Επιχειρηματολογεί η νομικός Φιλοθέη Βαρσαμή
Κοίταζα, με αφορμή την αθώωση Mπαρμπαρούση και ΣΙΑ, τα βίντεο από τις επιθέσεις της χρυσής αυγής σε λαϊκές αγορές Ραφήνας-Μεσολογγίου. Στη Ραφήνα, έγιναν σοβαρά επεισόδια και θα κριθούν. Στο Μεσολόγγι, όχι.
Πιο συγκεκριμένα: σε λαϊκή αγορά του Μεσολογγίου έχει μαζευτεί τυπικό δείγμα παχουλών/ σφίχτηδων ξυριστοκέφαλων, γύρω από τον Μπαρμπαρούση και κάνουν τσαμπουκάδες: κλωτσάνε με θεατράλε λύσσα χαρτόκουτα, με ύφος Ιαβέρη ζητάνε να δουν τις άδεις των εμπόρων, διασχίζουν τον διάδρομο ανάμεσα στους πάγκους με στυλ κανονικού προστάτη (νταβατζή) της νομιμότητας και δηλώνουν ότι με αυτά τα εκφοβιστικά καραγκιοζιλίκια “πατάσσουν το παραεμπόριο”. Το εντυπωσιακό κομμάτι του βίντεο δεν είναι οι χρυσαυγιτισμοί, αλλά η ενεργητική/ παθητική αποδοχή τους. Κόσμος τους υποδέχεται με χαμόγελα, τους σφίγγει τα χέρια, τους επικροτεί, μια κυριούλα τους εμπιστεύεται μυξοκλαιγάμενη τα βάσανα της ζωής της με πονηρή *εμπιστοσύνη* λύτρωσης, ίδια με αυτή της νοσηλεύτριας που κλαίγεται στο twitter του Αδώνιδος.
Σε όλη αυτή τη μετά βαΐων και κλάδων υποδοχή, μόνο μία πράξη ενεργητικής αντίστασης σημειώνεται. Μια άλλη κυριούλα (κυριάρα!) όπως περνάει το team των βλοσυρών μπράβων από μπροστά της, βρίσκει το θάρρος και τους φωνάζει μέσα στα μούτρα ότι αυτά που κάνουν, γινόντουσαν σε δικτατορίες. Δεν το λέει σωστά, δεν ξέρει πώς ακριβώς να διατυπώσει τη ναρκοθέτηση της δημοκρατίας που επιχειρείται από τη χρυσή αυγή. Το λέει ατσούμπαλα και το λέει απλά, αλλά το λέει. Αταβιστικά αναγνωρίζει τον κίνδυνο και, μέσα στο φιλικό για αυτούς περιβάλλον των συγχαρητηρίων και των επιδοκιμασιών, αρθρώνει γενναία την αντίδραση της συνείδησής της. Γυναίκα, μόνη, μπροστά σε δέκα βλοσυρούς μαντράχαλους και την αυλή τους, γυρίζει και, χωρίς καθόλου να το συνειδητοποιεί, υπερασπίζεται αγνά και ανεπιτήδευτα το πολίτευμα, το κράτος, την *πλατεία* συντάγματος, την *πλατεία* Ομονοίας, την *Οδό* Γρηγορίου Λαμπράκη, τη *Λεωφόρο* Δημοκρατίας και όλους τους αγώνες που δόθηκαν για να γίνουν δρόμοι και οι πλατείες αυτά τα ουσιαστικά Ουσιαστικά.
Μπαρμπαρούσης και Σια αθωώθηκαν. Κατά τη γνώμη μου ορθώς, γιατί τα καουμπο:υλίκια και το καράτε σε έναν άδειο πάγκο και τρία χαρτόκουτα δεν είναι, ούτε χρειάζεται για τις ανάγκες της “περίστασης” να γίνουν ποινικώς κολάσιμες πράξεις. Δεν είναι χρυσαυγίτες οι δικαστές που τους αθώωσαν, είναι καταρτισμένοι άνθρωποι που δικάζουν τις συγκεκριμένες πράξεις που φέρονται ενώπιόν τους και μόνον αυτές -όχι ιδεολογίες ούτε γενικές πρακτικές. Με τα στοιχεία που είχαν για το συγκεκριμένο περιστατικό αυτό αποφάσισαν με βάση το σύνταγμα, το νόμο και τη συνείδησή τους και, όπως φαίνεται από το βίντεο, μάλλον το αποφάσισαν σωστά (θα έλεγα και γενναία, γιατί το κλίμα σε τμήμα της κοινωνίας, της ηγεσίας της δικαιοσύνης, αλλά και της κυβέρνησης, δείχνει να επιθυμεί την πάση θυσία ποινική καταστολή της χρυσαυγίτικης δράσης).
Η δικαιοσύνη κάνει, λοιπόν, τη δουλειά της και είναι προς το συμφέρον όλων μας να την κάνει σωστά είτε δικάζει χρυσαυγίτες, είτε μπάχαλους, είτε ψεκασμένους. Ο αγώνας, όμως, συνεχίζεται εκεί που πάντα ήταν και πρέπει να παραμείνει: στην κοινωνία. Η κυριούλα που μυξόκλαιγε θα τους έχει, υποθέτω, παρατήσει, όπως παρατάει το κολλησόψαρο τον ψόφιο καρχαρία. Και η άλλη κυρία, η δικιά *μας*, δε χρειαζόταν την καταδίκη τους για να βρει το δίκιο της. Χρειάζεται την κοινωνία με το μέρος της. Δεν της χρωστάει η δικαιοσύνη τραβηγμένες από τα μαλλιά ποινές στους φασίστες.
Εμείς της χρωστάμε, πραγματικά της χρωστάμε, δικαίωση στον αγώνα που αυθόρμητα έδωσε συγκλονιστικά μόνη εκεί που εντόπισε μια συνηθισμένη μέρα κίνδυνο για τη δημοκρατία, την ομόνοια, το σύνταγμα: στη λαϊκή της.
