Γράφει ο Γεράσιμος Ταυρωπός
Αποφύγαμε λοιπόν το Grexit και αποτρέψαμε τα σκοτεινά σχέδια του Σόιμπλε, που κατέθεσε τη γνωστή πρόταση για 5ετές «τάιμ άουτ» από τη συμμετοχή στο ενιαίο νόμισμα. Μήπως όμως θα έπρεπε να πάρουμε περισσότερο στα σοβαρά τον κ. Σόιμπλε; Αν μη τι άλλο, είναι αντίπαλος που ως τέτοιος αξίζει το σεβασμό, που ό,τι λέει το σταθμίζει με βάση ένα δικό του μέτρο «ρεαλισμού» και που -κυρίως- δεν παραιτείται παρά μόνο προσωρινά απ’ ό,τι πιστεύει πως είναι σωστό να γίνει. Ο «κραταιός» Βόλφγκανγκ θα θέσει ξανά προσεχώς το ζήτημα του Grexit – όποιος αμφιβάλλει γι’ αυτό, θα πρέπει να ελεγχθεί για ασυγχώρητη αφέλεια.
Διότι το ζήτημα του Grexit τίθεται αντικειμενικά, από την ίδια την αδυσώπητη λογική των πραγμάτων. Ενώ τα βλέμματα όλων ήταν και είναι στραμμένα στη διαπραγμάτευση μεταξύ της ελληνικής κυβέρνησης και των δανειστών, μας διέφυγε μια «λεπτομέρεια»: η Σύνοδος Κορυφής στις 25 Ιουνίου τροχοδρόμησε οριστικά και με ταχείς ρυθμούς της λεγόμενη «θεσμική ολοκλήρωση» της Ευρωζώνης, που θα αποκτήσει δικό της Κοινοβούλιο, δικό της πρόεδρο και υπουργό Οικονομικών, θα ενσωματώσει στις συνθήκες όλες τις διακρατικές συμφωνίες και τη νέα δομή της ΟΝΕ, θα εμβαθύνει την «οικονομική ενοποίηση» κ.λπ. κλπ. Η πρόταση του Σόιμπλε για 5ετές «τάιμ άουτ» της Ελλάδας από την Ευρωζώνη βασίζεται στην εκτίμηση ότι η χώρα δεν αντέχει να παρακολουθήσει αυτή την επιτάχυνση -που σημαίνει και αυστηροποίηση- της Ευρωζώνης προς τη θεσμική ολοκλήρωση αυτού του τύπου.
Είναι σαν κάποιος να προσπαθεί να προλάβει να πηδήξει πάνω σ’ ένα τρένο και ενώ έχει σχεδόν εξαντληθεί, αυτό αναπτύσσει μεγαλύτερη ταχύτητα… Κυνηγώντας το «τρένο» της Ευρωζώνης 5 χρόνια τώρα, η Ελλάδα έχει εξαντληθεί πολύ και πολλαπλώς: οικονομικά (έχει χάσει το 25% του ΑΕΠ και βαδίζει για τον όγδοο συνεχόμενο χρόνο ύφεσης), κοινωνικά (ανεργία Μεσοπολέμου, εκτεταμένη φτώχεια και κοινωνική εξαθλίωση, και ένας λαός να καταθλίβεται μαζικά ή και να αυτοκτονεί), πολιτικά (ρευστοποίηση του πολιτικού σκηνικού, «χωματερή» κραταιών το πάλαι ποτέ κομμάτων που καταρρέουν, ισχυρό ναζιστικό κόμμα, «εμφυλιοπολεμικό» κλίμα αντιπαράθεσης Αριστεράς – Δεξιάς, ακόμη και προδρομικά σημάδια ανάμιξης του στρατού στις πολιτικές εξελίξεις), θεσμικά (παραβίαση του Συντάγματος και του δικαιικού συστήματος για να υπηρετούνται οι ανάγκες έκτακτης και παράτυπης fast track νομοθέτησης μνημονιακών νόμων), στρατηγικά (ξεπούλημα των εθνικών assets).
