Στο υστερόγραφο του χθεσινού άρθρου μου σημείωσα την απαξίωση που καταγράφει η τελευταία δημοσκόπηση της Metron Analysis για έννοιες όπως «κράτος», «Δεξιά», «Αριστερά», κλπ. Αντίθετα, με συντριπτική πλειοψηφία οι πολίτες δηλώνουν θετικά συναισθήματα για την Ελλάδα.
Είναι φανερό ότι σήμερα η κοινωνία αγωνιά, απελπίζεται και αναζητεί από κάπου να πιαστεί και να κρατηθεί. Οι παραδοσιακές πολιτικές τοποθετήσεις «Δεξιά– Κέντρο– Αριστερά» εκφράζουν πλέον ελάχιστους και συνήθως όσους έχουν κάποιο ιδιαίτερο προσωπικό λόγο ή συμφέρον για να δηλώνουν μια τέτοια ταύτιση. Ομοίως το κράτος αντιμετωπίζεται με ανοιχτή εχθρότητα, ως πηγή δεινών για την κοινωνία και την οικονομία. Το μόνο που απομένει είναι η στροφή στην Ελλάδα.
Το τι σημαίνει Ελλάδα για τον κάθε Έλληνα είναι σίγουρα ένα εξαιρετικά υποκειμενικό ζήτημα. Ωστόσο, όπως το διαβάζω εγώ, υπάρχει ένας κοινός παρονομαστής σ’αυτή την στροφή προς την Ελλάδα και την ελληνικότητα. Κι αυτός ο κοινός παρονομαστής είναι η αναζήτηση της αξιοπρέπειας. Οι Έλληνες στην συντριπτική πλειοψηφία τους νιώθουν πως έχουν χάσει την αξιοπρέπειά τους. Άλλος γιατί δεν μπορεί να πληρώσει το νοίκι του, άλλος γιατί έβαλε λουκέτο στο μαγαζί του, άλλος γιατί δεν μπορεί να στηρίξει οικονομικά τις σπουδές των παιδιών του, άλλος γιατί βρέθηκε στη φυλακή γιατί προτίμησε να μην πληρώσει ΦΠΑ από το να πεινάσει η οικογένειά του, άλλος γιατί έχει αγανακτήσει με το να βλέπει τη χώρα να γίνεται πειραματόζωο για συνταγές που απέτυχαν όπως ομολογείται πλέον δημόσια αλλά συνεχίζεται η εφαρμογή τους.
Η χώρα βρέθηκε μέσα στη δίνη της πιο μεγάλης κρίσης που γνώρισε μεταπολεμικά, χωρίς εθνική ηγεσία στο ύψος των περιστάσεων. Η κρίση έγινε πιο βαθιά ακριβώς εξαιτίας της απουσίας μιας εθνικής ηγεσίας που θα μπορούσε να πάρει στους ώμους της τα μεγάλα διακυβεύματα για τη χώρα και να δώσει αποφασιστικές μάχες για να προστατέψει την ελληνική αξιοπρέπεια. Η απώλεια της εθνικής αξιοπρέπειας μοιραία αρχίζει να διαπερνά ολόκληρο το κοινωνικό σώμα και να μεταφράζεται σε απώλεια της προσωπικής αξιοπρέπειας.
Ξυπνήσαμε ένα πρωί και είδαμε τους φίλους και εταίρους μας να μας βάζουν το πιστόλι στον κρόταφο. Οι φίλοι έγιναν ξαφνικά δανειστές και δεν μεταχειρίστηκαν την Ελλάδα σαν φίλη. Η χώρα διασύρθηκε, έχασε τη μια μάχη μετά την άλλη σε όλη αυτή την κατ’ευφημισμό διαπραγμάτευση και απειλείται σήμερα με οικονομική καταστροφή και κοινωνική κατάρρευση. Αυτό, πονάει τον Έλληνα. Στρέφεται στο παρελθόν του, αρχαίο και πιο σύγχρονο, για να αντλήσει λίγη από τη χαμένη του αξιοπρέπεια. Έρχεται στο νου ο στίχος του Σολωμού «περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις».
Αλλά αυτό προφανώς δεν φτάνει. Το κλάμα είναι ίσως η πρώτη αντίδραση στο σοκ της απώλειας. Η ζωή όμως πρέπει να κυλήσει μπροστά. Κι αυτό είναι το αποφασιστικό σημείο καμπής που βρισκόμαστε σήμερα. Όμως τίποτα δεν έχει αλλάξει ως προς την ικανότητα του πολιτικού προσωπικού να διαχειριστεί κρίσιμα ζητήματα για τη χώρα.
Δείτε τι γίνεται με την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΠΑ. Οι Ρώσοι έχουν τα λεφτά, οι Αμερικανοί τις αντιρρήσεις. Τι κάνει η ελληνική κυβέρνηση; Θα καταφέρει να χαλάσει τις σχέσεις της και με τους δυο, έτσι όπως πάει. Γιατί δεν υπάρχει στρατηγική. Εν προκειμένω αυτό θα σήμαινε πως ναι, θα σεβαστώ τις αντιρρήσεις των αμερικανών αλλά θα ζητούσα σαν αντάλλαγμα να βάλουν πλάτη για να ανακηρύξω ΑΟΖ στο Αιγαίο, εφόσον μόνος μου δεν μπορώ να το κάνω στα χάλια που είμαι. Αν οι Αμερικανοί με βοηθήσουν, έχω πετύχει μια στρατηγική νίκη. Αν σηκώσουν τα χέρια ψηλά, τότε νομιμοποιούμαι να πάω να πάρω τουλάχιστον τα λεφτά από τους Ρώσους. Αλλά όλα αυτά κάποιος πρέπει να τα διαπραγματευθεί. Και να έχει την ικανότητα να το κάνει.
Όταν λοιπόν οι πολίτες αναζητούν την αξιοπρέπειά τους στην έννοια Ελλάδα, το λιγότερο που ελπίζουν είναι μια εθνική ηγεσία ικανή να εκπροσωπεί και να διαπραγματεύεται τα συμφέροντα του λαού και του έθνους. Μια ελληνική ηγεσία για την Ελλάδα.
ΥΓ1: Το πολιτικό σύστημα συνεχίζει να κάνει αυτά που ξέρει να κάνει. Δημιουργεί εντάσεις προκειμένου να διαχωρίζει τους Έλληνες σε «εμείς και αυτοί». Ωστόσο όλο και περισσότεροι Έλληνες συνειδητοποιούν, όπως μαρτυράει και η δημοσκόπηση, πως το «εμείς κι αυτοί» είναι παιχνίδι του πολιτικού συστήματος και για τους Έλληνες έχει έρθει η ώρα του «εμείς». Για αυτό και βασικό χαρακτηριστικό της εθνικής ηγεσίας που προσδοκά θα είναι η εγγύηση της εθνικής ενότητας.
ΥΓ2: Οι προγραμματικές θέσεις μιας τέτοιας εθνικής ηγεσίας μπορούν να είναι μόνο μια γραμμή. «Αγάπη για την Ελλάδα και κοινή λογική». Ούτε μανιφέστα, ούτε «σεντόνια» για να κρύψουν κρυφές ατζέντες.
