Γράφει ο Θέμης Παρλαβάντζας
Ήταν πριν τριαντένα χρόνια, όταν το Τσάμικο του Σαββόπουλου ξεσήκωνε τους Έλληνες απανταχού της γης με τους υμνητικούς στίχους του για το μοναχικό της ζωής τους ταξίδι, αλλά και για την ξεχωριστή τους ταυτότητά, όπως αποτυπώθηκε σε σταθμούς και διαδρομές εντός και εκτός Ελλάδος. Πράγματι ποιητή μου, η Ελλάδα αντιστέκεται, επιμένει!
Τριάντα τρία χρόνια ισότιμο μέλος της ευρωπαϊκής ένωσης – κάτι περισσότερο από μια γενιά – και ακόμη αναζητούμε ταυτότητα στην Ευρώπη και τον σύγχρονο κόσμο. Υπνωτισμένοι φύλακες του άλλοτε κραταιού παρελθόντος, επαναπαυμένοι στις δάφνες που άλλοι μας χάρισαν, διαιωνίζουμε, δυστυχώς, εκτός από την εθνική μας μοναξιά και την εθνική μας κακομοιριά. Θα πίστευε κάποιος, πως ως κληρονόμοι του ένδοξου παρελθόντος θα είχαμε τη φρόνηση να σταθούμε κριτικά απέναντι στο κλέος που μας καρφίτσωσαν στο πέτο οι δυτικοί και να σταθούμε με αυτογνωσία στο άμεσο παρελθόν μας· της τουρκεμένης Ελλάδας, των πελατειακών σχέσεων, του ραγιαδισμού, της διαφθοράς, του εκμαυλισμού συνειδήσεων, της ελλειμματικής παιδείας, του ακραίου ατομικισμού, των σχέσεων αίματος και του τοπικισμού, που σφράγισαν τα πολιτικά πράγματα ξεβράζοντας, τελικά, τη ζωή μας στα βράχια. Θα πίστευε κάποιος πως θα είχαμε το κουράγιο να δούμε στον καθρέφτη τον καραγκιόζη κι όχι τον Μεγαλέξανδρο που βλέπουμε συνήθως και να τολμήσουμε το βήμα για την αποκαραγκιοζοποίησή μας.
Όμως, όχι!
Κάθε προσπάθεια εκσυγχρονισμού βάλλεται λυσσαλέα. Κάθε μεταρρυθμιστική κίνηση συκοφαντείται ή στην καλύτερη περίπτωση στρεβλώνεται, ώστε να ευθυγραμμιστεί με το παρελθόν. Η Ελλάδα αντιστέκεται, η Ελλάδα επιμένει στο χθες της!
Ακόμη και σε αυτή την πτωχευμένη πατρίδα του σήμερα, το χθες κανοναρχεί τα βήματά μας. Έχει διαβρώσει προοδευτικούς και αστικούς πολιτικούς χώρους, έχει ποτίσει αντιλήψεις, ιδέες, συμπεριφορές αριστερές και δεξιές, και μοιάζει τόσο συμπαγές και αδιαπέραστο, ώστε οι περιβόητες μεταρρυθμίσεις να γίνονται κυριολεκτικά κακήν κακώς, με το μαχαίρι στο λαιμό – ως γνωστόν του Έλληνος ο τράχηλος ζυγόν δεν υποφέρει.
Άπαντες ομνύουν για την ανάγκη των μεταρρυθμίσεων, αλλά ποτέ δεν τοποθετούν τον εαυτό τους στο κάδρο των προς μεταρρύθμιση. Υπάρχει πάντα ένα τεράστιο πεδίο για ‘’μεταρρυθμισμό’’, που βρίσκεται διαρκώς στην πλευρά του γείτονα και ποτέ στη δική τους. Υπάρχει πάντα κάποιο άλλο υπουργείο που θα έπρεπε να μεταρρυθμιστεί και ποτέ το δικό τους, όπως υπάρχει κάποιος άλλος υπουργός που δεν ανταποκρίνεται με ζέση στις πολυθρύλητες αλλαγές. Στους επαγγελματικούς κλάδους υπάρχουν μόνιμα κάποιες άλλες ομάδες επαγγελματιών που θα έπρεπε να μεταρρυθμιστούν αλλά ποτέ δεν είναι οι ίδιοι. Το έλλειμμα και το χρέος προήλθαν κι αυτά από κάποιους άλλους.
Ένα γερασμένο, βαμπιρικό πολιτικό προσωπικό με εξαρτήσεις, επιστρατεύει μόνιμα τον λαϊκιστικό του λόγο για να χαϊδέψει αφτιά, να συνεχίσει το παιχνίδι της πατρωνίας, να διατηρηθεί στην εξουσία και μετά το τροικανό φραγγέλιο. Είναι τόση η διαβρωτική δύναμη του παλαιού συστήματος εξουσίας, βασισμένο σε παλαιές δομές και πρακτικές, που εύκολα απονευρώνει οποιαδήποτε μεταρρύθμιση και εξορθολογισμό. Όπλο του, η κενή ρητορεία και η διγλωσσία. Στους τεχνοκράτες της τρόικας και στα ευρωπαϊκά όργανα φορά το προσωπείο του σοβαρού μεταρρυθμιστή και στο εσωτερικό της χώρας του φιλολαϊκού, πλην εκβιασμένου στην αναλγησία από τους άκαρδους δυνάστες δανειστές. Οι φιλολαϊκοί Ντινόπουλοι, Γιακουμάτοι Λοβέρδοι, Κασήδες, Τζαμτζήδες, είναι έτοιμοι να πετάξουν τους τροικανούς στη θάλασσα την ίδια ώρα που ψηφίζουν άκριτα οτιδήποτε τους υποδειχθεί. Θα περίμενε, βέβαια, κανείς κάποια αχτίδα φωτός από το ριζοσπαστικό κόμμα της αντιπολίτευσης που φλερτάρει με την εξουσία. Δυστυχώς ο αριστερός λαϊκισμός σε ευθεία γραμμή με τον δεξιό λαϊκισμό, δεν προοιωνίζεται καλύτερο μέλλον για τη χώρα μας. Το ξεθωριασμένο ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του ’80 είναι κι εδώ κυρίαρχο. Η αποπασοκοποίηση της πολιτικής ζωής αργεί ακόμη.
ΥΓ: Αυτή η Ελλάδα αντιστέκεται. Αυτή η Ελλάδα επιμένει αναγνώστη μου· κι όποιος δεν καταλαβαίνει δεν ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει.
