Γράφει ο Κωνσταντίνος Μπαλτάς
Το βρετανικό δίκτυο BBC εξέδωσε λίστα που κατά τη γνώμη του περιέχει κάποιους από τους πιο λαϊκιστές πολιτικούς των ημερών μας.
Στην πρώτη θέση φιγουράρει η Μαρί Λε Πεν, ενώ από τη λίστα δεν απουσιάζουν ένας από τους πιο προκλητικούς της αμερικανικής πολιτικής ζωής, ο πολυεκατομμυριούχος επιχειρηματίας Ντόναντ Τραμπ, ο ηγέτης των Ποδέμος στην Ισπανία, Πάμπλο Ιγκλέσιας, ο επικεφαλής κόμματος Ανεξαρτησίας Ηνωμένου Βασιλείου, Νάιτζελ Φάρατζ, αλλά και ο Έλληνας πρωθυπουργός, Αλέξης Τσίπρας.
Είδατε τα ονόματα. Σας βρωμάει τίποτα; Δείτε και κάτι ακόμη.
Ο πρώην υπουργός Εξωτερικών της Γαλλίας, Μπερνάρ Κουσνέρ, απάντησε στην ερώτηση γιατί οι πολίτες εμπιστεύονται αυτούς τους πολιτικούς παρόλο που είναι λαϊκιστές: «Ο κόσμος δεν πιστεύει πια στους πολιτικούς, του επαγγελματίες πολιτικούς. Πιστεύει ότι είναι όλοι ίδιοι, ότι είναι όλοι διεφθαρμένοι, ότι οι χώρες δεν πάνε καλά, η ανεργία είναι υψηλή, ότι έχουμε καταληφθεί από τους πρόσφυγες, που δεν είναι αλήθεια. Έτσι οδεύουν προς τα ψέματα. (Οι πολιτικοί) ψεύδονται, δεν έχουν οικονομικό πρόγραμμα»,
«Παλιά εμείς στην Ευρώπη πιστεύαμε ότι βρισκόμασταν στην καρδιά του κόσμου, ήμασταν οι ιδεολόγοι και οι πλουσιότεροι αλλά αυτό δεν ισχύει πια λόγω της παγκοσμιοποίησης», πρόσθεσε.
Καταλάβατε τώρα γιατί Λε Πεν, Ιγκλέσιας, Τσίπρας και Τραμπ βρίσκονται στην ίδια λίστα; Πολύ απλά γιατί οι χρεωκοπημένες πολιτικές δυνάμεις στην Ευρώπη – που εφαρμόζουν πολιτικές σαν αυτές που εφαρμόστηκαν στη Σοβιετική Ένωση μετά την πτώση του καθεστώτος και μετά κατηγορούν τους λαούς που αυτές οι πολιτικές δεν οδηγούν στην ανάπτυξη και την ευημερία τους – δημιουργούν πλέον μία διεθνή θεωρία των «δύο άκρων» στην οποία εμπίπτουν όσοι δεν διευκολύνουν την περαιτέρω απορρύθμιση των κεκτημένων των ευρωπαϊκών λαών. Αυτοί φτιάχνουν αυτές τις «λίστες».
Και φυσικά δεν πάω να βγάλω λάδι, ούτε τη Λε Πεν, ούτε τον Τσίπρα, για διαφορετικούς φυσικά λόγους τον καθένα. Άλλωστε η Ευρώπη που είναι μακριά από το λαϊκισμό, συνεργάζεται αγαστά με τους νεοναζί στην Ουκρανία. Αλλά αυτές οι θεωρήσεις «του κέντρου» είναι εν τέλει τόσο επικίνδυνες όσο και τα άκρα της Χρυσής Αυγής ή του Εθνικού Μετώπου της Λε Πεν.
