Γράφει ο Ιπποκράτης Χατζηαγγελίδης
Τον εξαίρετο κ. Σπυρίδωνα Στάλια, οικονομολόγο, κάτοχο διδακτορικού και πρώην Διευθύνοντα Σύμβουλο του Ο.Λ.Π. Α.Ε., γνώρισα μέσω του διακεκριμένου φίλου μου, κ. Παναγιώτη Γεννηματά. Σε συναντήσεις μας, πολιτικές και επαγγελματικές, διασταυρώσαμε τα ξίφη μας, υπέρ ή κατά του ευρώ, υπέρ ή κατά του θεμελιώδους ρόλου του νομίσματος. Έχοντας, ήδη σε ανύποπτο χρόνο, αποφασίσει ότι η κύρια και βασική αιτία της ελληνικής κρίσεως είναι το ευρώ, έχει συγγράψει και διανείμει μέσω του διαδικτύου σειρά σχετικών άρθρων.
Διαφωνώ με την άποψη του κ. Στάλια, τόσο γιατί το νόμισμα δεν περιλαμβάνεται στα θεμελιώδη μιας οικονομίας, κάτι που το γνωρίζω και εκ πείρας, αλλά και από τις πενιχρές οικονομικές μου γνώσεις, οι οποίες, βεβαίως, δεν τυγχάνουν της επικυρώσεως του ακαδημαϊκού τίτλου. Διαφωνώ, έτι περισσότερο, γιατί θεωρώ πρόδηλο και πασιφανές ότι η οικονομική κρίση στη χώρα μας έχει τις ρίζες της όχι μόνο στο στρεβλό οικονομικό μοντέλο, αλλά κυρίως στο φαύλο και ανίκανο πολιτικό μας σύστημα, το οποίο αρνείται να προχωρήσει στις ελάχιστες εύλογες μεταρρυθμίσεις. Σέβομαι, όμως, και εκτιμώ τον τρόπο που διατυπώνει τις απόψεις του, σε αντίθεση με τον εσμό των μισαλλόδοξων και πατριδοκάπηλων, που έχουν πνίξει το διαδίκτυο με μηνύματα μίσους και διχασμού.
Την Δευτέρα, 29η Ιουνίου, έλαβα ένα πολύ συνοπτικό, σε σχέση με τα συνήθη, κείμενο του κ. Στάλια, σχετικώς με την στάση της Ε.Κ.Τ. Το παραθέτω αυτούσιο:
Αν η Κεντρικη Τραπεζα αρνηθει την παροχη ‘χειροπιαστου’ χρηματος στις Εμπορικες Τραπεζες, τοτε οι καταθεσεις των πολιτων ακυρωνονται, δηλαδη δεν μπορουν να μετατραπουν σε χρημα.
Αυτο σημαινει οτι η Κεντρικη Τραπεζα σκοπιμως δημιουργει χρηματοπιστωτικη κριση, που επι της ουσιας δεν εχει ποτε, μα ποτε, οικονομικη αιτια, αφου η Κεντρικη Τραπεζα εχει απεριοριστο εκδοτικο δικαιωμα.
Αυτο ειναι οικονομικος νομος.
Συνεπως τα αιτια ειναι πολιτικα.
Πιστεψτε με.
Ζουμε στιγμες αισχρου εκβιασμου, με στοχο την φυσικη αρπαγη της χωρας μεσω της οικονομιας!
Αντισταθειτε!
Σήμερα, είχα τη χαράνα λάβω την απάντηση που ο διακεκριμένος νομικός -και ειδικός επί του χρηματοπιστωτικού δικαίου- κ. Τσιμπανούλης απέστειλε στον κ. Στάλια. Το παραθέτω επίσης αυτούσιο και αφήνω τα συμπεράσματα σε εσάς:
Αγαπητέ Σπύρο!
