Γράφει ο Ζαχαρίας Λουδάρος
Μεσούσης μιας περιόδου έντονης γεωπολιτικής ρευστότητας, με τις προθέσεις και τις επιλογές των “μεγάλων παικτών” να αλλάζουν από μέρα σε μέρα και μάλιστα με απότομες στροφές 180 μοιρών, κανείς δεν έχει τη δυνατότητα να προβλέψει τι θα φέρει η καινούργια χρονιά στην υπερευαίσθητη περιοχή της Νοτιοανατολικής Ευρώπης και της Ανατολικής Μεσογείου.
Το βέβαιο είναι πως ανάμεσα σε δύο ηγέτες υπερδυνάμεων που δεν τους λες ακριβώς “κανονικούς”, η Ευρώπη εκπροσωπείται από τον μονίμως τρικλίζοντα και υποβασταζόμενο κύριο Γιούνκερ. Συμβολοποιεί με τον πλέον παραστατικό τρόπο την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η Ευρώπη, με την ευθύνη να βαρύνει πρωτίστως τη Γερμανία ως ηγέτιδα δύναμή της.
Ο οικονομικός προστατευτισμός που καλλιέργησε συστηματικά για τα γερμανικά “καλά και συμφέροντα” μέσω του ευρώ, μεταμορφώνεται πλέον σε πολιτικό εθνικισμό που απειλεί σαν μολυσματικός ιός να εξαπλωθεί και να ξαναρίξει την Ευρώπη στο “λάκκο των λεόντων”. Κι αυτό θα φανεί τόσο καθαρά στο αποτέλεσμα των ευρωεκλογών του Μαΐου που κανείς δεν θα μπορεί να αγνοήσει. Άλλωστε το νέο αφήγημα για το ευρωπαϊκό όραμα που υποσχέθηκε να παρουσιάσει ο Μακρόν κάηκε ήδη στους δρόμους του Παρισιού.
Όσο η εθνική εσωστρέφεια των κρατών – μελών της Ε.Ε θα αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο τόσο θα απομειώνεται διαρκώς το ειδικό βάρος της Ευρώπης ως παγκόσμιου “παίκτη”. Είναι εύλογο που η Ελλάδα να αναζητάει μια νέα ομπρέλα “πολιτικής προστασίας” για να μπορέσει να διαχειριστεί τα “ακραία φαινόμενα” που ενδέχεται να εμφανιστούν καθώς παλαιές ισορροπίες ανατρέπονται και νέες αναδύονται σε μια περιοχή που εκτείνεται από τα στενά της Κριμαίας μέχρι τη Συρία και το Κουρδιστάν.
Κι αυτή ακριβώς την ανάγκη υπηρετεί η τετραμερής συνεργασία Ισραήλ, Ελλάδας, Κύπρου και ΗΠΑ, την οποία για να είμαστε ειλικρινείς την εγκαινίασε ο Αντώνης Σαμαράς και την ακολούθησε με εθνική συνέπεια ο Αλέξης Τσίπρας. Η πρόσφατη παρουσία του Έλληνα πρωθυπουργού στην Μπέερ Σεβά του Ισραήλ ήταν αυτή που έκανε σε τελική ανάλυση να ακούγονται σαν θρασύδειλα γαυγίσματα οι καθημερινές λεκτικές προκλήσεις της Άγκυρας. Ο East Med είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένας αγωγός φυσικού αερίου.
Μέσα σ’ αυτό το δύσκολο περιβάλλον η Ελλάδα έχει να διανύσει έναν εκλογικό χρόνο με τη διεξαγωγή εθνικών εκλογών, ευρωεκλογών και αυτοδιοικητικών εκλογών και όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά. Η πόλωση που επιχειρείται ενόψει αυτών των εκλογικών αναμετρήσεων και θυμίζει 8O’s προσφέρει κακές υπηρεσίες στον τόπο. Όλοι οι Έλληνες κατανοούν πως όλες οι πολιτικές δυνάμεις, πλην ΚΚΕ και Χρυσής Αυγής, συμφωνούν στους βασικούς προσανατολισμούς της χώρας. Όλα τα υπόλοιπα είναι ελάσσονα ζητήματα για να χτίζονται πάνω σε αυτά αντιπαραθέσεις που μοιάζουν με ερασιτεχνικές θεατρικές παραστάσεις. Μετά τα όσα μεσολάβησαν την τελευταία δεκαετία στη χώρα, το πολιτικό σύστημα πρέπει να πάψει να παίζει με τη νοημοσύνη της κοινωνίας διότι τις εντυπώσεις ακολουθούν συντόμως οι “κωλοτούμπες” και αυτές ρίχνουν νερό στο μύλο του ακροδεξιού λαϊκισμού, τον οποίο έχουμε πληρώσει διαχρονικά με εθνικές απώλειες και τραγωδίες.
Το 2019 θα είναι από κάθε άποψη χρονιά – καταλύτης για το πως θα μοιάζει η “επόμενη μέρα” στην Ελλάδα. H επανατοποθέτηση της χώρας στο παγκόσμιο σύστημα με πλεονεκτικότερους ή μειονεκτικότερους όρους, μπαίνοντας στην τρίτη δεκαετία του 21ου αιώνα, θα εξαρτηθεί από επιλογές και αποφάσεις που θα ληφθούν μέσα στη χρονιά που έρχεται.
