Γράφει ο Νικόλαος Μουτσόπουλος
Υπάρχουν ψηφοφόροι που δεν θέλουν την ελευθερία;
Ναι, υπάρχουν και αποτελούν την πλειοψηφία.
Μόνο που δεν θέλουν την ελευθερία… των άλλων.
Για τον εαυτό τους διεκδικούν ελευθερία όχι μόνο για τις θεμιτές αλλά και για τις αθέμιτες επιλογές τους. Διεκδικούν προνομιακές νομοθετικές εξαιρέσεις από τους γενικούς κανόνες ακολουθώντας τα πρότυπα φαυλότητας με χαρακτηριστικά νεποτισμού, αναξιοκρατίας, αδιαφάνειας, διαφθοράς και θεσμοθετημένης ατιμωρησίας που τους δίδαξε η κρατική νομενκλατούρα.
Για τους άλλους που βρίσκονται εκτός κρατικής ομπρέλας, θεωρούν απολύτως φυσικό ότι ως πολίτες «δεύτερης κατηγορίας» πρέπει να υπόκεινται σε κάθε λογής απαγορεύσεις, έλεγχους και δυσβάστακτους φόρους που φαλκιδεύουν εκ των προτέρων κάθε δημιουργική πρωτοβουλία τους. Ο αποκλεισμός όμως του πιο δημιουργικού τμήματος της κοινωνίας δεν προσβάλλει μόνο την δικαιοσύνη και την αξιοκρατία σε ατομικό επίπεδο, πλήττει κυρίως την ενότητα της κοινωνίας και την αποτελεσματικότητα της οικονομίας σε εθνικό επίπεδο.
Όσα καθεστώτα αντιμετώπισαν τον πλουραλισμό και την αντικειμενικότητα της αγοράς σαν αντίπαλο της ανελεύθερης ιδιοτελούς ιδεολογίας τους, εκτός του ότι απέτυχαν οικονομικά οδηγώντας τους πολίτες στην εξαθλίωση, ταυτόχρονα κατέλυσαν ή τραυμάτισαν σοβαρά την δημοκρατία. Το ίδιο συνέβη και στην χώρα μας.
Με ότι περίσσευε από το μεγάλο φαγοπότι των δανεικών, η εξουσία, εκμαύλισε μεγάλο μέρος της κοινωνίας και έτσι αυτή η κοινωνία αποδέχθηκε ως θέσφατο και μοναδική της επιλογή να ασπάζεται τον κρατισμό και να τον νομιμοποιεί με την ψήφο της.
Γι’ αυτό δεν θα υπάρξει ένα κόμμα ελευθερίας στη βουλή έως ότου οι ψηφοφόροι αντιληφθούν ότι η απάτη του κρατισμού με δανεικά τελείωσε και ότι τα παιδιά τους στο εξής θα πρέπει να σταδιοδρομήσουν, όπως και τα παιδιά των θυμάτων τους, με ίσους όρους στην ελεύθερη αγορά.
