Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος
Follow @Sp_Rizopoulos
Υπάρχει μια παροιμία που λέει «αλλού τα κακαρίσματα, κι αλλού γεννούν οι κότες». Ενώ λοιπόν τα «κακαρίσματα» αναμένονται κατά τη διάρκεια της επίσκεψης του Έλληνα πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα στη Μόσχα, οι «κότες» ήδη έχουν γεννήσει με τη συνάντηση Βαρουφάκη – Λαγκάρντ στην Ουάσινγκτον. Το bottom line αυτής της 3ωρης συνάντησης τουλάχιστον όπως το καταλαβαίνω εγώ είναι πως βρέθηκε ένας «κοινός τόπος» μεταξύ ΔΝΤ και Ε.Ε για τη διαχείριση του ελληνικού χρέους, μετά το «χάσμα» που άνοιξε στις δυο πλευρές των δανειστών, όταν ο Σαμαράς κι ο Βενιζέλος έγιναν οι «χρήσιμοι ηλίθιοι» των Γερμανών με τις γνωστές δηλώσεις Χαρδούβελη να μπει το ΔΝΤ «στο πίσω κάθισμα». Αυτό πρακτικά σημαίνει πως έχει ανοίξει ο δρόμος για μια «νέα συμφωνία», την οποία η νέα κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να παρουσιάσει στον ελληνικό λαό και να τη νομιμοποιήσει από το κοινοβούλιο.
Ο Αλέξης Τσίπρας ξέρει πως αυτό δεν θα είναι καθόλου εύκολο, με δεδομένη τη στάση της Αριστερής Πλατφόρμας αλλά και των ΑΝΕΛ, γεγονός που θα μπορούσε να οδηγήσει σε κλυδωνισμούς την κυβέρνησή του και να καθιστά αναπόφευκτες τις εκλογές.
Το ταξίδι στη Μόσχα λοιπόν γίνεται για αμιγώς επικοινωνιακούς λόγους προκειμένου να καταδειχθεί προς τους διαφωνούντες πως εξαντλήθηκαν όλες οι διαθέσιμες δυνατότητες για να βρεθεί οικονομική υποστήριξη της Ελλάδας και τελικά «δεν υπάρχει εναλλακτική λύση». Είναι λοιπόν ένα ταξίδι για «εσωτερική κατανάλωση» καθότι ο Τσίπρας ξέρει πολύ καλά πως η Ρωσία ούτε έχει, ούτε θα μπορούσε να έχει το οικονομικό εύρος που απαιτεί η αναχρηματοδότηση του χρέους της Ελλάδας. Αλλά ακόμη και στην περίπτωση που θα το είχε, τα ανταλλάγματα που θα ζητούνταν θα ήταν τέτοια που θα καθιστούσαν την Ελλάδα πεδίο σύγκρουσης μεταξύ Δύσης και Ρωσίας, και γι αυτό κανένας νοήμων Έλληνας δεν θα ήθελε να δει την Ελλάδα να γίνεται …Ουκρανία.
Θα μπορούσε ασφαλώς το ταξίδι του πρωθυπουργού να αποβεί οικονομικά επωφελές σε πιο χαμηλής κλίμακας ζητήματα, όπως για παράδειγμα οι ελληνικές εξαγωγές αγροτικών προϊόντων στη Ρωσία αλλά και ο τουρισμός. Θέλω να πιστεύω πως τουλάχιστον για αυτά θα έχει υπάρξει μια προετοιμασία ώστε να πέσει και καμιά υπογραφή, διότι όλο στα καλά λόγια και στις καλές προθέσεις μένουμε. Το ίδιο θα μπορούσα να πω και για το πρόσφατο ταξίδι του Γιάννη Δραγασάκη στην Κίνα.
Ταξίδια όπως αυτά στη Ρωσία και την Κίνα θα πρέπει να έχουν και κάποια ουσία και να μην αντιμετωπίζονται μόνον με επικοινωνιακούς όρους, στο πλαίσιο της διαπραγμάτευσης με τους δανειστές. Διότι έτσι, μόνον εκνευρισμό προκαλούμε και δεν κερδίζουμε πολλά πράγματα. Αντίθετα φαινόμαστε μικρά πιόνια σε μια μεγάλη σκακιέρα, όπως διακινδυνεύει να φανεί ο Τσίπρας όταν θα στέκεται δίπλα στον Πούτιν, παρέχοντάς του μια μοναδική ευκαιρία να δείξει σε όλο τον κόσμο πως υπάρχουν ρήγματα στο Δυτικό στρατόπεδο. Αυτό ειλικρινά δεν ξέρω πόσο θα μπορούσε να βοηθήσει πέρα από το να κατευναστεί ο «αριστερός θυμός» του Λαφαζάνη…
