Γράφει ο Δημήτρης Κατσαρός
Στην παρούσα φάση της ανάπλασης του όρμου του Φαλήρου έχει πλέον ολοκληρωθεί ο σχεδιασμός και αναμένεται να περάσει στην υλοποίησή του. Οι μελετητές καταβάλλουν προσπάθειες ώστε να καταφέρουν να εκτελέσουν τα περισσότερα από τα έργα που είναι στα σχέδια, στα πλαίσια δραστικού περιορισμού του προϋπολογισμού. Ο βασικός άξονας των προσπαθειών είναι να είναι δυνατή η μελλοντική υλοποίηση των έργων που θα κοπούν από το πρόγραμμα σήμερα. Το χρονοδιάγραμμα έχει θέσει τα τέλη Οκτωβρίου ως το όριο για να είναι έτοιμα τα τεύχη δημοπράτησης που θα σταλούν το Νοέμβριο στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή.
Κάποιες από τις περικοπές που έχουν αποφασιστεί, σύμφωνα με δημοσίευμα της ‘καθημερινής’ είναι η ακύρωση δημιουργίας ενός εκ των τριών πάρκινγκ, μίας πισίνας, ενός βοηθητικού κτηρίου και της τεχνητής παραλίας με τεχνητές νησίδες. Οι ίδιες πληροφορίες αναφέρουν ότι η κοστολόγηση των μειώσεων φτάνει τα 23 εκατομμύρια ευρώ, με το Υπουργείο Υποδομών να έχει ζητήσει τη μεγαλύτερη δυνατή μείωση του προϋπολογισμού χωρίς να αλλάξει η φυσιογνωμία του έργου.
Το σχέδιο της ανάπλασης αφορά έκταση περίπου 600 στρεμμάτων που περιλαμβάνει την παραλία Μοσχάτου και Καλλιθέας. Στο σχέδιο περιλαμβάνεται επίσης μετατόπιση μέρους μήκους ενός χιλιομέτρου της λεωφόρου Ποσειδώνος κατά 90 μέτρα προς τη θάλασσα, τη βύθισή της 3 μέτρα περίπου και την κάλυψη κάποιων τμημάτων της, συμπεριλαμβανομένων και αντιπλημμυρικών έργων. Η βασική ιδέα είναι να μην λειτουργεί η λεωφόρος ως τείχος που αποκόπτει το Μοσχάτο και την Καλλιθέα από την παραλία.
Όσο αφορά τον όρμο του Φαλήρου, η ανάπλασή του στοχεύει να δημιουργήσει μια εικόνα που θα θυμίζει εκείνη που είχε ο όρμος στις αρχές του 20ου αιώνα. Θα λάβει χώρα φύτευση των 5 ζωνών που διατρέχουν τον όρμο με αποτέλεσμα τη δημιουργία ενός μητροπολιτικού πάρκου με διαφορετικές θεματικές ενότητες.
Είναι εξαιρετικά αισιόδοξο το νέο της δημιουργίας ενός τέτοιου έργου το οποίο όχι μόνο θα δώσει άλλη εικόνα στις περιοχές που περιλαμβάνει αλλά θα βοηθήσει τους Αθηναίους να αναπτύξουν μια άλλη κουλτούρα για το δημόσιο χώρο. Μία πολύ σημαντική λεπτομέρεια που ωστόσο ξεχνάμε συχνά στο σχεδιασμό μεγάλων έργων στην Ελλάδα είναι ότι αυτά για να αποκτήσουν ζωή θα πρέπει να συναντηθούν κοινωνικά με τον κόσμο που θα τους την παρέχει. Αυτό σημαίνει πως ένα ουρανοκατέβατο νέο έργο που δεν θα συνάδει με τα κοινωνικά και πολιτιστικά χαρακτηριστικά του κόσμου της πόλης είναι καταδικασμένο να μείνει αναξιοποίητο. Για αυτό το λόγο, έχει αναπτυχθεί πολύ σε χώρες της Ευρώπης η διαδικασία της δημόσιας διαβούλευσης και της «εγκόλπωσης του κοινού» στο σχεδιασμό (public engagement). Κάτι τέτοιο δυστυχώς, στην Ελλάδα ακόμη δε συμβαίνει.
Αντλήθηκαν πληροφορίες από ‘καθημερινή’
