Κύριε Νταφόε, ποια ταινία σας άλλαξε περισσότερο τη ζωή;
Αυτό είναι δύσκολο να το πω. Πιθανώς η πρώτη, The Loveless, ή ίσως To Live and Die in L.A. αλλά μάλλον το Platoon. Κατέκτησα μια αναγνώριση και μου έδωσε μια διαφορετική κατάσταση για λίγο, αλλά έφερε και κάποια προβλήματα. Μετά το Platoon ήταν πολύ δύσκολο να βρεις καλούς ρόλους.
Θα σκεφτόμουν το αντίθετο.
Παίρνεις όλα όσα σου προσφέρονται και τίποτα δεν είναι σωστό. Και κατά κάποιο τρόπο κατακλύζεσαι. Παρόλο που προσπαθώ να μην μετανιώνω, υπάρχουν κάποιες φορές που πιστεύω ότι έπρεπε να το συνεχίσω. Αυτό κάνουν οι περισσότεροι άνθρωποι που ενδιαφέρονται για την καριέρα στον κινηματογράφο. Όμως δούλευα ακόμα στο θέατρο και είχα μια διαφορετική άποψη για το ποιος ήμουν και τι ήθελα να κάνω και περίμενα πραγματικά τον τέλειο ρόλο αφού μου έγινε αυτό το είδος αναγνώρισης. Δεν ήρθε για πολύ καιρό και μετά τελικά βαρέθηκα να περιμένω και επέστρεψα στη δουλειά.
Περνάτε ακόμα τέτοιες περιόδους;
Είναι δύσκολο γιατί πάντα υπάρχουν πτώσεις. Είναι περίεργο γιατί κάνω πολύ θέατρο και έτσι είμαι πολύ μέσα στα πράγματα. Νομίζω όμως ότι σίγουρα υπάρχουν περίοδοι που μου προσφέρουν πολλά ενδιαφέροντα πράγματα και περίοδοι που μου προσφέρονται λιγότερο ενδιαφέροντα πράγματα. Θα πω, όσο μεγαλώνω, η γκάμα των πραγμάτων μεγαλώνει και οι προσφορές είναι πιο συνεπείς, μέχρι στιγμής. Αλλά αυτό φαίνεται ότι θα μπορούσε να αλλάξει – τα πράγματα αλλάζουν. Μεγαλώνω και παίζω διαφορετικούς ρόλους.
«Αυτή είναι η μεγαλύτερη μου ευχαρίστηση – να εξαφανίζομαι στο υλικό».
Πολλοί διαφορετικοί ρόλοι. Αυτός είμαι, μωρό μου. Μου αρέσει να δουλεύω, ξεκάθαρα. Μου αρέσει η δέσμευση, μου αρέσει αυτού του είδους η επίλυση προβλημάτων, μου αρέσει το τελετουργικό του να σηκώνεσαι στο σκοτάδι και να καταλαβαίνεις τι θα συμβεί την ημέρα, η περιπέτεια του ταξιδιού. Οι ηθοποιοί μερικές φορές μιλούν για το πόσο δύσκολο είναι να αφήνεις πίσω ορισμένους ρόλους αφού τους έχουν παίξει. Πώς βιώνεις το άλμα από χαρακτήρα σε χαρακτήρα; Δεν είναι τίποτα. Είναι εύκολο, όλοι προσποιούνται. Δεν είναι εύκολο κοινωνικά ή επαγγελματικά. Μπερδεύει ακόμη και το κοινό μερικές φορές γιατί είναι πολύ πιο εύκολο να εκφραστείς χτίζοντας μια καριέρα. Σε κάποιο επίπεδο θέλω να παίξω και να κάνω μια μεγάλη καριέρα φυσικά, αλλά θέλω και να εξαφανιστώ. Αυτή είναι η μεγαλύτερη ευχαρίστησή μου – να εξαφανιστώ στο υλικό.
