Γράφει η Έφη Αλικάκου
Ζούμε ντροπιαστικούς καιρούς. Η μάλλον καθημερινά δίχως να το ζητάει ο μπουχτισμένος οργανισμός μας, υφιστάμεθα ως απλοί παρατηρητές της επικαιρότητας μία άνευ προηγουμένου παλαβομάρα ανθρώπων που μέσω των πράξεων τους ακροβατούν ανάμεσα στο θράσος και στην παντελή αντίληψη της πραγματικότητας. Μέσα σε λίγες μέρες γίναμε γνώστες τόσο παρακμιακών συμπεριφορών και το άσχημο είναι ότι τούτο το τέρας μας έχει γίνει δεύτερη φύση (aka συνήθεια).
Πρώτα ο ράπερ, νεολαίος του ΣΥΡΙΖΑ του οποίου ο αδερφός έλιωσε τις σόλες των all star του σε καταλήψεις στην ΑΣΣΟΕ, ως γνήσιος απόγονος των παππούδων και των προπαππούδων του που πολέμησαν για την Αριστερά της αλλαγής και της προόδου. Απερίφραστα, αβασάνιστα και ανερυθρίαστα το έξαλλο νιάτο τόνισε με σθένος ότι εφόσον η Αριστερά κυβερνάει είναι καθόλα λογικό να ανταποδώσει αυτή τη προσφορά στον.. αγώνα με διορισμούς αβέρτα κι ας πάει καλιά του αυτή η βαριόμοιρη αξιοκρατία. Αφού αυτοί πολέμησαν ντε! Θρασύτητα και λειτουργικός αναλφαβητισμός με φόντο τη θεσμική δυσπλασία και την λαμογιακή νοοτροπία των καιρών μας.
Έπειτα, λιθοβολήθηκε και η αισθητική. Από τα πανέρια γαρύφαλλα ως το κούτελο του Παντελίδη στη πίστα της Θεσσαλονίκης μέχρι τα σαλόν ντε μπαζολαζ της κόρης του Μήλιου. Αναμφίβολα ο καθείς έχει δικαίωμα να διαθέτει κατά πως επιθυμεί το πλούτο του και δεν νομιμοποιούμεθα να ζητάμε εξηγήσεις ούτε από τους θαμώνες ούτε από το κορίτσι. Είναι αδύνατον όμως να μην παρατηρήσεις αυτή την αδιάντροπη αποθέωση του χρήματος, της υποκουλτούρας και της άκρατης επιδειξιμανίας που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην αλλοίωση ό,τι ανωτέρου έχει καταφέρει μέσα στα χρόνια ο άνθρωπος.
Και το χθεσινό αποκορύφωμα η συνέντευξη Βαρουφάκη και η ελπίδα που έχουμε από σήμερα ότι κάποιου εισαγγελέα τα αυτιά θα ίδρωσαν ώστε να οδηγηθεί αυτός και οι λοιποί τζογαδόροι ενώπιον της δικαιοσύνης. Ούτε λίγο ούτε πολύ, βασικά απερίφραστα ο πρώην Υπουργός παραδέχθηκε ότι αυτός και η συμμορία του ήθελαν να φτάσουν τα πράγματα στα άκρα. Από την πρώτη στιγμή. Ήθελαν να κλείσουν οι Τράπεζες και το μοναδικό διαπραγματευτικό όπλο ήταν το κούρεμα των 27 δις ευρώ ομολόγων της ΕΚΤ. Καμία διάθεση έντιμου συμβιβασμού αλλά περίσσια διάθεση για ντου στο Νομισματοκοπείο και παράτυπη καταγραφή των eurogroups.
Όλα τα παραπάνω κομμάτια ίσως φαίνεται με τη πρώτη ματιά ότι ανήκουν σε διαφορετικά παζλ. Δεν είναι έτσι όμως. Έχουν ένα κοινό στοιχείο: την απάθεια της κοινωνίας, τα tweets και η πλακίτσα δεν είναι αντίδραση φυσικά. Θα αφήσω τον Κορνήλιο Καστοριάδη να το διαλευκάνει με τον μοναδικό του τρόπο μέσω αποσπάσματος από το έργο «Η άνοδος της ασημαντότητας»: «Η παρούσα κοινωνία δεν θέλει τον εαυτό της, απλώς τον υπομένει. Και δεν θέλει τον εαυτό της επειδή δεν μπορεί να διατηρήσει ή να φτιάξει μια παράσταση του εαυτού της που να μπορεί να την επικροτήσει η να της δώσει αξία, ούτε να παραγάγει ένα πρόσταγμα κοινωνικού μετασχηματισμού στο οποίο να μπορεί να προσχωρήσει και για το οποίο να θέλει να παλέψει». Το τέρας που λέγαμε…
