Γράφει ο Belonne,
20 χρονών, Προγραμματιστής Υπολογιστών, Κονγκό
Δεν υπάρχει πόλεμος στη χώρα μου αλλά είναι σαν να ζω σε πόλεμο. Πίστεψέ με, το να μένεις για μέρες πεινασμένος είναι χειρότερο ακόμα κι από τον πόλεμο. Γι’ αυτό έφυγα! Είμαι εγκλωβισμένος. Τα βράδια έχει πολύ κρύο. Κοιμάμαι σε μια σκηνή. Δεν έχω τίποτα άλλο δικό μου. Μόνο τη σκηνή μου. Ευτυχώς κάποιοι εθελοντές και κάποιες οργανώσεις μάς δίνουν ρούχα, φαγητό και νερό αλλά εγώ θέλω να συνεχίσω το ταξίδι μου. Θέλω να πάω στη Γερμανία.
Θέλω να δουλέψω. Όταν ορθοποδήσω θα γυρίσω στη χώρα μου για να συνεχίσω εκεί τη ζωή μου. Παρ’ όλο τις άσχημες συνθήκες που αντιμετωπίζω εδώ, προσπαθώ να είμαι δυνατός και συχνά δίνω κουράγιο και στους γύρω μου για να παραμείνουν κι αυτοί δυνατοί. Δεν πρέπει να καταρρεύσω τώρα. Δεν θα το επιτρέψω στον εαυτό μου να τα παρατήσει.
Είμαι στην Ευρώπη αλλά είμαι εγκλωβισμένος ανάμεσα σε αστυνομικούς και σε φράχτες. Γιατί δεν μας αφήνουν να συνεχίσουμε; Ας μου πει κάποιος, γιατί η Ευρώπη άρχισε να ξεχωρίζει τους ανθρώπους;
(πρώτη δημοσίευση στη σελίδα του SolidarityNow στο facebook)
