Γράφει ο Δημήτρης Σούλτας
Η νέα «πιπίλα» αυτών που πριν τρία χρόνια (και πολλές φορές στη συνέχεια) έβρισκαν τα μνημόνια σωτήρια και προέβλεπαν- με εκπληκτική ακρίβεια και διορατικότητα, είναι η αλήθεια -ότι τώρα θα ζούσαμε σε μία χώρα που θα ανθούσε, συνοψίζεται στο ότι είναι πλέον παρωχημένο να δηλώνεις “αντιμνημονιακός”. Γιατί, λέει, τα μνημόνια τελειώνουν την ερχόμενη άνοιξη και άλλο είναι το ζητούμενο τώρα.
Χωρίς να θέλω να ταράξω την ύποπτη… ροζουλί υπευθυνότητα τους, θα τους θυμίσω ότι αυτό που ζούμε είναι η εφαρμογή των μνημονιακών προβλέψεων. Ήδη μιλάμε- όχι εμείς, όλος ο κόσμος- για τη νέα χρηματοδότηση, άρα για νέο μνημόνιο. Για την ακρίβεια τα μνημόνια ή όπως αλλιώς θα ονομαστούν, δεν θα τελειώσουν ποτέ. Ή τουλάχιστον τα επόμενα 50 χρόνια.
Το θέμα δεν είναι η λέξη “μνημόνιο”, αλλά η πολιτική που εκφράζουν. Κι αυτή η πολιτική οδηγεί τη χώρα σε πρωτοφανές για τα ευρωπαϊκά δεδομένα αποικιακό καθεστώς και την μετατροπή των κατοίκων της σε δουλοπάροικους.
Γι αυτό και δηλώνω φανατικά “παρωχημένος”. Αντιμνημονιακός μέχρι το μεδούλι. Και οι “προχωρημένοι” και “οραματιστές” αυτού του κανιβαλισμού που σαρώνει την κοινωνία, ας έρθουν κάποια στιγμή επίσκεψη στις σπηλιές ημών των νεάντερταλ. Κερνάμε ένα πρωτόγονο κοκτέιλ, δημοφιλές στους αγρίους και οπισθοδρομικούς. Λέγεται αξιοπρέπεια…
