβαια στη μεταμοντέρνα Ελλάδα τι ακριβώς βλέπουμε σε αυτά τα πρόσωπα. Όπως δεν ξέρω επίσης τι βλέπουν οι κυβερνώντες στα πρόσωπα τα δικά μας, που μας έχουν ακόμη με capital controls, την ώρα που ο πρωθυπουργός μας αναγορεύεται από το Πανεπιστήμιο της Σμύρνης σε επίτιμο διδάκτορα πολιτικής οικονομίας!!!!
Στην παράδοσή μας είναι επίσης η άποψη πως «τα μεταξωτά βρακιά θέλουν κι επιδέξιους κώλους» , όπως επίσης και πως «με πορδές δεν βάφονται αυγά». Όταν μιλάμε για πραγματικούς ανθρώπους που ζουν σε πραγματικά δραματικές συνθήκες, ο ψηφιακός ανθρωπισμός του facebook όσο κι αν βοηθάει, δεν φτάνει για να υποκαταστήσει ένα κράτος χαοτικό και διαλυμένο που απλά παρατηρεί τους πρόσφυγες άβουλο κι αμήχανο, καθώς έχει καταρρεύσει προ πολλού, κάτω από το ίδιο του το βάρος κι έγινε «μαύρη τρύπα» που ρουφάει τα πάντα. Στην Ελλάδα, ο κρατισμός σκότωσε το κράτος!
Αλλά ούτε και η «κοινωνία των πολιτών» που τόσοι και τόσοι επένδυσαν πάνω της, μπορεί να κάνει και πολλά, όταν τα πράγματα γίνονται όντως «σκούρα». Είναι άλλο να ταΐζεις – με το αζημίωτο πάντα – δέκα αρκουδίτσες κι άλλο χιλιάδες πεινασμένους πρόσφυγες.
Τα πολιτικά ιδεολογήματα λοιπόν έχουν ξεγυμνωθεί από όλες τις πλευρές. Ας κοιτάξουμε κατάματα την αλήθεια. Αλλά όπως λέει κι ο Νίτσε «αν σου αρέσει η άβυσσος, πρέπει να έχεις φτερά». Που σημαίνει πως η πύκνωση του χρόνου και των γεγονότων με χαρακτήρα κατεπείγοντος αναδεικνύουν τρέχοντα διακυβεύματα που είτε θα επιλυθούν με την ανάδειξη νέων προτάσεων και λύσεων ή αντιθέτως θα υποστούμε τον ίλιγγο της πτώσης, μέσα από χιλιοειπωμένες αδιέξοδες εμμονές. Είναι ώρα να συνέλθουμε από το μεταμοντέρνο hangover της συλλογικής σύγχυσης, για να κάνουμε την «ελληνική περίπτωση» εφαλτήριο άρθρωσης νέων λόγων, νέων προγραμμάτων και προταγμάτων. Με έμφαση όχι στην ανάλυση αλλά στη λύση, με κριτήριο τον προσωπικό αυτοσεβασμό όλων μας στο πλαίσιο ενός υγιούς ανθρωπισμού.
Ο απλός καθημερινός λαός, στηριγμένος σε ό,τι έχει απομείνει από την παράδοσή του, το κάνει ήδη αυθόρμητα. Δείχνει την ευρυχωρία της καρδιάς του απέναντι στους απόκληρους της τσακισμένης Ανατολής, γνωρίζοντας από τις πηγές του ψυχικού του βάθους πως η αυθεντική και πηγαία ανθρώπινη αλληλεγγύη, γίνεται πάντα ανεξάντλητη πηγή αφθονίας. Το πώς αυτή η δύναμη των αρχετύπων της παράδοσης μπορεί να μεταφραστεί σε δημιουργία με σύγχρονους όρους, είναι το μεγάλο ζητούμενο που δεν έχει απαντηθεί. Κι όσο μένει αναπάντητο, η Ελλάδα δεν έχει δική της φωνή. Σκέφτεται και μιλάει «σπαστά». Greeklish.
Το μόνο παρήγορο είναι πως «τα νερά είναι αχαρτογράφητα». Το γεγονός αυτό είναι πηγή άγχους και δεινών αλλά και μοναδική ιστορική ευκαιρία, τώρα που η άμμος στην κλεψύδρα δείχνει να τελειώνει, να τη γυρίσουμε ανάποδα. Και που ξέρεις; Όλα μπορούν να συμβούν… Για τις μεγάλες καρδιές, ο θεός είναι μεγάλος.
