Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος
Για να λέμε τα πράγματα απλά, κατανοητά και χωρίς μισόλογα, ένα γεύμα δεν είναι πολιτικό γεγονός. Συνεπώς Σαμαράς και Καραμανλής καλά έκαναν κι έφαγαν στο Milos του Hilton για να τους δουν όλοι, αλλά πλέον εδώ που βρίσκονται τα πράγματα αυτό από μόνο του δεν φτάνει. Η «συσπείρωση» που ψάχνει ο Σαμαράς δεν θα προκύψει με τηλέφωνα, από και σε «τριψήφια», αλλά μόνο από συγκεκριμένο πολιτικό γεγονός, από συγκεκριμένη πολιτική πρωτοβουλία.
Ο Καραμανλής δεν πήγε στο γεύμα μόνο για να πάει. Όπως επίσης δεν θα επεδείκνυε ποτέ τον πολιτική υποκρισία (με βασάνισε εδώ το ποια λέξη να χρησιμοποιήσω…) του Αβραμόπουλου, στο περίφημο εκείνο ραντεβού στον «Διόνυσο». Συνεπώς είναι βέβαιο πως πήγε για να στηρίξει με όλη την επιρροή που διαθέτει τις επιλογές Σαμαρά. Το θέμα είναι ποιες είναι αυτές; Υπάρχουν; Ή έχουμε να κάνουμε με τη γνωστή λογική ροκανίζουμε το χρόνο και … βλέπουμε πως πάνε τα κέφια του Σόιμπλε και της Μέρκελ;
Αν έχουμε φτάσει στο σημείο να θεωρούνται τα «γεύματα» παραγωγή πολιτικής τότε έχουμε πρόβλημα. Αυτή τη στιγμή η χώρα έχει τέσσερα ανοιχτά θέματα μείζονος σημασίας: Την κλιμακούμενη τουρκική προκλητικότητα στην κυπριακή ΑΟΖ σε συνάρτηση με το ευρύτερο περιβάλλον αστάθειας που εμφανίζει η Ανατολική Μεσόγειος, τη διαπραγμάτευση για την απομείωση του ελληνικού χρέους, την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας και τη Συνταγματική Μεταρρύθμιση.
Ένας πρωθυπουργός οφείλει να επιβεβαιώνει την κυριαρχία του έχοντας την πρωτοβουλία των κινήσεων στη διαμόρφωση του πολιτικού σκηνικού αλλιώς πλησιάζει η ώρα να πάει σπίτι του. Ποιες είναι οι πρωτοβουλίες Σαμαρά για τα τέσσερα παραπάνω θέματα; Ποιο είναι το σχέδιό του; Πάνω σε ποιες βάσεις επιζητεί την «εθνική συνεννόηση»; Σε τι καλεί όλους τους άλλους για να συνεννοηθούν και να συμφωνήσουν; Τι δίνει και τι παίρνει;
Πέρα από ομιχλώδεις τοποθετήσεις και επικοινωνιακές «εξυπνάδες» της Βούλτεψη και του Γεωργιάδη, δεν έχουμε διαπιστώσει κανέναν πολιτικό σχεδιασμό που «θα ενώνει τις τελίτσες» των παραπάνω κρίσιμων ζητημάτων και θα δίνει την εικόνα μιας συνολικής, συγκροτημένης πολιτικής πρότασης την οποία και θα πρέπει να θέσει στο τραπέζι της «εθνικής συνεννόησης». Αλλιώς παρακολουθούμε έναν καυγά χωρίς αντικείμενο, αφού για τη κυβέρνηση το ζήτημα είναι μόνο πως θα κερδίσει χρόνο παραμονής στην εξουσία και για την αξιωματική αντιπολίτευση το πώς θα περάσει το συντομότερο δυνατόν την πόρτα του Μεγάρου Μαξίμου.
Η εθνική συνεννόηση δεν θα πέσει από τον ουρανό. Αν προκύψει, θα προκύψει μέσα από πολιτικές πρωτοβουλίες που θα δίνουν ένα στίγμα για την πορεία της χώρας. Συνεπώς η σημασία του γεύματος μένει να αποδειχθεί από τις εξελίξεις και όχι από το (παρα)πολιτικό ρεπορτάζ του τι έφαγαν, τι ήπιαν, αν ρεύτηκαν και πόσο «αλμυρός» ήταν ο λογαριασμός που έκαναν.
ΥΓ1: Οι δεξιοί έχουν μονίμως μια κακή σχέση με το πολιτικό timing. Πάντα πιστεύουν πως είναι νωρίς…. Χθες που είδαν, σε «θεσμική συνάντηση», τον Στουρνάρα να κάθεται στο ίδιο τραπέζι με τον Λαφαζάνη, μήπως κατάλαβαν πόσο… αργά θα είναι σε πολύ λίγο;
ΥΓ2: Οι «Τσιπραίοι» δεν κάνουν γεύματα σε εστιατόρια. Είτε πάνε για χαβαλέ σε ταβέρνες, είτε – όταν θέλουν να κάνουν πολιτική δουλειά – συναντώνται σε… σπίτια.