Μετανιώνετε πολύ όταν κοιτάτε πίσω στην καριέρα σας;
Προσπαθώ να μην το κάνω τουλάχιστον. Μερικές φορές σκέφτομαι, «Ιησού, πρέπει να διατηρήσεις ορισμένα πράγματα, ώστε να παραμείνουν οι ευκαιρίες σου». Το γνωρίζω αυτό. Όπως μερικοί άνθρωποι μου λένε, «Ω, κάνεις τις μεγάλες ταινίες, για να μπορείς να κάνεις και τα μικρά». Όχι ακριβώς, αλλά υπάρχει και κάποια σοφία σε αυτό. Στην περίπτωσή μου, υπογράφω σε ταινίες και δεν κοιτάζω τη μεγάλη εικόνα. Και ξαφνικά γύρισα τρεις μικροσκοπικές ταινίες που με ενδιαφέρουν, αλλά συνειδητοποιώ ότι δεν προορίζονται καν για το μεγάλο κοινό. Έχω κάποια επίγνωση γι’ αυτό. Ευτυχώς έχω προσλάβει ανθρώπους που μπορούν να με βοηθήσουν σε αυτό.
Τι ψάχνετε συνήθως στους ρόλους;
Έχω αυτή την όρεξη να ανακατεύω τα πράγματα. Μετά από αρκετό καιρό, η αντίληψη των ανθρώπων για το ποια είναι η καριέρα σου και ποιος είσαι, τι είδους ηθοποιός είσαι, είναι πολύ διαφορετική. Πρέπει να θυμάστε ότι μπορείτε να κάνετε έξι ταινίες, αλλά αν είναι πραγματικά μικροσκοπικές τις βλέπουν μόνο ένα συγκεκριμένο είδος ανθρώπων, όπως οι σινεφίλ , ίσως. Και μετά έρχεται μια ταινία που είναι τεράστια και ο κόσμος μπορεί να μην σε έχει δει εδώ και δύο χρόνια επειδή σε συνέδεσαν από τον Spiderman με τον Mr. Bean. Αυτό είναι ένα μέρος της καριέρας σου και μετά υπάρχει ένα άλλο ότι μόνο κάποιος που είναι πραγματικά φρικιό των ταινιών έχει την πλήρη εικόνα.
Έχετε όρια ως προς τους ρόλους; Θέλω να πω, ο χαρακτήρας σας συνθλίβει τους όρχεις του με ένα ξύλο στον Αντίχριστο του Λαρς φον Τρίερ…
Είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν, αλλά ελπίζω να μην τα μάθω. (Γέλια) Νομίζω ότι μια φιλοδοξία ως ερμηνευτής, και ίσως ακόμη και στη ζωή, είναι να φοβάμαι λιγότερο. Κάποια όρια είναι απαραίτητα φυσικά και κάποια αποδεκτά, αλλά αυτά που δεν θέλω, θέλω να τα αφαιρέσω.
Δεν υποθέτω ότι θα είχατε συνθλίψει τους όρχεις σας για κανέναν σκηνοθέτη, σωστά;
Όχι. Μου αρέσει η παρέα του. Μου αρέσει η δουλειά του και αυτό που μου πρότεινε ήταν ένα ενδιαφέρον έργο. Αλλά υπάρχουν μερικοί άνθρωποι με τους οποίους θα συνεργαζόμουν σχεδόν για οτιδήποτε, αν έβλεπα ότι θα μπορούσα να συνεισφέρω και με χρειάζονταν. Και ένιωσα ότι ο Λαρς με χρειαζόταν για αυτό το έργο.
Έχεις ιδιαίτερη σχέση μαζί του;
Προσωπικά μου είναι πολύ οικείος, σαν να ξέρω πράγματα για τη σεξουαλική του ζωή. (Γέλια) Ο Λαρς λατρεύει να μιλάει για αυτά τα πράγματα.
Πώς είναι η συνεργασία μαζί του; Υπάρχουν πολλές τρελές ιστορίες για αυτόν.
Νιώθεις ότι τα πράγματα μπαίνουν στη θέση τους, υπάρχει μια φυσική τάξη και συμβαίνουν ωραία μικρά ατυχήματα, αρχίζει να δημιουργεί ένα κλίμα. Όταν αρχίζει αυτό το κλίμα και αρχίζεις να φτιάχνεις πράγματα, η ιστορία αρχίζει να σχηματίζεται και οι χαρακτήρες αρχίζουν να εμφανίζονται. Αυτό είναι ένα όμορφο μέρος για να είσαι ερμηνευτής: όταν ξέρεις ότι είσαι μαζί του, αλλά δεν το οδηγείς με τρόπο που να ξέρεις ποιο θα είναι το αποτέλεσμα. Επομένως, δεν το ελέγχεις – και μου αρέσει αυτό.
