Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος
Follow @Sp_Rizopoulos
Ειλικρινά με ξάφνιασε η χθεσινή πολιτική απόφαση του Υπουργού Παραγωγικής Ανασυγκρότησης να αναστείλει τις εργασίες στις Σκουριές και στην Ολυμπιάδα Χαλκιδικής.
Πρόκειται για απόφαση που δημιουργεί αλυσιδωτές αντιδράσεις τόσο για την ίδια την συνέχιση της πολύπαθης επένδυσης όσο και για την καθημερινότητα χιλιάδων εργαζομένων που αγωνιούν για το εάν αύριο θα έχουν δουλειά για να επιβιώσουν αυτοί και οι οικογένειες τους.
Η απόφαση της αναστολής των εργασιών με το περιτύλιγμα της δήθεν προστασίας του περιβάλλοντος (γιατί ουσιαστικά πρόκειται για ζήτημα μεθοδολογίας και τεχνικής επεξεργασίας και σίγουρα όχι ουσίας) δεν μπορεί ούτε και πρέπει να επικαλύψει την τεράστια ευθύνη που η Κυβέρνηση έχει απέναντι στην τοπική κοινωνία, την εθνική οικονομία και τους ξένους επενδυτές αλλά και τις παρασκηνιακές πολιτικές βλέψεις που αυτή η απόφαση υποκρύπτει.
Και εξηγούμαι. Η απόφαση για το κατέβασμα των ρολών της Ελληνικός Χρυσός έγινε για πέντε λόγους:
1) Πρώτον, γιατί η Κυβέρνηση προσδοκά στην πολιτική διασφάλιση της βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ στην Χαλκιδική Κ. Ιγγλέζη, είτε οδηγηθούμε σε εκλογές ζητώντας την συμπόρευση της, είτε οδηγηθούμε σε ψήφο εμπιστοσύνης διασφαλίζοντας την θετική της ψήφο. Το θέμα των Σκουριών αποτελούσε προεκλογική σημαία του ΣΥΡΙΖΑ και η απώλεια της εν λόγω βουλευτού θα τον απομάκρυνε ακόμη περισσότερο από το προεκλογικό ριζοσπαστικό του προσωπείο.
2) Δεύτερον, γιατί η εν λόγω απόφαση είναι αποτέλεσμα τόσο της επιτακτικής ανάγκης για λύση που έπεσε στα χέρια του νέου Υπουργού Παραγωγικής Ανασυγκρότησης, Πάνου Σκουρλέτη, όσο κυρίως του εδάφους που είχε στρώσει ο Παναγιώτης Λαφαζάνης μαζί με τον υφιστάμενο του Αναπλ. Υπουργό Περιβάλλοντος Τσιρώνη τους τελευταίους μήνες στο Υπουργείο για να μην συνεχιστεί η επένδυση. Ο Λαφαζάνης σκοπίμως δεν είχε προχωρήσει σε καμία κίνηση τον καιρό που ήταν υπουργός, για να μεγεθύνει το πρόβλημα και να φέρει την Κυβέρνηση μπροστά στην μεγάλη απόφαση να υποχωρήσει ή να συστρατευθεί με όσα έλεγε προεκλογικά. Όπερ και εγένετο.
3) Τρίτον, γιατί το ζήτημα είναι και εσωκομματικό. Ο Π. Σκουρλέτης υπέκυψε στις κομματικές πιέσεις και στο κομματικό εκείνο ακροατήριο που αμφιταλαντεύεται για το εάν θα επιλέξει στις προσεχείς εκλογές τον ΣΥΡΙΖΑ ή την Αριστερή Πλατφόρμα. Η κ. Ιγγλέζη που βρισκόταν στο Υπουργείο Παραγωγικής Ανασυγκρότησης εχθές, περιμένοντας να επιστρέψει ο Π. Σκουρλέτης από το Μαξίμου για να βεβαιωθεί ότι όλα πήγαν όπως έπρεπε, γνωρίζει πολύ καλά σε ποιες πιέσεις αναφέρομαι.
