Γράφει ο Δημήτρης Κατσαρός
Τα πρόσφατα στοιχεία από τη Eurostat, δεν μας εκπλήσσουν αλλά εντείνουν την απαισιοδοξία για την πορεία του success story της κυβέρνησης. Η ανεργία από τον Μάιο που ήταν σε επίπεδο 27,1% μειώθηκε τον επόμενο μήνα κατά 0,1%.
Τον Ιούνιο ο αριθμός των ανέργων στην Ελλάδα ήταν 1,3 εκατομμύρια. Η Eurostat δεν παρέχει στοιχεία για τα επίπεδα της ανεργίας για τους επόμενους δύο μήνες του καλοκαιριού.
Η Ελλάδα παρέμεινε πρώτη σε ανεργία στην Ευρώπη με δεύτερη την Ισπανία με ποσοστό 24,4%.
Η ανεργία στην Ελλάδα έχει και έμφυλο πρόσημο αφού οι γυναίκες εμφανίζουν πάνω από 7 μονάδες υψηλότερη ανεργία από τους άντρες, 31,1% έναντι 23,8%..
Αυτό που δεν μας δίνει ιδιαίτερη ελπίδα για την πορεία του προβλήματος είναι ότι η συνολική ανεργία στην Ευρωζώνη έμεινε αμετάβλητη στο 11,5% εμφανίζοντας μια μείωση της τάξης του 0,1%, από 10,2% σε 10,1% όσον αφορά την Ευρωπαϊκή Ένωση γενικότερα.
Τον Αύγουστο καταγράφηκαν 24,6 εκατομμύρια άνεργοι στην Ευρωπαϊκή Ένωση και 18,3 εκατομμύρια στην Ευρωζώνη.
Ένα βασικό στοιχείο που δεν φαίνεται ποτέ σε στατιστικές μελέτες για την ανεργία είναι οι μορφές εργασίας με τις οποίες μπορεί να απασχολείται μεγάλο μέρος ειδικά νέων ανθρώπων οι οποίες ανεβάζουν τα επίπεδα εκμετάλλευσης στα ύψη, απασχολώντας προσωπικό με ελαστικές μορφές εργασίας, πληρώνοντας πολύ μικρούς μισθούς ανά ώρα εργασίας ή απασχολώντας τρίωρα, τετράωρα ή περιστασιακά. Αυτά φαινομενικά μπορεί να ρίχνουν τα ποσοστά της ανεργίας ενώ είναι άλλη μια ένδειξη μείωση της απασχόλησης. Από την άλλη μεριά βέβαια, υπάρχει και η μαύρη εργασία, ειδικά στη χώρα μας που έχει παράδοση σε αυτόν τον τύπο εργασίας. Έτσι μια έστω μικρή αύξηση της απασχόλησης δεν μπορεί να καταγραφεί άμεσα.
Σε κάθε περίπτωση τα στοιχεία για την ανεργία σε Ελλάδα και Ευρώπη δεν μας δίνουν ούτε μια ανάσα αισιοδοξίας, αφού μάλιστα για τα ελληνικά δεδομένα θα περιμέναμε μια αύξηση της εποχιακής απασχόλησης στην Ελλάδα κατά τους θερινούς μήνες. Η εικόνα δε που παρουσιάζει η Ευρωζώνη που είναι χειρότερη και από την συνολική της Ευρωπαικής Ένωσης μας θυμίζει ότι το πρόβλημα είναι ευρωπαϊκό και όχι ελληνικό. Και μάλιστα με εντονότερη εμφάνιση ανάμεσα στις χώρες του κοινού νομίσματος. Αυτό που ωστόσο οι ηγέτες των χωρών της ευρωζώνης δεν φαίνεται να αντιλαμβάνονται είναι πως η ραγδαία αύξηση της ανεργίας ήρθε σαν άμεσο αποτέλεσμα των εξαντλητικών πολιτικών λιτότητας που εφαρμόζονται τα τελευταία χρόνια ως αντίδοτο στην κρίση. Με επενδύσεις που αφορούν κυρίως εξαγορές δημόσιων επιχειρήσεων είναι μηδαμινές οι ελπίδες για άνοδο τις απασχόλησης τα επόμενα χρόνια. Κατά τα άλλα οι κυβερνήσεις του Νότου, συμπεριλαμβανομένης της ελληνικής, συνεχίζουν το παιχνίδι των λέξεων, ανάπτυξη και επενδύσεις.
