Γράφει ο Ειδικός Συνεργάτης
Το Σάββατο που μας πέρασε ο Κυριάκος Μητσοτάκης παρέστη ως ομιλητής και αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας στο 4ο Συνέδριο της Δράσης (Η Δράση για όσους δεν γνωρίζουν είναι εκείνο το κόμμα που ίδρυσε ο Στέφανος Μάνος πριν από 10 περίπου χρόνια και που ποτέ δεν έχει καταφέρει να μπει στη Βουλή, με όποιον τρόπο και αν προσπάθησε…).
Η επιλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη να μιλήσει στο συνέδριο ενός κομματιδίου υπο… απορρόφηση, έγινε επειδή ο ίδιος νιώθει μια ιδεολογική οικειότητα με όλους εκείνους που την απαρτίζουν. Χωρίς να το ξέρει όμως, θα μπορούσε να περιέχει και μια τακτική επιλογή που κατά τη γνώμη μου θα εξυπηρετούσε την στρατηγική του ίδιου για συσπείρωση όλων των ευρωπαϊκών, φιλελεύθερων και μεταρρυθμιστικών δυνάμεων γύρω από τη Νέα Δημοκρατία. Και λέω «γύρω από τη Νέα Δημοκρατία» και όχι «μέσα στη Νέα Δημοκρατία» γιατί είναι πολιτικά αδύνατο όλες οι μεταρρυθμιστικές δυνάμεις του τόπου να μαζευτούν κάτω από την ίδια πολιτική στέγη ενός κεντροδεξιού κόμματος εξουσίας που κάποιοι «μεταρρυθμιστές» έχτισαν καριέρα στο να το αποδομούν αλλά τώρα το θεωρούν ως την μοναδική ρεαλιστική λύση για να φύγει ο Τσίπρας από την εξουσία…
Επιπλέον, είναι πολιτικά και κομματικά πολύ δύσκολο για τον Κυριάκο Μητσοτάκη να επιδιώξει την είσοδο στη Νέα Δημοκρατία ατόμων προερχόμενων από ιδεολογικούς χώρους κεντροαριστερού χρωματισμού ή από κόμματα που στο παρελθόν είχαν προκαλέσει με ακραίες, πολλές φορές, πολιτικές απόψεις. Βεβαίως, υπάρχουν και πολιτικοί μιας άλλης κατηγορίας που η παρουσία και διαδρομή τους διαπερνά οριζόντια το εκλογικό σώμα, πολιτικοί που λόγω του έργου τους μπορούν και μιλούν με την ίδια ευκολία στον δεξιό ψηφοφόρο της Δυτικής Αττικής και στον κεντροαριστερό ιδεολόγο του «Φίλιον» στο Κολωνάκι. Αλλά δεν μιλάμε για αυτούς. Αυτοί είναι μετρημένοι στα δάκτυλα του ενός χεριού. Και σίγουρα δεν «καίγονται» για μια θέση στον Ήλιο…
Τα στελέχη, όμως, της πρώτης κατηγορίας, θέλοντας να διασφαλίσουν το πολιτικό τους μέλλον, επιθυμούν διακαώς να συμπορευθούν με τη Νέα Δημοκρατία, παρόλο που ξέρουν ότι έχουν να αντιμετωπίσουν ένα κομματικό περιβάλλον από καχύποπτο έως εχθρικό! Για αυτό και την λύση σε αυτό το πρόβλημα μπορεί να την δώσει η συντήρηση ενός μικρού κόμματος-χωνευτήρι όλων εκείνων των στελεχών που τους ενώνει η προσήλωση στην ευρωπαϊκή πορεία της χώρας και οι μεταρρυθμίσεις (όσο πιο γενικό τόσο το καλύτερο), αλλά ταυτόχρονα θεωρούν τους εαυτούς τους ξένο σώμα στη Νέα Δημοκρατία. Διευκολύνει και τους ίδιους αλλά και το κόμμα να λειτουργήσουν «από μακριά και αγαπημένοι»…
Η Δράση λοιπόν μπορεί να παίξει αυτόν τον ρόλο. Να λειτουργήσει ως προθάλαμος στη Νέα Δημοκρατία και παράλληλα να προφυλάξει το κόμμα από κραδασμούς και τάσεις αλλοίωσης της φυσιογνωμίας της, καθώς και από συνακόλουθες εσωκομματικές αντιδράσεις. Θα καταφέρει να εκλέξει το πολύ 9-10 βουλευτές, όμως θα είναι ενδεχομένως αρκετοί για να εξυπηρετήσουν την στρατηγική που προαναφέρθηκε. Μια ισχυρή Νέα Δημοκρατία με «κοινοβουλευτικά δεκανίκια» που θα την βοηθούν στο να περνά ευκολότερα τα νομοσχέδια και θα την καταστήσουν τον βασικό πόλο έλξης όλων των μεταρρυθμιστικών δυνάμεων.
Η γοητεία του συγκεκριμένου παιχνιδιού στρατηγικής είναι ότι πολιτικά «το μαχαίρι και το πεπόνι» το έχει ο Υπουργός Εσωτερικών Παναγιώτης Κουρουμπλής. Ο εκλογικός νόμος του που βρίσκεται προ των πυλών για διαβούλευση, προτείνει την προγραμματική προεκλογική συνεργασία κομμάτων, χωρίς μάλιστα να χάνεται το μπόνους των 50 (που ισχύει σήμερα – 30 που προτείνει ο Κουρουμπλής) εδρών.
Αυτό διευκολύνει την δημιουργία μιας προεκλογικής προγραμματικής συνεργασίας της Νέας Δημοκρατίας με την Δράση αλλά και με άλλα κόμματα του Κέντρου, χωρίς κανένα από αυτά να χάσει την αυτοτέλεια του αλλά και χωρίς να αλλοιωθεί η φυσιογνωμία του μεγαλύτερου κόμματος.
Μπορεί ο εκλογικός νόμος που προτείνεται από τον Παναγιώτη Κουρουμπλή να εξυπηρετεί πρωτίστως τα συμφέροντα του κόμματος του, ωστόσο η Νέα Δημοκρατία θα πρέπει να επιδιώξει την υπερψήφιση του, τουλάχιστον στα σημεία που προαναφέρθηκαν, αν θέλει να δημιουργήσει την ευρωπαϊκή και μεταρρυθμιστική συμμαχία που επιδιώκει. Όσοι θεωρούν ότι το 38% του «ΝΑΙ» στο πρόσφατο δημοψήφισμα θα μπει κάτω από την ομπρέλα της Νέας Δημοκρατίας μάλλον κατοικούν σε άλλη χώρα. Αυτό το 38% θα μπορούσε να μπει μόνο κάτω από μια ευρύτερη προεκλογική προγραμματική συμμαχία πολιτικών δυνάμεων με κεντρικό πυρήνα την Νέα Δημοκρατία αλλά και με πολιτικά κόμματα ή κομματίδια που θα παίζουν τον ρόλο του «δορυφόρου».
Δεν θέλω να μπω στη λογική της ονοματολογίας, ωστόσο όλοι καταλαβαίνουμε ποιοι θα είναι αυτοί που θα σπεύσουν να ενταχθούν στην αίθουσα αναμονής…
