Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος
Follow @Sp_Rizopoulos
Για την εξίσωση προς τα κάτω που επιχειρεί ο Φίλης στο χώρο της ιδιωτικής εκπαίδευσης έχω γράψει σχετικό άρθρο. Αλλά ο Φίλης είναι αυτός που είναι, έχει τις ιδέες που έχει και κάνει όσα κάνει για να κρατάει «μπετοναρισμένη» την εκλογική πελατεία του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία έχει αλλεργία στην αξιολόγηση, στην αριστεία, στην πρόοδο, στην προσπάθεια για την επίτευξη στόχων.
Γι αυτό και το σημερινό άρθρο μου δεν απευθύνεται στον Φίλη, καθώς δεν θα είχε απολύτως καμία σημασία. Υποτίθεται, ωστόσο, πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν βρίσκεται μόνος του στην εξουσία αλλά έχει έναν κυβερνητικό εταίρο, τους ΑΝΕΛ, οι οποίοι υποσχέθηκαν στους πολίτες πως θα εξασφαλίζουν την ισορροπία στο πλαίσιο της συγκυβέρνησης, «με το δεξί». Το είπαν, ψηφίστηκαν και μπήκαν στη βουλή διαψεύδοντας το σύνολο των δημοσκοπήσεων, κατέλαβαν κυβερνητικές θέσεις κι από κει κι έπειτα …σιωπή.
Η μόνη στιγμή που οι ΑΝΕΛ μπήκαν στο κεντρικό πολιτικό κάδρο «με το δεξί», όπως υποσχέθηκαν προεκλογικά, ήταν με τις πρόσφατες δηλώσεις του Καμμένου για τη Μακεδονία και το… σαρδάμ του Μουζάλα. Ο Καμμένος «παραιτήθηκε», στη συνέχεια «ξεπαραιτήθηκε» και, στο τέλος, χαρακτήρισε απλό “λεκτικό ατόπημα” ό,τι μέχρι πρότινος κατά τον ίδιο ήταν “μεγάλο λάθος” που έπρεπε να οδηγήσει σε παραίτηση τον κ. Μουζάλα. Παρ’ όλα αυτά δεν είμαι από αυτούς που πιστεύουν πως έχασε, κάνοντας αισθητή την παρουσία του.
Τώρα, το νομοσχέδιο του Φίλη δίνει κι άλλη ευκαιρία στους ΑΝΕΛ για να ξεκαθαρίσουν τι θέλουν να είναι. Θέλουν να είναι ο κυβερνητικός συνεταίρος που λέει «ναι σε όλα» για να κρατάνε τις υπουργικές καρέκλες ή θέλουν να κρατήσουν την υπόσχεση που έδωσαν στους ψηφοφόρους τους; Η ακύρωση στην πράξη της δυνατότητας ενός γονιού να κάνει το καλύτερο που μπορεί για το παιδί του μέσα σε μια ελεύθερη οικονομία, δεν είναι ούτε κάτι ασήμαντο, ούτε κάτι απλό. Η ιδεολογική εμμονή και μονομέρεια έτσι όπως αποτυπώνεται στο νομοσχέδιο Φίλη θα έπρεπε κανονικά να έχει βγάλει τους ΑΝΕΛ «στα κάγκελα» και να έχουν δηλώσει καθαρά και ξάστερα πως δεν θα το ψηφίσουν.
Να βγουν μπροστά «με το δεξί» για να πουν πως δεν θα ψηφίσουν την υποβάθμιση της ιδιωτικής εκπαίδευσης και δεν θα συναινέσουν στην «ταξική εκδικητικότητα» του Φίλη.
Η σιωπή δεν είναι πάντα χρυσός. Ειδικά όταν το διακύβευμα αφορά στο κατά πόσο αυτή η χώρα μπορεί να λειτουργεί πλέον σε ένα αστικό φιλελεύθερο πλαίσιο ή θα πρέπει να αποδεχθούμε σιωπηρά πως μετατρέπεται σε ένα απέραντο γκούλαγκ, κατά τα ιδεολογικά πρότυπα του Φίλη και της παρέας του.
Γι αυτό και οι ΑΝΕΛ δεν μπορούν να κρύβονται πίσω από το διαρκές επιχείρημα «δεν θα ρίξουμε την κυβέρνηση». Κανείς δεν ζητάει να ρίξουν την κυβέρνηση. Είναι, όμως, μείζον κοινωνικό ζητούμενο κάθε γονιός να έχει την ελευθερία της επιλογής για το πως θα μορφωθεί το παιδί του και να αναλαμβάνει και το κόστος γι αυτή την επιλογή. Το να πάρει πίσω ο Φίλης το νομοσχέδιο δεν σημαίνει πως πρέπει να πέσει η κυβέρνηση. Το αν πρέπει να «πέσει» ή όχι ο Φίλης ας το δει μετά ο πρωθυπουργός.
