Κάθε φορά που η κοινή γνώμη συγκλονίζεται από ένα αποτρόπαιο γεγονός, όπως το πρόσφατο μακελειό στη Γαλλία, βρίσκω αρκετά αξιοπερίεργη τη στρατηγική κοινωνικής εμψύχωσης που ακολουθείται από πολλούς εξίσου με μένα ταραγμένους, η οποία συνοψίζεται στο μότο “Not Afraid”, με διάφορες παραλλαγές.
Με προβληματίζει κάμποσο, κυρίως γιατί βρίσκω το συναισθηματικό της υπόβαθρο εντελώς ξένο απ’ ό,τι νιώθω εγώ εκείνη τη στιγμή. Εγώ φοβάμαι πάρα πολύ. Και δεν μπορώ να καταλάβω πώς γίνεται οι άλλοι να μην φοβούνται παρακολουθώντας εν ψυχρώ δολοφονίες και γνωρίζοντας το ελάχιστο της απόστασης που τους χωρίζει από κάτι αντίστοιχο και στη δική τους χώρα (με το παράδειγμα της athens voice νωπό ακόμα στη συλλογική μνήμη).
Νομίζω ότι ο φόβος δεν είναι μόνο φυσιολογικό ψυχικό επακόλουθο μιας τέτοιας κατάστασης, αλλά και εντελώς απαραίτητο στάδιο για την εκτίμηση της σοβαρότητάς της.
Ένα εξαιρετικό άρθρο στο Τhecurlysue.com.
Photo credit: Vic
