«Γερούν γερά σπάστου τον τσαμπουκά» έγραφε στο Facebook ο Λυκούργος Λιαρόπουλος, τομεάρχης Υγείας του «Ποταμιού» την περασμένη Παρασκευή, όταν ο πρόεδρος του Eurogroup, Γερούν Ντάισελμπλουμ, επισκέφθηκε τη χώρα μας για να συναντήσει τον Έλληνα υπουργό Οικονομικών Γιάννη Βαρουφάκη. Μάλιστα, δεν δίστασε να χαρακτηρίσει «τζιτζιφιόγκο» τον Ντάισελμπλουμ και να σχολιάσει «ποιος περίμενε η Ελλάδα να είναι με το μέρος του».
Πριν, λοιπόν, τη συνάντηση του Γιάννη Βαρουφάκη με τον πρόεδρο του Eurogroup, ο Λυκούργος Λιαρόπουλος έκανε δύο αναρτήσεις στο Facebook του.
Στην πρώτη έγραφε: «Γερούν… γερά! Σπάστου τον τσαμπουκά!! Ποιος περίμενε η Ελλάδα να είναι με τον ντζιντζιφιόγκο με τις μπούκλες. Και όμως!!». Μετά από λίγη ώρα ο κ. Λιαρόπουλος πόσταρε το εξής: «Ο Βαρουφάκης ως γνήσιος Ελλην νόμιζε ότι με εξυπνάδες και χαμογελάκια θα κέρδιζε την παρτίδα. Συνέβη αυτό που πάντα συμβαίνει όταν κάνεις τον έξυπνο σε λαούς που έχουν περάσει από το Διαφωτισμό. Ο Ολλανδός δεν μάσησε. Η συνέχεια στο Eurogroup και στη Σύνοδο κορυφής..».
Τα σχόλια του κυρίου Λιαρόπουλου προκάλεσαν έντονες αντιδράσεις και χιλιάδες μηνύματα αποδοκιμασίας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και έτσι λίγη ώρα αργότερα, ο κ. Λιαρόπουλος κατέβασε την ανάρτηση, εξηγώντας ότι διαπραγμάτευση δεν σημαίνει τελεσίγραφα και τσαμπουκάδες και πως όσα έγραψε ήταν στο πλαίσιο της ελευθεριότητας που υπάρχει στο Facebook.
Ωστόσο, μέσα σε λιγότερο από 24 ώρες, ο κ. Λιαρόπουλος υπέβαλε την παραίτησή του, όπως ανακοίνωσε μέσω Facebook:
«Επί Προσωπικού Προσφέρθηκα να… απαλλάξω το ΠΟΤΑΜΙ από την παρουσία μου, η οποία προφανώς, έγινε…tοξική. Η παραίτησή μου από τη θέση του Πολιτικού Υπευθύνου για Θέματα Υγείας υπεβλήθη. Υποθέτω ότι αυτό μου επιτρέπει να αναλάβω ελεύθερα το ρόλο της Κασσάνδρας, την οποία όλοι… εμίσησαν, αλλά ξέχασαν να της αναγνωρίσουν την ακρίβεια της πρόβλεψης. Αλλωστε την ώρα της καταστροφής, ποιός ψάχνει να δει ποιός είχε δίκιο;;; Επειδή αυτό το έχω ήδη κάνει με τον τρόπο μου, που δεν αναγνωρίσθηκε ως… δόκιμος, θα περιορισθώ να πώ ότι αυτή, δυστυχώς, αν έρθει, δεν θα είναι μία ώρα δικαίωσης, αλλά ακόμη μεγαλύτερης λύπης. Της λύπης που συνοδεύεται από τη μοναξιά των ελάχιστων που είχαν το θάρρος να αναγνωρίσουν ότι… “when the going gets tough, the tough get going”. Δυστυχώς στον τόπο αυτό οι σκληροί και ανθεκτικοί είναι πολυ λιγότεροι από τους … υπόλοιπους. Για έναν αγώνα καλό, σε τόπο άγονο και λάθος χρόνο».
