Συνέντευξη στον Ορέστη Δούση (Εκδόσεις Perugia)
Η Ανδρεάνα Σαπρίκη γεννήθηκε στην Άρτα και είναι πτυχιούχος Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού του Πανεπιστημίου Αθηνών. Τα τελευταία χρόνια εργάζεται ως yoga instructor στην Κοινωνική Συνεταιριστική ”Δράση”.
Έχει ανεβάσει παραστάσεις χοροθεάτρου στο Φεστιβάλ Πέτρας, (Fragments το 2008 και El fuego del espiritu το 2009). Έχει βραβευτεί δύο φορές στο London Greek Film Festival, με το βραβείο καλύτερης ταινίας μικρού μήκους το 2011 για το Sleepwalker, όπου συμμετείχε στο σενάριο και το 2013 με το βραβείο καλύτερου σεναρίου για ταινία μικρού μήκους (The Promise). Έχει ασχοληθεί με μετάφραση-διασκευή ισπανόφωνων σεναρίων για σειρές και με υποτιτλισμό ταινιών και ντοκιμαντέρ για την τηλεόραση.
Το βιβλίο “Οι Τρόφιμοι” είναι το πρώτο της δημιούργημα και κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Σεναριογράφων Ελλάδας.
Πότε ξεκίνησες να αποκαλείς τον εαυτό σου συγγραφέα;
Διχάζομαι. Από τη μια πιστεύω ότι είναι πολύ νωρίς να αποκαλέσω τον εαυτό μου συγγραφέα, πρέπει να δοκιμαστώ κι άλλο. Κι από την άλλη θεωρώ ότι το μικρόβιο της συγγραφής υπήρχε μέσα μου από παιδί. Έπαιρνα βραβεία σε εκθέσεις κι έγραφα ποίηση. Θυμάμαι, πήγαινα Δημοτικό ακόμα, όταν ο δάσκαλος είχε πει στην οικογένειά μου ότι έπρεπε να ασχοληθώ με τη συγγραφή.
Αλήθεια, γιατί γράφεις;
Από μικρή μου άρεσε να γράφω. Είναι μια εσωτερική μου ανάγκη, δεν μπορώ να το εξηγήσω αλλιώς. Ένας τρόπος να εκφράσω κάποιες βαθύτερες σκέψεις μου και να τις μοιραστώ με άλλους ανθρώπους.
Έχεις κάποιο λογοτεχνικό πρότυπο;
Μου αρέσουν πολύ κάποιοι συγκεκριμένοι συγγραφείς, George Orwell, Friendrich Nietzsche, Haruki Murakami, Ray Bradbury, Arthur C. Clarke, Aldous Huxley κι άλλοι, όμως δε θα ήθελα να θέσω όρια στη γραφή μου. Θέλω να εξελίσσεται. Γενικά είμαι ανοιχτή σε κάθε τι που προκαλεί τη σκέψη μου.
Ποιος ήρωάς σου θα ήθελες να είσαι εν ζωή;
Τα έργα μου είναι αλληγορίες, και οι ήρωές μου ζουν σε δυστοπικά περιβάλλοντα. Ίσως και να μην ήθελα να βιώσω όσα βιώνουν οι ήρωές μου στην πραγματικότητα.
Ποιο είναι το πιο βαρετό και το πιο δημιουργικό κομμάτι της διαδικασίας συγγραφής ενός βιβλίου σου;
Η πρώτη γραφή είναι το πιο δημιουργικό κομμάτι για μένα. Μετά την πρώτη γραφή απομακρύνεσαι από το έργο για ένα διάστημα και μετά το ξαναδιαβάζεις σαν αναγνώστης. Από εκείνη τη στιγμή μέχρι την έκδοση και προώθησή του, η διαδικασία είναι λιγότερο δημιουργική.
Πόσο επιβαρυμένη/επιφορτισμένη θεωρείς τη γενιά σου;
Η γενιά μου είναι αυτό που λέμε ”αδικημένη γενιά”.Δεν είμαστε ούτε αρκετά μικροί ώστε να έχουμε χρόνο μπροστά μας, ούτε αρκετά μεγάλοι ώστε να έχουμε προλάβει τις καλές εποχές και να έχουμε προχωρήσει όσο θα θέλαμε. Πιστεύω ότι η γενιά μου πλήρωσε τα σπασμένα των προηγούμενων γενιών.