4) Τέταρτον, γιατί αποδεικνύεται η τεράστια απειρία που υπάρχει στο ζήτημα της αντιμετώπισης των επενδυτών, είτε αυτοί είναι εγχώριοι είτε είναι ξένοι. Έχω αντιληφθεί πως η Κυβέρνηση θεωρεί ότι επενδυτής σημαίνει εκείνος που απλά ρίχνει τα λεφτά του στην οικονομία, που προχωρά σε προσλήψεις, που πληρώνει κανονικά τις ασφαλιστικές του εισφορές χωρίς όμως κανένας να ρωτά πώς στο τέλος θα καταφέρει να έχει κέρδος. Και κυρίως χωρίς να έχει το δικαίωμα να συνεργαστεί με την Κυβέρνηση σε θέματα που ενδεχομένως να δημιουργούν δυσκολίες στην επένδυση του. Η Κυβέρνηση έχει την υποχρέωση την στιγμή που συνάπτει συμβάσεις με επενδυτές να βρίσκει και τον τρόπο να επιλύονται τα όποια προβλήματα προκύπτουν. Η Κυβέρνηση όμως όχι μόνο δεν έκανε τίποτα όλους αυτούς τους μήνες για να βρεθεί κοινός τόπος με την Ελληνικός Χρυσός αλλά αντίθετα προτιμούσε τις δηλώσεις αντί των συσκέψεων, τις ανακοινώσεις αντί της συνεργασίας για να αποφύγει την καυτή πατάτα της ευθύνης.
5) Και εν πάσει περιπτώσει, πριν από 15 περίπου ημέρες ο ίδιος ο Πρωθυπουργός ήταν εκείνος που δημόσια μίλησε για την ανάγκη να βρεθεί μια λύση στις Σκουριές που να διασφαλίζει την κοινωνική δικαιοσύνη και την εργασία χιλιάδων ανθρώπων στην περιοχή! Δικά του λόγια ήταν. Πώς διασφαλίζονται σήμερα όλα αυτά άραγε; Πώς διασφαλίζεται ότι δεν θα έχουμε συγκρούσεις και επεισόδια στη Χαλκιδική με συνέπειες που ούτε καν θα ήθελα να φανταστώ;
Παίρνω την συγκεκριμένη θέση μη αναγνωρίζοντας σε κανένα ειδικό και μη και σε κανέναν θεσμικό φορέα το δικαίωμα να επικαλεστεί ότι έχει μεγαλύτερη περιβαλλοντική συνείδηση από την δική μου. Είμαι ο τελευταίος που θα αγνοήσει τους περιβαλλοντικούς όρους μιας τόσο μεγάλης επένδυσης και αν υπήρχε ζήτημα καταστροφής του περιβάλλοντος θα ήμουν ο πρώτος που θα το καταδίκαζε. Είμαι όμως και ο πρώτος που θα ασκήσει κριτική σε μια Κυβέρνηση που δεν καταδέχεται εδώ και 7 μήνες να συνεργαστεί με μια εταιρία που θέλει να ρίξει λεφτά στη χώρα, να προχωρήσει σε νέες προσλήψεις, να συμβάλλει στην προσέλκυση νέων επενδυτών και να βοηθήσει την τοπική κοινωνία με έργα και όχι με λόγια.
Συμπέρασμα: Ο οπορτουνισμός μαζί με έναν υπολανθάνοντα μαρξισμό νίκησαν την ανάγκη για επενδύσεις και ουσιαστικό αποτέλεσμα.
Υγ. Αν η Κυβέρνηση δεν βρει μια λύση μεταβατική έως ότου αποφανθεί και για αυτό το Συμβούλιο της Επικρατείας, οι πληροφορίες μου λένε ότι θα ακολουθήσει σειρά επενδυτικών αποχωρήσεων.