Με έχεις βάλει στη λίστα αποδεκτών των emails που στέλνεις χάρη στην παλιά μας φιλία και συνεργασία. Επειδή λοιπόν βάση αυτής της καλής μας παλιάς συνεργασίας ήταν η εκτίμηση και η ειλικρίνεια, θεωρώ πως αυτές τις κρίσιμες για τη χώρα μας στιγμές πρέπει όλοι να αναλάβουμε τις ευθύνες μας και να έχουμε παρρησία και το θάρρος της γνώμης. Γιατί αν σιωπούμε εξομοιωνόμαστε με αυτούς που διασπείρουν αναλήθειες και ανακρίβειες, όπως εσύ με το παρακάτω email σου, με καλή πίστη, είμαι πεπεισμένος γι’ αυτό ως προς εσένα, και πιθανόν λόγω άγνοιας ή και φανατικού ζήλου. Ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο και επειδή πιστεύω ότι επιθυμείς τον ανοικτό και ειλικρινή διάλογο, κρίνω απαραίτητο να απαντήσω στο email σου.
Επί του εκδοτικού, λοιπόν, δικαιώματος της Κεντρικής Τράπεζας: Μια Κεντρική Τράπεζα όταν εκδίδει χρήμα, χειροπιαστό ή λογιστικό, δεν έχει σημασία, το χορηγεί σε κάποιον. Δεν εκδίδεται χρήμα «ξέμπαρκο» και χωρίς κύριο. Με ποια, λοιπόν, λογική θα έπρεπε να εκδώσει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα χρήμα και να το χαρίσει ειδικά στην Ελλάδα; Βασιζόμενη στην αρχή της ίσης μεταχείρισης των κρατών μελών της Ευρωζώνης; Ή στην αρχή της αναζωπύρωσης και τόνωσης του πληθωρισμού, αφού βεβαίως θα έπρεπε το νέο χρήμα που θα εξέδιδε να το προορίσει και να το «μοιράσει» αναλογικά και σε όλα τα άλλα κράτη μέλη της Ευρωζώνης; Για να τηρήσει τους κανόνες του άρθρου 119 παρ. 2 της Συνθήκης για της Λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που προβλέπει ότι η διατήρηση της σταθερότητας των τιμών είναι βασική αρχή της ενιαίας νομισματικής και συναλλαγματικής πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης; Και αν άρχιζε μια τέτοια πολιτική, πού θα σταματούσε, αν αύριο ζητούσε έκδοση νέου χρήματος οποιοδήποτε άλλο κράτος της Ευρωζώνης;
Μετά, ως προς το «χειροπιαστό» χρήμα, για να τροφοδοτηθούν τα ATMs των ελληνικών εμπορικών τραπεζών: «Χειροπιαστό» χρήμα δεν μπορεί να δοθεί σε κανένα (τράπεζα, επιχείρηση, φυσικό πρόσωπο κλπ) αν δεν υπάρχει αντίκρυσμα λογιστικού χρήματος στο λογαριασμό του. Ως προς τις εμπορικές τράπεζες ξέρουμε πως οι λογαριασμοί τους αυτοί τηρούνται στις κεντρικές τράπεζες. Και ας θυμηθούμε πως το Καταστατικό του Ευρωσυστήματος απαιτεί η χρηματοδότηση και παροχή ρευστότητας των εμπορικών τραπεζών από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και τις Εθνικές Κεντρικές Τράπεζες επιτρέπεται μόνον όταν δίδεται από τις εμπορικές τράπεζες επαρκής ασφάλεια (παρ. 18.2. Καταστατικού Ευρωσυστήματος).
