Το 1969 ο πόλεμος του Βιετνάμ είχε ήδη συμπληρώσει 14 χρόνια, τα θύματα για τις ΗΠΑ αυξάνονταν και το αντιπολεμικό κίνημα θέριευε. Τότε ήταν που ο Τζον Λένον, στο απόγειο της δημοφιλίας των Beatles, έγραψε το «Give Peace a Chance«, το τραγούδι έγινε γρήγορα το σύμβολο του αντιπολεμικού κινήματος και το «Give …… a Chance» πέρασε ως έκφραση στο λεξιλόγιο όλου του πλανήτη.
Στις 25 Ιανουαρίου 2015 η Ελλάδα γύρισε σελίδα. Οι ψηφοφόροι ζήτησαν να μπει ένα τέλος στο μαρτύριο της «διαρκούς σωτηρίας», ένα τέλος στη γερμανικής έμπνευσης λιτότητα, που τσακίζει όλο τον Ευρωπαϊκό Νότο κι όχι μόνο την Ελλάδα. Η νέα κυβέρνηση ξεκίνησε μια διαπραγμάτευση με τους δανειστές, βλέπουμε στις δημοσκοπήσεις να διαφαίνεται μια πλατιά αποδοχή των ενεργειών της και ν’ ανοίγει πολύ η ψαλίδα με τη ΝΔ, αλλά ταυτόχρονα είδαμε και δημοσιεύματα με τα οποία προβεβλημένα στελέχη της αριστεράς, όπως ο Μ.Γλέζος, ο Μ.Θεοδωράκης, ο Γ. Μηλιός, εξέφρασαν δημόσια τον προβληματισμό ή τη διαφωνία τους για την τετράμηνη παράταση της δανειακής σύμβασης που συμφωνήθηκε στο Eurogroup.
Ασφαλώς και τα ιστορικά στελέχη, που έχουν ζήσει στρατοδικεία, φυλακίσεις κι εξορίες, έχουν κάθε δικαίωμα να διατυπώσουν τις απόψεις τους. Κάθε πολίτης πρέπει να το έχει, η «σιωπή των αμνών» ταιριάζει μόνο σε μαντριά. Χρειάζεται ωστόσο ταυτόχρονα και πολλή προσοχή, καθώς η ιστορία της χώρας έχει δείξει πως ο χειρότερος εχθρός της αριστεράς ήταν πάντα η εσωστρέφεια: η δογματική εμμονή σε «μοναδικές αλήθειες» έφερε ουκ ολίγες διαμάχες και διασπάσεις τα τελευταία 50 χρόνια. Καλός ο μοναχικός δρόμος, που διασφαλίζει την «αγνότητα των ιδεών», αλλά απ’ την αρχαιότητα το «διαίρει και βασίλευε» διασφαλίζει την πολιτική επικυριαρχία της ολιγαρχίας.
Για το λόγο αυτό κάποιοι από μας είδαμε με πολύ καλό μάτι την πρώτη-πρώτη πρόταση της συνέντευξης Λαφαζάνη στην «Αγορά» της 28ης Φεβρουαρίου: «Δεν θέλω να αναφερθώ δημόσια σε ιδιαίτερες προσωπικές μου απόψεις για την τετράμηνη συμφωνία, τις οποίες είχα την ευκαιρία και τη δυνατότητα να εκφράσω σε κυβερνητικά και κομματικά όργανα.» Σε δυο αράδες συμπυκνώνεται λακωνικά όλη η ουσία: οι απόψεις κατατίθενται στα όργανα, δεν δίνουν τη χαρά στα κανάλια της διαπλοκής ή σε εφημερίδες που ξεχνούν παραγράφους, να επιχαίρουν και να διασπείρουν σύγχυση. Ας κρατήσουμε την ψυχραιμία μας, ας στηρίξουμε την κυβέρνηση (των μόλις 2 εβδομάδων!, στις 10/2 πήρε ψήφο εμπιστοσύνης) στη διαπραγμάτευση που κάνει κι ας μην αφήσουμε τα φερέφωνα του πάλαι ποτέ δικομματισμού να μας «ζυμώνουν», πώς τάχα «όλοι ίδιοι είναι» ή «ο Σύριζα θα φέρει τρίτο μνημόνιο, ενώ με τη ΝΔ θα βγαίναμε τώρα στις αγορές».