Τα social media και γενικότερα το διαδίκτυο, τελικά βοηθούν το βιβλίο;
Πιστεύω ότι τα social media και το διαδίκτυο είναι πολύτιμα εργαλεία για έναν δημιουργό. Αν χρησιμοποιηθούν σωστά, σου δίνουν την ευκαιρία να προωθήσεις το καλλιτεχνικό σου έργο. Στην παρουσίαση του βιβλίου μου λόγου χάρη ήρθε κόσμος που το έμαθε από το Facebook. Επίσης, πολλοί άνθρωποι παρήγγειλαν το βιβλίο μου από το Facebook.
On-line ξεφύλλισμα ή τη μυρωδιά του χαρτιού καθώς γυρνούν οι σελίδες, τι προτιμάς;
Προτιμώ να έχω στα χέρια μου το βιβλίο μου και να το ξεφυλλίζω. Ομολογώ ότι όταν έπιασα στα χέρια μου “Τους Τροφίμους” σχεδόν έκλαιγα από τη συγκίνηση. Το ίδιο βράδυ ξεκίνησα να το ξαναδιαβάζω. Είχα την αίσθηση ότι διάβαζα το βιβλίου κάποιου άλλου συγγραφέα. Δεν έχω λόγια.
Ενώ η ελληνική κοινωνία δεν θεωρείται διαδικτυακά αναλφάβητη, γιατί πιστεύεις ότι το e-book έχει μηδενικό μερίδιο στην αγορά;
Δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα γιατί συμβαίνει. Προσωπικά προτιμώ να παίρνω ένα βιβλίο στην παραλία, ή πριν κοιμηθώ το βράδυ και να ταξιδεύω μαζί του. Ίσως το να διαβάζεις ένα e-book είναι πιο ψυχρό, δεν μπορείς να χαθείς τόσο εύκολα. Ίσως και να μην το έχουμε συνηθίσει.
Έχουν αρνητικές τακτικές οι εκδότες που αδικούν το έργο των συγγραφέων;
Στην εποχή της κρίσης ο εκδότης θα ακολουθήσει πιο ασφαλείς μεθόδους. Δεν έχει την άνεση όπως παλιά να ρισκάρει. Οπότε την σημερινή εποχή προωθούνται βιβλία που είναι πιο εμπορικά. Αν,όμως, ο συγγραφέας πιστέψει στο έργο του, θα τον πιστέψουν και οι άλλοι. Όλα γίνονται αν επιμείνει κανείς, ακόμα και τη δύσκολη περίοδο που διανύουμε.
Μπορεί ένας συγγραφέας στις μέρες μας να βιοπορίζεται από τη συγγραφή και μόνο;
Είναι πολύ δύσκολο. Όμως θέλω να ελπίζω ότι κάποια μέρα όλα θα αλλάξουν και η τέχνη θα αμείβεται όπως της αξίζει.
Υπάρχει ελπίδα στην Ελλάδα της κρίσης; Μπορεί να έρθει μέσα από το βιβλίο;
Φυσικά και υπάρχει ελπίδα. Το βιβλίο μου “ΟΙ ΤΡΌΦΙΜΟΙ” για παράδειγμα, έχει στόχο να αφυπνίσει τους ανθρώπους, να τους οδηγήσει έξω από τη φυλακή που οι ίδιοι έχουν χτίσει. Ο ρόλος του βιβλίου και της τέχνης γενικότερα πρέπει να είναι επαναστατικός. Να επηρεάζει και να διαμορφώνει συνειδήσεις, πάντα προς το καλύτερο.
Προσφέρεται η εποχή για συγγραφή ή θεωρείς ότι το διαμορφωμένο περιβάλλον είναι στείρο;
Η εποχή προσφέρεται για συγγραφή περισσότερο από ποτέ. Τα ερεθίσματα είναι πάρα πολλά. Αρκεί να έχεις χρόνο, όρεξη και φαντασία.
Τι νέο ετοιμάζεις;
Πριν ένα μήνα ολοκληρώσαμε ένα καινούριο έργο με τον συνάδελφό μου και μέλος της Έ.Σ.Ε, Ηλία Φλωράκη. Ο τίτλος του είναι “Ντόροθυ”, είναι κι αυτό αλληγορία, και σκεφτόμαστε να γίνει θεατρικό. Επίσης αυτή την περίοδο κάνω μια έρευνα για ένα ιστορικό ντοκιμαντέρ, στο οποίο συμμετέχω ως σεναριογράφος. Έχω μια ιδέα για καινούριο βιβλίο, αλλά πιστεύω ότι θα αρχίσω να το γράφω το Φθινόπωρο.