Το να διαστρεβλώνουμε, λοιπόν, την αλήθεια επικαλούμενοι ανύπαρκτους «οικονομικούς νόμους» και να αποδίδουμε αυθαίρετα και αναιτιολόγητα συγκεκριμένα αίτια στις αποφάσεις των άλλων δεν είναι υπεύθυνη πράξη, την οποία θα προσδοκούσα από ένα υπεύθυνο και έντιμο άνθρωπο όπως εσύ. Και όταν τις πρόχειρες και ατεκμηρίωτες απόψεις μας τις φτιασιδώνουμε και τις περιβάλλουμε με το ένδυμα της «αντιστασιακής» και πατριωτικής ιδεολογίας καπηλευόμαστε τα ιερά και τα όσια και εξυπηρετούμε, άθελά μας, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο αυτό που θέλουμε να πολεμήσουμε: «την φυσική αρπαγή της χώρας μας μέσω της οικονομίας», όπως πολύ σωστά λες. Δεν μπορούμε όμως, στο όνομα μιας καταδιωκτικής ιδεοληψίας (περί αισχρού εκβιασμού μιλάς), να ζητούμε από όλους τους άλλους να καταργήσουν τους κανόνες και να τους ποδοπατήσουν για χάρη μας.
Είναι καιρός οι ανευθύνως και ανεξόδως φληναφούντες, κομπορρημονούντες και κοπτόμενοι υπέρ της εθνικής υπερηφανείας και ανεξαρτησίας, να σταματήσουν να διαδίδουν αναλήθειες, περιτυλιγμένες απατηλά σε επιστημοσύνη και συναίσθημα, παραπλανώντας τον κόσμο. Και ας συνεισφέρουν υπεύθυνα στην προσπάθεια ενίσχυσης των δικαίων θέσεων της χώρας μας στις διαπραγματεύσεις με επιχειρήματα σοβαρά, αντί να τις υποσκάπτουν στην πραγματικότητα, υποθηκεύοντας το μέλλον της Ελλάδας και των ελλήνων. Και έχουμε πολλά δίκαια και σοβαρά να προβάλλουμε. Γιατί είναι μεγάλη η ευθύνη όλων μας και πρέπει να την αναλάβουμε. Και μπορεί οι έλληνες να έχουμε βραχεία μνήμη, όχι όμως και η Ιστορία.
Φιλικά,
Δημήτρης Τσιμπανούλης
Τέλος, θεωρώ, ότι αξίζει να παραθέσω ένα κείμενο, που μόλις χθες κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο, με την υπογραφή του κ. Παναγιώτη Γεννηματά. Δεν σχετίζεται ευθέως με την συζήτηση Στάλια-Τσιμπανούλη, αλλά θεωρώ ότι λειτουργεί ως το κατάλληλο επίμετρο του παρόντος άρθρου.
ΣΥΝΤΟΜΗ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΚΕΦΑΛΑΙΩΣΗ ΤΩΝ ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ
Η Ελλάδα τον Μάϊο του 2010 εγνωστοποίησε στις αγορές αδυναμία πληρωμών. Το κόστος άντλησης κεφαλαίων είχε αγγίξει απρόσιτα επίπεδα. Ως εκ τούτου η χώρα δεν μπορούσε να εξυπηρετήσει ληξιπρόθεσμες δανειακές υποχρεώσεις, δεδομένου ότι έως τότε αναχρηματοδούσε συστηματικά τα χρέη της δια μέσου δανεισμού από τις αγορές.
Την κρίσιμη εκείνη στιγμή η ΕΕ, προσεπικαλούμενη την τεχνική και οικονομικήν επικουρία του ΔΝΤ, συνεφώνησε με την ελληνική κυβέρνηση στην εφαρμογή πενταετούς προγράμματος οικονομικής στήριξης και υπεισήλθε ως υποκατάστατος δανειστής στις τρέχουσες ελληνικές δανειακές υποχρεώσεις. Το αρχικό πρόγραμμα αναθεωρήθηκε τρείς έκτοτε φορές.
Σήμερα το μεσονύκτιο το πρόγραμμα τυπικά έχει λήξει, εφ’ όσον δεν επιτεύχθηκε τελικά συμφωνία επέκτασής του με αντίστοιχη επέκταση των πιστωτικών γραμμών.
