Επισημαίνει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος
Αν, αναγνώστη μου, επιθυμείς να καταλάβεις τι συμβαίνει στην πολιτική σκηνή της Ελλάδας και πώς αναδιαμορφώνεται το ηγετικό και ηγεμονικό φαινόμενο στη χώρα εν όψει νέων πρόωρων εκλογών ασφαλώς, εξέτασε ο ίδιος όχι ακριβώς τις δημοσκοπήσεις των ημερών, αλλά το γιατί ο Τσίπρας βγαίνει έξω από το κάδρο της κρίσης.
Το ερώτημα διαμορφώνεται λοιπόν ως εξής: Ποιοι και γιατί φροντίζουν με ιδιαίτερη επιμέλεια τις τελευταίες ημέρες ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας να (ανα)παρίσταται ως ένα πρόσωπο–θεσμός που διακρίνεται σαφώς από τις αστοχίες και τις αμφιλεγόμενες πρακτικές της κυβέρνησής του;
Πώς συμβαίνει «συμπολιτευόμενα» και «αντιπολιτευόμενα» ΜΜΕ να ακολουθούν σήμερα κοινή επικοινωνιακή στρατηγική στο ζήτημα, προσδίδοντας στην ουσία ουδέτερα χαρακτηριστικά στον Αλέξη Τσίπρα, σαν να πρόκειται για ένα «εθνικό κεφάλαιο» το οποίο ήδη παίζει και θα μπορούσε ακόμη περισσότερο στο μέλλον να παίξει έναν ηγετικό ρόλο πολύ πέραν του ιδεολογικοπολιτικού και κοινωνικού ορίου του ΣΥΡΙΖΑ, ή ακόμη της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ;
Αυτό το ερώτημα συνδέεται ασφαλώς αμέσως με την εκ νέου πρόωρη διάλυση της βουλής και την προκήρυξη εκλογών στη θέση του παραπλανητικώς προβαλλόμενου ως άμεση επιλογή, ανασχηματισμού. Στις περισσότερες περιπτώσεις σχετικών αναφορών στον Τύπο το «χρώμα» του δήθεν επικείμενου ανασχηματισμού είναι αυτό που μεταξύ άλλων προσεγγίσεων στο ίδιο πνεύμα, έρχεται να διαμορφώσει μία «mental picture» στον ελληνικό λαό, σύμφωνα με την οποία ο κ. Τσίπρας είναι ο αναμφισβήτητος, συνετός και ρεαλιστής ηγέτης που θα μπορούσε σήμερα να εναρμονίσει τα αντιτιθέμενα συμφέροντα των μεγαλο-οικονομικών και πολιτικών παραγόντων στην Ελλάδα μεταξύ τους και μεταξύ αυτών και της τρόικας.
Ο Αλέξης Τσίπρας δεν είναι πλέον «ανεκτός», είναι αποδεκτός και αυτό μετά την κρίση στο ζήτημα των λεγόμενων τηλεοπτικών αδειών και τη νέα απορρύθμιση στο χώρο, που ασφαλώς έχει πολύ ευρύτερες κοινωνικές και επιχειρηματικές παραμέτρους. Αφού η κυβέρνηση κατέληξε μετά από τον διαγωνιστικό τραγέλαφο στους τέσσερις οριστικούς «υπερθεματιστές», μοιάζει σαν η «υπεργεωμετρική κατανομή» που καθορίζει τις μετεκλογικές πιθανότητες να μην περιλαμβάνει τον κ. Τσίπρα, αλλά αντίθετα να είναι ο Αλέξης Τσίπρας ο μέγας «υπεργεωμετριστής», δηλαδή αυτός που θα καθορίσει κυριαρχικά το μοντέλο της διακριτής συνάρτησης κατανομής τυχαίας μεταβλητής με το οποίο θα διεξαχθεί η πρόωρη εκλογική αναμέτρηση.
Ο κ. Μητσοτάκης – ίσως παρατήρησες – εξαφανίζεται επίσης από το κάδρο της κρίσης, όχι όμως για να μην φθαρεί ή να μη φανεί πάνω του η φθορά, αλλά απλώς για να ενδυναμωθεί έτσι το «οικουμενικό προφίλ» του σημερινού πρωθυπουργού. Η τοποθέτηση του Κυριάκου Μητσοτάκη στο «κάδρο» θα σήμαινε λογικά και αναπόδραστα και την τοποθέτηση του Αλέξη Τσίπρα σε αυτό. Αυτός είναι ο κύριος λόγος της δικής του απόσυρσης από την εικόνα της κρίσης. Υπάρχουν ασφαλώς και άλλοι που συνδέονται με την πιθανότητα μίας κυβέρνησης που θα προκύψει μετά τις εκλογές ως αποτέλεσμα συνεργασίας των δύο ανδρών.
Σημασία για το σημερινό σημείωμα έχει πως είναι απόφαση πλέον των βασικών παραγόντων διαμόρφωσης της κοινής γνώμης να μην «τσαλακωθεί» αυτή την περίοδο ο Αλέξης Τσίπρας, αλλά αντίθετα να ενδυναμωθεί ως η σημαίνουσα προσωπικότητα της κεντροαριστεράς, που θα μπορούσε σε συνεργασία με την κοινωνική δεξιά και τους νεοφιλελεύθερους να συμβάλλει στη δημιουργία μιας κυβέρνησης Μεγάλου Συνασπισμού για τη διαχείριση των «αδιεξόδων» και των δραματικών απειλών, οι οποίες ήδη – μάλλον με τρομολαγνικό τρόπο – εμφανίζονται σήμερα στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων. Οι «γάτες» έβαλαν πλέον μέσα τα νύχια τους, αλλά συνεχίζουν να νιαουρίζουν κάπως αντιαισθητικά. Τουλάχιστον ας προσέξουν κάπως το νιαούρισμα…!
