Όπως είχαμε προβλέψει σε “ανύποπτο χρόνο”, δηλαδή όταν οι επικοινωνιακοί “ηρωισμοί” της κυβέρνησης ήταν ακόμη στο ζενίθ τους, τα σχέδια για “φιλολαϊκές ελαφρύνσεις” έγιναν χάρτινες βαρκούλες στον Σηκουάνα.
Οι δανειστές “ψιλοκοσκινίζουν” ακόμη και τα αυτονόητα και σχεδόν προεξοφλημένα (όπως η μείωση του Ειδικού Φόρου Κατανάλωσης στα καύσιμα), απλούστατα γιατί δεν εμπιστεύονται την κυβέρνηση όσον αφορά την πραγματική της βούληση να προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις. Θέτουν λοιπόν τα ζητήματα ως εξής: Για να υπάρξουν ελαφρύνσεις, πρέπει να υπάρξει μεγαλύτερη απόδοση στα διαρθρωτικά μέτρα, ώστε οι συνολικοί στόχοι για τα πρωτογενή πλεονάσματα να επιτευχτούν. Και ζητούν “αποδείξεις” γι’ αυτό. Με πρώτη και καλύτερη την επίδειξη πολιτική βούλησης σε τρία κορυφαία ζητήματα: ασφαλιστικό, εργασιακά και “κόκκινα δάνεια”.
Στον αντίποδα, η διαπραγματευτική τακτική της κυβέρνησης, όπως είχε προαναγγελθεί από τις διαρροές του προηγούμενου διαστήματος, ζητεί “ελαφρύνσεις” και “μέτρα ανακούφισης” εμφανιζόμενη όμως δυσανεκτική στο να τα αντισταθμίσει με γενναίες δόσεις διαρθρωτικών μέτρων στα τρία ζητήματα που προαναφέρθηκαν – διότι αυτό δεν εξυπηρετέι τα πολιτικά της σχέδια για το επόμενο διάστημα…
Αυτή ακριβώς η διαπραγματευτική τακτική κατέρρευσε στο Παρίσι!
Πίσω απ’ όλα αυτά, το πραγματικά επίμαχο ζήτημα είναι ένα: η διασφάλιση των υψηλών πρωτογενών πλεονασμάτων που έχουν ήδη συμφωνηθεί. Επ’ αυτού, οι συμφωνίες προβλέπουν πρωτογενές πλεόνασμα 1,5% του ΑΕΠ το 2014, 3% το 2015, 4,5% το 2016 και περί το 4% για μακρά σειρά ετών στη συνέχεια.
Η τρόικα δεν παίζει μ’ αυτό, διότι αυτή είναι η απαραβίαστη βάση για όλα τα πλάνα νέας αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους: αν οι στόχοι για το πρωτογενές πλεόνασμα στη μακρά χρονοσειρά των επόμενων χρόνων “πειραχτούν”, τότε καταρρέουν όλοι οι υπολογισμοί, μαζί με τη διάθεση των δανειστών να προχωρήσουν σε μια τέτοια αναδιάρθρωση! Με την αξιοπιστία των στόχων που έχουν ήδη συμφωνηθεί για το πρωτογενές πλεόνασμα συναρτάται επίσης το ζήτημα της παραμονής ή όχι του ΔΝΤ στο ελλυηνικό πρόγραμμα.
Τούτων δοθέντων, μόνο ένας τρόπος υπάρχει νώστε να συμφωνήσουν οι δανειστές σε κάποιες -σε κάθε περίπτωση οριακές- ελαφρύνσεις: να αντισταθμιστούν οι δημοσιονομικές απώλειες από ακόμη καλύτερες επιδόσεις στα λεγόμενα διαρθρωτικά μέτωπα. Δηλαδή να γίνουν πιο αντιλαϊκές οι ρυθμίσεις για τις συντάξεις, τα εργασιακά και τα “κόκκινα δάνεια”!
Στην κυβέρνηση έχουν πάρει το μήνυμα, ότι τα “μαθηματικά” της τρόικας ποαραπέμουν σε μια τέτοια “εξίσωση”, γι’ αυτό οι πιο… τολμηροί θέτουν ζήτημα αναθεώρησης προς τα κάτω των στόχων για τα πρωτογενή πλεονάσματα. Ενδεικτική επ’ αυτού ήταν η συνέντευξη, στο “Κεφάλαιο” του περασμένου Σαββάτου, του υφυπουργού Ανάπτυξης Νότη Μηταράκη. Όμως, προ του αδιεξόδου, υπάρχουν πολλοί στην κυβέρνηση που κατανοούν πλέον ότι δεν γίνεται να ισχύσει το “και η πίτα σωστή και ο σκύλος χορτάτος”, δηλαδή και ελαφρύνσεις στο πρόγραμμα και υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα και ανάπτυξη. Διότι, απλούστα, τα τρία αυτά είναι σε μεγάλο βαθμό αλληλοαποκλειόμενα…
Εξηγήσαμε πιο πάνω γιατί η αναθεώρηση των στόχων του προγράμματος για τα πρωτογενή πλεονάσματα είναι “επιστημονική φαντασία”. Αν η κυβέρνηση θέσει τέτοιο ζήτημα στις διαπραγματεύσεις, αυτό θα σημαίνει ότι επιλέγει τη ρήξη με την τρόικα. Επομένως, βρίσκεται μπροστά στο εξής απόλυτο δίλημμα: Είτε αποδέχεται την “εξίσωση” της τρόικας (φιλολαϊκές ελαφρύνσεις από τη μια, αλλά πιο σκληρές ρυθμίσεις στα διαρθρωτικά από την άλλη), ελπίζοντας να “ρεφάρει” με το “δώρο” της νέας αναδιάρθρωσης του χρέους, είτε πάει άμεσα σε εκλογές…
Ο προϋπολογισμός του 2015 δεν μπορεί να περιμένει, και ο Οκτώβριος προδιαγράφεται “μήνας της κρίσεως”…