Ο απολογισμός του προγράμματος είναι ως γνωστόν δραματικός. Το πρόγραμμα δεν εφαρμόστηκε με ακρίβεια στο σύνολό του διότι η μεν εθνική πλευρά κωλυσιέργησε στο κομμάτι των εσωτερικών δομικών μεταρρυθμίσεων πλην της αποικοδόμησης του κοινωνικού κράτους και των εργασιακών κεκτημένων, η δε τρόϊκα περιορίστηκε τελικά στις ταμειακές προτεραιότητες, έστω και αν αυτές υπηρετήθηκαν με μονόπλευρη και υφεσιακού χαρακτήρα φορολογική επιδρομή σε βάρος των μεσαιομικρών φορολογικών υποκειμένων.
Η εσωτερική υποτίμηση επιδιώχτηκε εξ αρχής συστηματικά με οριζόντιες εισοδηματικές περικοπές ώστε να συρρικνωθεί άμεσα το έλλειμμα του εξωτερικού ισοζυγίου. Η θεραπεία αυτή του συγκεκριμένου προβλήματος ισοδυναμούσε με ακτινοβολία κοβαλτίου εναντίον καρκινικού όγκου.
Η βεβιασμένη λήξη του ανολοκλήρωτου προγράμματος αφήνει στη χώρα οικονομικά ερείπια και ένα ύψος συνολικού δανεισμού (συμπεριλαμβανομένου του κενού κεφαλαιοποίησης ασφαλιστικών ταμείων και τραπεζών καθώς και του προσφάτου ανοίγματος ΕLA) της τάξης άνω των 500 δις. Το χρέος αυτό επί του παρόντος δεν ενδιαφέρει.
Την ώρα όμως αυτή, αν υπάρχουν στον τόπο στοιχειωδώς υπεύθυνες και στοιχειωδώς διανοούμενες πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις, πρέπει επειγόντως να διαβουλευτούν κατά πόσον είναι σκόπιμο η χώρα να σπεύσει να δεσμευτεί (και προς ποίαν κατεύθυνση) χωρίς να έχει στοιχειωδώς συνειδητοποιήσει τι ακριβώς θέλει και σε τί είδους θεραπεία είναι διατεθειμμένη να υποβληθεί προκειμένου να δρομολογήσει κάποια διαδικασία μεσομακροπρόθεσμης διεξόδου από το παρόν εθνικό και συμβατικά αδιαχείριστο οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό αδιέξοδο.
Έχει και πάλι σημάνει η ώρα για θεμελιώδεις υπαρξιακές επιλογές.
Το κείμενο του κ. Γεννηματά είναι αμφίσημο. Προφανώς, ο διακεκριμένος συμπολίτης μας -και καλός μου φίλος- μας προσφέρει τροφή για σκέψη, αλλά πρωτίστως μας καλεί να αναλάβουμε εις έκαστος την ευθύνη των επιλογών μας. Στο σημαντικό δίλημμα που θέτει, δεν έχω αμφιβολία ότι μόνο μία απάντηση χωρεί: η απόφασή μας, άρα η ψήφος μας, πρέπει να είναι εκείνη που θα στείλει στα χρονοντούλαπα της ιστορίας το φαύλο, ανίκανο και κρατικοδίαιτο πολιτικό σύστημα της μεταπολιτεύσεως, του οποίου το μαυροκόκκινο μέτωπο ΣΥ.ΡΙΖ.Α.-ΑΝ.ΕΛ.-Χ.Α. αποτελεί το τελευταίο του ανάχωμα!
Αυτή η επιλογή, κατά τη δική μου γνώμη, είναι το ΝΑΙ!
ΝΑΙ στην Ευρώπη,
ΝΑΙ στη Δημοκρατία,
ΟΧΙ στους άθλιους κερδοσκόπους της δραχμής!
