Όπως σκρόλαρα την αρχική σελίδα του facebook διάβασα ένα ακόμα επιτυχημένο στάτους για τις εκλογές: «Ωραίος ο ανασχηματισμός της Κυριακής». Indeed που θα έλεγαν και οι αγγλόφωνοι της παρέας. Πέρα από τα ελάχιστα θετικά απότοκα αυτής της αναμέτρησης (ΚΑΙ αυτής της αναμέτρησης μέσα σε οκτώ μήνες) όπως η ρίψη Κωνσταντοπούλου, Ραχήλ, Χαλιγκάλη, Λαφαζάνη, Λεουτσάκου και άλλων στο σκουπιδοτενεκέ του πολιτικού σκηνικού, η προηγούμενη κυβέρνηση βγήκε σχεδόν αλώβητη και εκ νέου εδραιωμένη στην εξουσία. Ο δε αναμφισβήτητος νικητής είναι ο «ωρομίσθιος» πρωθυπουργός μας.
Με το επίσημο αποτέλεσμα το βράδυ της Κυριακής η guardian χαρακτήρισε σε άρθρο της τον Αλέξη Τσίπρα «πολιτικό φαινόμενο». Και είναι. Πέρα από ιδεολογικές διαφορές, πέρα από οποιαδήποτε αντιπάθεια ή επικριτική διάθεση αν θέλουμε να σταθούμε νηφάλιοι μπροστά σε αυτή τη νίκη πολύ φοβάμαι ότι θα καταλήξουμε σε αυτό το συμπέρασμα. Σύμμαχος του το τεράστιο επικοινωνιακό του χάρισμα (από τη κινησιολογία μέχρι την εμφάνιση και τη φωνή), κινητήρια δύναμη του λόγου του ο άκρατος λαϊκισμός που ξεπερνά πλέον το χάιδεμα αυτιών και την επίκληση στο εθνικό αίσθημα. Στην Ελλάδα αν θες να αναρριχηθείς ένα είναι το σκοινί που θα σε ανεβάσει στη κορυφή: θυματοποίησε το λαό. Κάνε τον να νιώσει αδικημένος, εύκολος στόχος των «μεγάλων κεφαλιών» της Ευρώπης, «δυστυχισμένος και πάντα προδομένος» που θα έλεγε κι ο Σολωμός. Κατόπιν διαβεβαίωσε τον ότι μπορεί να «κερδίσει το αύριο» χάρη στην πανάρχαια σοφία του και την ικανότητα να περιφρονεί το θύτη του. Αλάνθαστη συνταγή, «αααλάνθαστο το κανάτι»!
Θα μου πεις μόνο ο Τσίπρας επένδυσε στο άνωθεν σύμπλεγμα; όχι αλλά τον ευνόησε η συμφορά μας: «Όταν η συμφορά συμφέρει λογάριαζε την για πόρνη» είχε γράψει κάποτε ο Ελύτης. Και ο Τσίπρας όχι απλά την εκμεταλλεύτηκε αλλά τη γιγάντωσε μέσα σε επτά μήνες πετώντας αυτό το δύσμοιρο μπαλάκι της ευθύνης σε χίλιους δύο παράγοντες εκτός από τον εαυτό του. Σιγά σιγά χάρη στο πανάρχαιο ταλέντο του λαοπλάνου έπεισε το λαό ότι διαπραγματεύτηκε (17 ώρες μάλιστα και υπό αντίξοες πιέσεις), εξόντωσε μεθοδικά τους εχθρούς του (πριν ο Λαφαζάνης και οι λοιποί τον εγκαταλείψουν τους είχε εκμηδενίσει επικοινωνιακά αυτός) και πήγε σε εκλογές όντας σίγουρος για την νίκη του. Ο Τσίπρας δεν είχε αγωνία, άλλοι έφαγαν τα νύχια τους και λάθεψαν τηρώντας προεκλογικά συγκαταβατική στάση απέναντι του. Μία ομάδα λειψή σε επιθετικούς παίκτες.
Εύλογα αναρωτηθήκαμε: «Άραγε τι άλλο έπρεπε να κάνει για να του ρίξουν μαύρο οι εκλογείς ή έστω να πέσει το ποσοστό του;». Έπρεπε αλήθεια να πεινάσουμε, έπρεπε να αδειάσουν τα ράφια των supermarket; Η ιστορία θα απαντήσει θετικά καθόσον υποψιάζομαι και καθώς η εφαρμογή των όρων του μνημονίου είναι δύσβατος μονόδρομος για το κυβερνητικό σχήμα ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με μία ισχνή κυβερνητική πλειοψηφία που μπορεί να χαθεί αιφνιδίως, τα παραπάνω ερωτήματα θα τεθούν εκ νέου πολύ σύντομα. Και με πιο δραματικό τόνο.
Ο Αισχύλος στη τραγωδία Προμηθέας Δεσμώτης έγραψε: «Η σκέψη είναι λαθρεπιβάτης στο πλοίο της ανάγκης». Όσο λοιπόν καλύπτονται οι ανάγκες μας η πτώση του πολιτικού φαινομένου «Τσίπρας» θα μοιάζει βυθισμένη σαν τη χαμένη Ατλαντίδα. Με εξαίρεση μία περίπτωση: να κινδυνέψει η καθημερινότητα μας πολύ χειρότερα από ότι κινδύνεψε τον Ιούλιο ότε και εγένοντο τα capital controls. Ίσως και ανεπανόρθωτα. Ανάγκα και Τσίπρας ηττάται….
