Γράφει ο Ιπποκράτης Χατζηαγγελίδης
Τον Μάϊο του 2011, ένα περίπου χρόνο μετά την υπαγωγή στο 1ο Μνημόνιο, έτυχε να έχω μια εμπιστευτική συζήτηση με τον επί κεφαλής ενός επιστημονικού ιδρύματος, πολύ έμπειρο και καλό γνώστη των πολιτικών και οικονομικών τεκταινομένων, αλλά και της διαπλοκής. Συζητήσαμε για το παρασκήνιο της διαδικασίας εισαγωγής του ευρώ και άλλα ζητήματα του πολιτικού παρελθόντος, αλλά εκείνο που ιδιαιτέρως μου έκανε εντύπωση ήταν η αναφορά του στο -τότε- παρόν: Ήταν κατηγορηματικός και απόλυτος ως προς τις προθέσεις των Η.Π.Α. έναντι της Ελλάδος, αλλά και ως προς τον έντονο παρασκηνιακό τους ρόλο προκειμένου η χώρα μας να μην διακινδυνεύσει τη θέση της στην Ευρωζώνη.
Ο άνθρωπος αυτός είχε την ικανότητα να γνωρίζει πρόσωπα και πράγματα. Ήξερε ποιοι ήταν οι εντεταλμένοι του προέδρου Ομπάμα σε σχέση με το «ελληνικό πρόβλημα», όπως επίσης ήξερε και τις πιέσεις που ασκήθηκαν τόσο στην ελληνική πλευρά όσο και στους ευρωπαίους εταίρους με στόχο την ομαλή εξέλιξη του ελληνικού προγράμματος (μνημόνιο) και την σταθεροποίηση της ελληνικής οικονομίας. Ακόμη και αν είχα αμφιβολίες για την ακρίβεια των πληροφοριών του, οι εξελίξεις με έπεισαν απολύτως ενώ η ανάληψη, εκ μέρους του, πολύ υψηλής πολιτικής θέσεως επιβεβαίωσε τον σημαντικό του ρόλο.
Δεν έχει σημασία το όνομά του ανθρώπου αυτού, ούτε το ότι έτυχε να τον γνωρίζω. Άλλωστε, δεν έτυχε να ξαναμιλήσω μαζί του έκτοτε.
Σημασία έχει η ανάλυσή του, με βάση την οποία μου αιτιολόγησε την αμερικανική στάση. Μου εξήγησε ότι η θέση της Ελλάδος στη Δυτική Συμμαχία είναι αδιαπραγμάτευτη, γι’ αυτό και παρά τα όποια ελλείμματα και υστερήσεις μας (θεσμικές, οικονομικές κοινωνικές) είμαστε μέλος τόσο του ΝΑΤΟ όσο και της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, αλλά και της Ευρωζώνης. Με αυτό τον τρόπο, μου είπε, η Δύση -δηλαδή πρωτίστως ο αγγλοσαξωνικός κόσμος, οι Η.Π.Α. και το Ηνωμένο Βασίλειο- έχουν καταστήσει απολύτως σαφές προς πάσα κατεύθυνση ότι η Ελλάδα ανήκει στο σκληρό γεωπολιτικό πυρήνα συμφερόντων τους και ουδείς επιτρέπεται να το αμφισβητήσει αυτό. Μάλιστα, μου είπε ότι ο γεωπολιτικός ρόλος της χώρας μας αναβαθμίσθηκε, και θα αναβαθμισθεί έτι περαιτέρω, λόγω της Αραβικής Άνοιξης, αλλά και -κυρίως- λόγω των επιπτώσεών της. Οι εξελίξεις τον επιβεβαίωσαν, όπως επιβεβαιώθηκε και η πρόβλεψή του για ένταση στις σχέσεις της Δύσεως με την Ρωσία.
Δεν ξέχασα, έκτοτε, όσα μου είπε ο άνθρωπος αυτός. Ακριβώς γι’ αυτό -και κόντρα σε κάθε σχετική πρόβλεψη- ποτέ δεν πίστεψα ότι υπάρχει κίνδυνος εξόδου μας από την Ευρωζώνη, οριστικής ρήξεως με τους εταίρους κλπ. Το θεατρινίστικο δημοψήφισμα του 2015 κλόνισε την πεποίθησή μου, αλλά η συνέχεια κατέδειξε πέραν πάσης αμφιβολίας ότι δεν υπήρχε πραγματικός κίνδυνος.
Το ίδιο -θέλω να- πιστεύω ισχύει και σήμερα. Καλώς εχόντων, η αξιολόγηση θα κλείσει, οι δόσεις του δανείου θα καταβληθούν ενώ και οι χρεωλυτικές δόσεις του Μαρτίου και του Ιουλίου θα πληρωθούν κανονικώς, ασχέτως των όποιων αντεγκλήσεων και αντιπαραθέσεων δούμε μέχρι τότε.
Με δυο λόγια, δεν βλέπω πως και γιατί, θα «επιτρέψουν» οι Η.Π.Α. να περάσει η Ελλάδα σε μια νέα φάση πολιτικής αστάθειας έως και ακυβερνησίας, που ενδεχομένως θα επιφέρει την πλήρη κατάρρευση της χώρας, άρα και της νοτιοανατολικής πτέρυγος του ΝΑΤΟ. Κάτι τέτοιο θα ήταν αδιανόητο και απολύτως καταστροφικό, δεδομένου ότι ήδη η Τουρκία είναι σε περιδίνηση που μπορεί να την οδηγήσει έως και εκτός ΝΑΤΟ και με την αντιπαράθεση με την Ρωσία να μην έχει ακόμη κορυφωθεί.
Αν οι προβλέψεις μου διαψευσθούν, αν είναι το κακό σενάριο που θα επαληθευθεί, τότε έχει ήδη χαθεί ο έλεγχος. Σε μια τέτοια περίπτωση το διακύβευμα δεν περιορίζεται στη σταθερότητα της Ελλάδος, αλλά ολόκληρης της Δυτικής Συμμαχίας, η οποία θα καταρρεύσει εκ των έσω αφού ουδείς τόσο ισχυρός αντίπαλος υπάρχει…
