Γράφει ο Ζαχαρίας Λουδάρος
Ο Τσίπρας απειλεί να είναι για την Ευρωζώνη, αυτό που στα χρηματιστήρια αποκαλούμε «διόρθωση». Έχει τη μυτερή καρφίτσα για να σκάσει τη «φούσκα» του ευρώ, οπωσδήποτε αναντίστοιχης της πραγματικής ανταγωνιστικότητας της Γηραιάς Ηπείρου. Έχει συζητηθεί ελάχιστα, αλλά αποτελεί τον πυρήνα της ευρωπαϊκής κρίσης: Η Ε.Ε απέτυχε παταγωδώς στο στόχο που έθεσε η Στρατηγική της Λισαβόνας, να γίνει δηλαδή η ανταγωνιστικότερη οικονομία του κόσμου με αιχμή την καινοτομία. Και τι έγινε στην πραγματικότητα; H Siemens μοίραζε μίζες ανά τον κόσμο. Σπουδαία καινοτομία!
Γι αυτή την εκκωφαντική αποτυχία, άραγε ποιος φταίει; Δεν συζητήθηκε ποτέ το θέμα στην… δημοκρατική Ευρώπη. Η Ελλάδα μήπως; Ποιος/ποιοι δεν έκαναν σωστά τη δουλειά που υποσχέθηκαν στους ευρωπαϊκούς λαούς; Ποιος /ποιοι τους άφησαν να πιστεύουν πως οι «ουρανοί έχουν ανοίξει» και βρέχει ευρώ; Και για ποιο λόγο;
Οι απαντήσεις είναι προφανείς. Η Ευρώπη κινήθηκε γύρω από τον γαλλο-γερμανικό άξονα κι απέτυχε να γίνει αυτό που υποσχέθηκε στους λαούς της. Ή για την ακρίβεια, απέτυχε η Γαλλία. Η Γερμανία κέρδισε τη Γαλλία. Κι επειδή ως γνωστόν, η Μεταπολίτευση στηρίχθηκε πάνω στο «Ελλάδα – Γαλλία – Συμμαχία», υφιστάμεθα τις συνέπειες αυτής της ήττας. Οι μποέμ εποχές παρήλθαν… Για όλους; Όχι βέβαια. Διότι οι Γερμανοί μπορεί να μην υπήρξαν ποτέ συμπονετικοί με τους άλλους, όμως για τον εαυτό τους θέλουν «πάντα το καλύτερο».
Σίγουρα δεν βρισκόμαστε σε έναν «κόσμο ηθικό, αγγελικά πλασμένο» και πρέπει να αναγνωρίσουμε μια νέα πραγματικότητα. Όλοι είμαστε links ενός παγκόσμιου υπερ-δικτύου. Την ώρα που αναδύονται νέοι δυναμικοί παγκόσμιοι «Παίχτες» όπως η Κίνα και η Ινδία, η Ευρώπη έχει γεράσει. Έχει παραιτηθεί. Κρατάει πεισματικά όμως το δικαίωμα να έχει «καλά γεράματα» και να μην την πετάξουν σε κανένα «γηροκομείο απόρων». Θεμιτό. Αλλά αυτό ακριβώς επιθυμούμε και εμείς, ως Έλληνες. Αν οι Ευρωπαίοι είναι μια φορά κουρασμένοι, εμείς είμαστε δέκα. Κι αν νιώθουν μια φορά «Πρίγκιπες» αυτοί, εμείς να δείτε .. Βαραίνουν πολύ οι αιώνες!
Οπότε τρία πράγματα μπορεί να συμβούν. Ή να σκάσει ο Τσίπρας τη «φούσκα», οπότε χαιρέτα μου την Ευρώπη ή να «σκάσει» η «φούσκα» τον Τσίπρα, οπότε χαιρέτα μου την Ελλάδα… ή να κάνουμε ένα New Deal. Που να επαναβεβαιώνει στους Γερμανούς πως για να έχουνε «καλά γεράματα», θα πρέπει να έχουμε κι εμείς. Άλλωστε τι καλοί προτεστάντες χριστιανοί είναι, αν δεν κοιτούν και τον διπλανό τους;
Το New Deal πρέπει να αναγνωρίζει πως η πίτα μεγαλώνει και φουσκώνει μόνο με την αλληλοβοήθεια, το συνεργατικό ήθος, την ορθολογική συμπληρωματικότητα, την ενσυναίσθηση, το μοίρασμα. Τα λέει ο Τσίπρας όλα αυτά, μπορεί όμως να τα πει και καλύτερα. Και ο ΓΑΠ τα λέει επίσης, όπως υποχρεούται άλλωστε ως Πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς. Τα λέει άλλωστε και η θεωρία των παιγνίων: Κάλλιο πέντε και στο χέρι, παρά δέκα και καρτέρι…
Αυτή η μετάβαση από τον παραδοσιακό «εγω-κεντρισμό» της νεωτερικότητας στον «άλλο-κεντρισμό» μιας μετα-μεταμοντέρνας κατάστασης, είναι ήδη η ψηφιακή πραγματικότητα των social media και βρίσκεται στην ατζέντα των πιο σύγχρονων αναζητήσεων του επιχειρησιακού management. H Google έγινε γίγαντας γιατί νοιάζεται για τους άλλους. Αν η Ευρώπη είχε επιτύχει στη στρατηγική της Λισαβόνας θα ζούσε ήδη με ένα άλλο ήθος στις σχέσεις μεταξύ των κρατών – μελών της. Θα είχε μάθει την αξία του “like” και του “share” και σήμερα δεν θα μιλούσαν για Grexit αλλά για το αυτονόητο στο πνεύμα της εποχής: Europe goes social!
Το πνεύμα της εποχής είναι «προσέχετε τους άλλους». Δίνεις προσοχή, παίρνεις προσοχή. Η προσοχή είναι ο πιο πολύτιμος πόρος στην εποχή μας. Aλλά δυστυχώς όλα αυτά είναι «terra incognita» για τον υπεραπλουστευτικό γερμανοκεντρισμό, ο οποίος δεν βλέπει πέρα από τη μύτη του. Απόδειξη πως στην Ε.Ε το σταθερό μοτίβο διακυβέρνησης είναι η διαχείριση επαναλαμβανόμενων κρίσεων και μάλιστα με όρους πανικού και αποσπασματικότητας.
Απομένει λοιπόν από την 26η Ιανουαρίου και μετά, είτε να αρχίσουν «τα ίδια» που θα τους βγούν όμως σε «κακό» στο τέλος, είτε να μπουν στο «πνεύμα» και να αρχίσουν αυτοβούλως εντατικά μαθήματα… “New Deal”. Να μας δώσουν την προσοχή που πρέπει.
