Mετά την εποχή του αειμνήστου Κωνσταντίνου Καραμανλή, του τελευταίου Ηγέτη που μπορούμε να αποκαλούμε Εθνάρχη, η Νέα Δημοκρατία άρχισε να μεταλλάσσεται σε ένα φοβικό κόμμα. Η διαδοχή των αρχηγών της πρόσθεσε πολλά επίθετα στο κόμμα της Νέας Δημοκρατίας, αλλά φοβάμαι τίποτα ουσιαστικό. Η Νέα Δημοκρατία εδώ και τρεις δεκαετίες φοβάται τον εαυτό της. Αρνείται να πει τα δέκα πράγματα που έχει την υποχρέωση να λέει ένα συντηρητικό δεξιό κόμμα στις δυτικές δημοκρατίες:
1. Πάνω απ’όλα, αγάπη για την πατρίδα.
2. Στήριξη της οικογένειας, ως του βασικότερου φορέα αξιών σε μια κοινωνία.
3. Επιστροφή της ηθικής στην πολιτική.
4. Απαρέγκλιτη τήρηση της νομιμότητας.
5. Αγορά που λειτουργεί ελεύθερα, αλλά όχι ασύδοτα.
6. Αυστηρή διάκριση των εξουσιών. Ο βουλευτής δεν είναι απαραίτητο να είναι Υπουργός, ο Υπουργός δεν μπορεί να παριστάνει τον Δικαστή όπως και ο Δικαστής δεν δικαιούται να παρακωλύει το έργο του Υπουργού. Τέλος, κανένας από τους προηγούμενους δεν μπορεί να είναι καναλάρχης, είτε άμεσα, είτε έμμεσα.
7. Η εργασία δεν είναι μόνο δικαίωμα, είναι και υποχρέωση. Όποιος εργάζεται αμείβεται, όποιος παριστάνει πως εργάζεται απολύεται.
8. Στο οικονομικό επιτελείο δεν βάζεις τον Σταύρο Δήμα (για τον οποίο στο ΥΠΕΞ κυκλοφορεί το ανέκδοτο πως δεν στέλνουν πια χριστουγεννιάτικες κάρτες γιατί ο Δήμας δεν υπογράφει τίποτα) αλλά τον Μάκη Σκλαβενίτη, του οποίου η οικογένεια αλλά και ο ίδιος προσωπικά, έχουν δείξει έμπρακτα σε όλους τους Έλληνες τι σημαίνει «και ξέρω να κάνω ανάπτυξη και ξέρω να τα βάζω με τους ξένους».
9. Έχω το πολιτικό θάρρος να κρατήσω τον Μιχάλη Χρυσοχοίδη στο Δημόσιας Τάξης.
10. Δεν αφήνω κανέναν να με πλευροκοπά μέσα στο έδαφός μου.
Η Νέα Δημοκρατία γιατί δεν τα λέει; Δεν τα λέει γιατί ο μόνος που φοβάται τη Νέα Δημοκρατία είναι η ίδια και βρίσκει προφάσεις για να μην είναι ο εαυτός της.
Αυτά προς το παρόν. Άλλωστε, δεν έχω και κανένα συμβόλαιο….
