Όσο η υποκρισία θα περισσεύει, δε θα σταματήσουν να ακούγονται δηλώσεις σαν αυτή του υπουργού Εργασίας Γιάννη Βρούτση, όταν τελείωσε η πολύωρη σύσκεψη για την ανεργία και δη των νέων. «Ο Πρωθυπουργός έχει σημάνει συναγερμό. Ξεκινάμε πόλεμο κατά της ανεργίας με έδρα το γραφείο του πρωθυπουργού»…
Αφού προηγουμένως έχουν λάβει κάθε δυσβάσταχτο μέτρο, χωρίς αναπτυξιακό αντίβαρο και χωρίς να υπολογίζουν τις επιπτώσεις στην αγορά εργασίας, αφού προηγουμένως έχουν κυριολεκτικά διαλύσει τα εργασιακά, αφού προηγουμένως κανείς δεν αντιστάθηκε στις επιταγές της τρόικας, τώρα νοιάζονται για τα νέα παιδιά που μη μπορώντας να βρουν δουλειά, ετοιμάζουν τα μπογαλάκια τους για άλλες πολιτείες.
Δε χρειάζεται να είναι κανείς ιδιαίτερα ευφυής ή μέσα στα πράγματα για να καταλάβει, πως αυτού του είδους οι συσκέψεις έχουν καθαρά επικοινωνιακό χαρακτήρα. Οι ίδιοι γνωρίζουν πολύ καλά (ελπίζουμε δηλαδή να γνωρίζουν) πως η κατάσταση δεν είναι εύκολα αντιστρέψιμη και ο θείος από την Αμερική με το τσουβάλι γεμάτο dollars για επενδύσεις θα αργήσει. Κι όταν έρθει δεν είναι σίγουρο ότι οι θέσεις εργασίας που θα δημιουργήσει θα καλύψουν αυτές που χάθηκαν.
Το «καρφί» άλλωστε προς τον υπουργό Ανάπτυξης να ξεμπλοκάρει δράσεις που είχαν κολλήσει σε γραφειοκρατία και σε διαφορές γύρω από επενδυτικές ενέργειες, προκειμένου να υπάρξουν άμεσα, έστω μικρά δείγματα στην καταπολέμηση της ανεργίας των νέων, είναι αποκαλυπτικό. Η κυβέρνηση με όλον αυτόν το βομβαρδισμό στα εισοδήματα, κυρίως των μισθωτών και των συνταξιούχων, «καίγεται» να βγάλει προς τα έξω θετικά μηνύματα, φοβούμενη την κοινωνική έκρηξη, που θα πρέπει κανείς να στρουθοκαμηλίζει εντόνως για να μην την περιμένει.
Έτσι λοιπόν, όσο οι επικεφαλής των παραγωγικών υπουργείων θα ετοιμάζουν τα πολεμικά τους σχέδια μέσα από το ζεστό κι ασφαλές περιβάλλον του πρωθυπουργικού γραφείου, οι εργαζόμενοι και μη, θα ανεβαίνουν το γολγοθά τους.
Σούπερ μάρκετ θα συνεχίσουν να απασχολούν ως επί το πλείστον ανθρώπους για τετράωρα (που ποτέ δεν είναι τετράωρα κι “άμα σ’αρέσει”) για 300 ευρώ το μήνα στην καλύτερη περίπτωση, εταιρείες θα συνεχίσουν να δίνουν μισθούς πείνας (όταν τα δίνουν κι άμα σ’αρέσει) και εμπορικά θα απασχολούν νέους και νέες ολημερίς για κάνα 350αρι ευρώ και θα τα ακούν κι από πάνω γιατί φεύγει ο πελάτης χωρίς να ψωνίσει (μήπως επειδή είδε το ταμπελάκι με την τιμή;)… Ο αντίλογος βλέπετε όλων είναι ένας και μόνος: «ξέρετε πόσοι περιμένουν απέξω για τα μισά από όσα σας δίνω;».
ΥΓ: Νεαρός με πτυχίο, μεταπτυχιακά και τέσσερις ξένες γλώσσες, δεν προσλήφθηκε σε γνωστή πολυεθνική εταιρεία, παρά τις ισχυρές οχλήσεις ανθρώπων που γνώριζαν πολύ καλά υψηλόβαθμα στελέχη της. Μη φανταστείτε κανένα σημαντικό πόστο. Για μια κενή θέση στις…αποθήκες που υπήρχε κενή έγινε όλη η φασαρία. Γιατί δεν προσλήφθηκε; Διότι ήταν 30 ετών κι η εταιρεία δεν προσλαμβάνει άτομα άνω των 28 ετών…
