Τα όσα κωμικοτραγικά ξεδιπλώνονται τα τελευταία 24ωρα στο κόμμα του Π. Καμμένου δεν θα πρέπει να εκπλήσσουν κανέναν. Είναι η απόλυτα φυσιολογική εξέλιξη των πραγμάτων, σύμφωνα με τις χρόνιες παθογένειες και τον διαχρονικό αμοραλισμό του ελληνικού πολιτικού συστήματος.
Πρώτα απ’όλα το κόμμα που δημιούργησε ο Π. Καμμένος στηρίχθηκε όχι σε κάποια ιδεολογική ή πολιτική πλατφόρμα αλλά αποκλειστικά και μόνο στο ένστικτο της πολιτικής επιβίωσης. Ο Καμμένος πρώτος σε σταυρό στη Β Αθήνας με τη ΝΔ, θα είχε την τύχη πολλών άλλων συναδέλφων του οι οποίοι, «κάθισαν στα αυγά τους». Ήξερε καλά σε ποιους απευθύνεται και είδε έγκαιρα αυτό που ερχόταν. Αντί λοιπόν να ψάχνει να βρει πως θα σώσει τους «σταυρούς», χρησιμοποίησε την εκλογική πελατεία της μεγαλύτερης περιφέρειας της χώρας ως «μαγιά» ενός νέου κόμματος. Αυτό από μόνο του έδινε δυναμική εισόδου στη Βουλή.
Με πάνω κάτω το ίδιο σκεπτικό τον ακολούθησαν και ορισμένοι βουλευτές της ΝΔ μετά τη μεγάλη στροφή Σαμαρά, όταν κατέστη πλέον προφανές σε όλους πως στις επερχόμενες– τότε- εκλογές θα γινόταν μεγάλη σφαγή. Επέλεξαν λοιπόν να ακολουθήσουν τον Καμμένο όχι γιατί τον πίστεψαν σαν αρχηγό αλλά γιατί θεώρησαν πως ήταν το μόνο σωσίβιο για την πολιτική επιβίωσή τους.
Με την ίδια ακριβώς λογική ακολούθησαν και διάφορα «ρετάλια» του «κοινωνικού ΠΑΣΟΚ» που έβλεπαν πως «δεν έχουν στον (πράσινο) ήλιο μοίρα», οπότε η μόνη περίπτωση είτε να χτίσουν, είτε να συνεχίσουν τη βολική πολιτική καριέρα τους ήταν μέσω του Καμμένου.
Έτσι δημιουργήθηκε ένα συνονθύλευμα πολιτικάντικου παραγοντισμού, χωρίς κανένα ιδεολογικό ή πολιτικό άξονα, με έναν Π. Καμμένο ο οποίος επί της ουσίας δεν υπήρξε σε καμία περίπτωση αρχηγός αλλά μόνον ένας συντονιστής αυτού του «μπούγιου».
Βεβαίως του βγήκε στις εκλογές. Αυτό συμβαίνει όταν καβαλάς πάνω στο «κύμα». Έτσι είχε βγει αρχικά και η ΠΟΛΑΝ στον Αντώνη Σαμαρά, ένα εξίσου συγκυριακό μόρφωμα με μονοθεματική ατζέντα (το «Μακεδονικό»), η οποία είχε ως μόνα πρακτικά πολιτικά αποτελέσματα το άνοιγμα του δρόμου σε συμφέροντα που άρμεξαν τον ΟΤΕ και την ολική επαναφορά του Α. Παπανδρέου στο πολιτικό προσκήνιο της εποχής.
Συνεπώς δεν αγοράζω την εκδοχή που λέει πως αυτοί που έφυγαν από τους ΑΝΕΞΕΛ το έκαναν γιατί δεν μπορούσαν να δουν τους εαυτούς τους ως εταίρους του ΣΥΡΙΖΑ. Άλλωστε αυτή η συζήτηση δεν είναι καινούργια. Είχε γίνει και ανάμεσα στις δυο εκλογικές αναμετρήσεις και δεν άνοιξε ρουθούνι. Η κίνησή τους εξυπηρετεί τον Σαμαρά και πήραν ανταλλάγματα από τον Σαμαρά, διότι έτσι είναι ο Σαμαράς.
Συμπέρασμα: Ούτε ο Π. Καμμένος αλλά ούτε κι αυτοί που έφυγαν, μπορούν να είναι η πολιτική πρόταση της Δεξιάς για ανεξάρτητη Ελλάδα και ανεξάρτητους Έλληνες. Συνεπώς, το πολιτικό κενό σε αυτό το χώρο υπήρχε και συνεχίζει να υπάρχει.
Διότι ούτε εύκολες προσυσκευασμένες λύσεις τύπου Μαρκεζίνη περπατάνε, ούτε ο Καραμανλής έχει ξεκουραστεί αρκετά, ούτε η «Χρυσή Αυγή» μπορεί να εκπροσωπήσει έναν αστικό κόσμο ο οποίος, παραδοσιακά αποτελούσε τη ραχοκοκαλιά της δεξιάς παράταξης στην Ελλάδα. Τώρα πόσοι θα δοκιμάσουν να πέσουν μέσα σε αυτό το κενό, είναι νωρίς για να το ξέρω. Εδώ είμαστε και θα το παρακολουθούμε.
ΥΓ: Θέτει ένα εύστοχο ερώτημα ο “Grecus” σήμερα: «Είμαστε όλοι Έλληνες;». Είναι μια καλή αρχή για να αρχίσουμε να συζητάμε επί της ουσίας, για το πώς θα πρέπει να μοιάζει η πολιτική πρόταση, απ’όπου κι αν προέρχεται, για μια ανεξάρτητη Ελλάδα που θα ανήκει σε ανεξάρτητους Έλληνες.