Ποιος μπορεί να πει με το χέρι στην καρδιά ότι με το νέο μνημόνιο δεν θα επιδεινωθεί η κατάσταση σε όλα τα επίπεδα, ότι η χώρα δεν θα εξαντλήσει τα στρατηγικά αποθέματα και τις αντοχές της σε οριακά επίπεδα; Ότι η απειλή του Grexit δεν θα επανέλθει, για να μας βρει σε ακόμη πιο δεινή θέση;
Ας μην εθελοτυφλούμε! Η διαφορά μεταξύ του Σόιμπλε και των άλλων εταίρων, είναι τούτη: Ενώ κανείς δεν πιστεύει ότι η ελληνική οικονομία, η ελληνική κοινωνία και το ελληνικό πολιτικό σύστημα «αντέχουν» να κυνηγούν το «τρένο» της Ευρωζώνης, ο μεν Σόιμπλε θέλει το «τάιμ άουτ» γιατί έτσι γίνεται πιο αξιόπιστο και «τρομερό» το «φρούριο» της θεσμικά ολοκληρούμενης Ευρωζώνης, ενώ η Γαλλία, Ιταλία κ.λπ. βλέπουν στο ελληνικό «τάιμ άουτ» τα φαντάσματα του δικού τους μέλλοντος. Μην αμφιβάλλει όμως κανείς πως είτε με «τάιμ άουτ» είτε δεμένοι πίσω από το «τρένο» που αναπτύσσει ταχύτητα, τόσο ο Σόιμπλε και οι σύμμαχοί του όσο και οι άλλοι, θέλουν να μας «γδύσουν» από τα εναπομένοντα εθνικά μας assets.
Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι μόνο πόσο μεγάλες θα είναι οι θυσίες, αλλά και ότι θα είναι θυσίες για ένα μάταιο στόχο. Ότι τελικά το Grexit θα έρθει, τη στιγμή της πλήρους «εξάντλησης», όταν οι άλλοι θα είναι έτοιμοι – έτοιμοι για να το αντιμετωπίσουν με το μικρότερο κόστος γι’ αυτούς, αλλά και έτοιμοι με την έννοια ότι θα έχουν ολοκληρώσει τη διαδικασία λεηλασίας των εθνικών μας assets.
Η Λαγκάρντ είχε κάποτε πει, σε κάποιο κύκλο διαπραγμάτευσης πολύ πριν ο ΣΥΡΙΖΑ ανέλθει στην κυβέρνηση, το εξής ανατριχιαστικό: ας κλοτσήσουμε το τενεκεδάκι (την Ελλάδα, το «ελληνικό πρόβλημα») λίγο παρακάτω και βλέπουμε… Μήπως για άλλη μια φορά συνεργούμε στο να μας κλοτσήσουν σαν τενεκεδάκι λίγο παρακάτω, εντελώς ανεύθυνα για τις επόμενες γενιές και μάλιστα με στεναγμό ανακούφισης «ευτυχώς τη γλιτώσαμε κι αυτή τη φορά»;
Μήπως βαδίζουμε ευτυχισμένα ανίδεοι και αφελείς σε μια εθνική καταστροφή ιστορικής κλίμακας, αλλά «αργότερα»;
Αφήνω για το τέλος την πρόβλεψη του Economist ότι το Grexit θα έρθει, αλλά το 2019, όταν θα έχουν ξεπουληθεί ο ορυκτός πλούτος, η ακίνητη περιουσία του Δημοσίου, οι τράπεζες, η ιδιωτική ακίνητη περιουσία, η -υποθηκευμένη στην Πειραιώς πλέον- αγροτική γη, οι ΔΕΚΟ, τα νησιά και οι βραχονησίδες. Απλώς θα διαφωνήσουμε με τη χρονική πρόβλεψη: το 2019 είναι μακριά…