Για όσους βιάζονται και νομίζουν πως στις 25/1 έγινε επανάσταση, θα θυμίσω ότι τον Οκτώβρη 1981 ο λαός έδωσε 48% στον Ανδρέα Παπανδρέου, το Κίνημα της Αλλαγής σάρωσε τον τότε παλαιοκομματισμό κι οι πολίτες ένιωθαν έναν αέρα ανακούφισης. Ούτε ένα μήνα μετά, στην 8η επέτειο του Πολυτεχνείου, ο Ανδρέας πήγε να καταθέσει στεφάνι στη μνήμη των πεσόντων, ο πρώτος Πρωθυπουργός που το έκανε. Την ιστορική στιγμή αποθανάτισε ο τηλεοπτικός φακός, το βίντεο είναι διαθέσιμο στο Εθνικό Οπτικοακουστικό Αρχείο και μετά το 02:45 ακούστε με προσοχή το σύνθημα που δονεί την ατμόσφαιρα: «Ο Αγώνας τώρα Δικαιώνεται!». Κάποιοι μάλιστα βιαστικοί φώναζαν «Δικαιώθηκε» αντί για «Δικαιώνεται», αλλά η φωνή τους γρήγορα σκεπάστηκε απ’ τους πιο ψύχραιμους. Η Ιστορία έγραψε πως ο Αγώνας όχι μόνο δεν δικαιώθηκε, αλλά προδόθηκε κιόλας απ’ τους επιγόνους, που μετέτρεψαν το πάλαι ποτέ σοσιαλιστικό κίνημα σε κακέκτυπο της πιο ξεπουλημένης Ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας. Η ελπίδα όμως του 1973 και του 1981 παραμένει πάντα ζωντανή, αποτυπώθηκε τόσο στο 43,9% του 2009 όσο και στο 36,3% του 2015.
Δεν ξέρω πώς έχει ο κάθε πολίτης στο μυαλό του σχηματοποιημένη τη διαδικασία αποδέσμευσης απ’ τα μνημόνια, αλλά αυτό είτε μας αρέσει είτε όχι δεν γίνεται σε μια νύχτα, παρά μόνο με Grexit. Απ’ τη στιγμή που θέλουμε ν’ αποφύγουμε το Grexit, θα είναι μια πορεία εξελικτική, σταδιακή και δύσκολη, γεμάτη σκαμπανεβάσματα, γεμάτη τρικλοποδιές τόσο απ’ την Ευρωπαϊκή Δεξιά και την ηθικά χρεοκοπημένη Σοσιαλδημοκρατία όσο από και τους ντόπιους συνεργάτες τους.
Δεν ξέρουμε λοιπόν σήμερα ακόμα τι θα γράψει η ιστορία για το Σύριζα. Ξέρουμε ωστόσο πως ο Αλέξης Τσίπρας ήταν ο μόνος που κατάφερε να ενώσει αυτό το χώρο, να τον πάρει απ’ το όριο του 3% και να τον απογειώσει στο 36,34%. Και το πέτυχε λέγοντας ξεκάθαρα εδώ και τρία χρόνια πως θα μείνουμε στο ευρώ, αλλά απορρίπτοντας τη λιτότητα και προβάλλοντας ένα μετριοπαθές ίσως, αλλά ρεαλιστικό κυβερνητικό πρόγραμμα, προσαρμοσμένο στις σημερινές συνθήκες της χώρας. Αν μη τι άλλο, δικαιούται την ευκαιρία να έχει την αναγκαία πίστωση χρόνου, για ν’ αλλάξει τη ρότα του καραβιού, που οι προηγούμενες κυβερνήσεις οδηγούσαν με σιγουριά στα βράχια.
Αν ο Σύριζα αποτύχει, θα έχουμε όλοι μας μεγάλο πρόβλημα. Έτσι λοιπόν, παραφράζοντας τον Τζον Λένον, λέω «All I am saying is Give Tsipras a Chance!»
Κι όπως έγραψα ξανά, πριν λίγες μόνο μέρες: Ψυχραιμία! Και υπομονή!
Το πλήρες άρθρο με λινκ τεκμηρίωσης (με μπλε) βρίσκεται στο Facebook, στη διεύθυνση Greeklignite
