Επισημαίνει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος
Το σύγχρονο εγχείρημα της ευρωπαϊκής ενοποίησης υπό γραφειοκρατική ηγεσία και με όρους ολοκληρωτικού καπιταλισμού (totalitarian capitalism), δηλαδή αυταρχικού νεοφιλελευθερισμού, έχει ήδη κατασκευάσει ως αντίδραση των επιμέρους κοινωνιών και λαών της ΕΕ μια αντιευρωπαϊκή τάξη πραγμάτων. Εδώ πλέον το εθνικό ορίζεται με εθνικιστικές κατηγορίες, ενώ το ταξικό με περισσότερο ή λιγότερο εθνικοσοσιαλιστικές κατηγορίες.
Έτσι μια νέα μορφή φασισμού ανατέλλει αφάνταστα γοργά στην ΕΕ, ενισχυόμενη από δύο εξωτερικούς παράγοντες: (1) Την αδυναμία των ΗΠΑ να αναπτύξουν Κράτος Ευημερίας και να περιορίσουν την ηγεμονία της χρηματοπιστωτικής μερίδας του κεφαλαίου εις βάρος του παραγωγικού και εμπορικού κεφαλαίου, όπως και τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους στη βάση ελέγχου των ενεργειακών πηγών και ροών – δυστυχώς ο Ομπάμα απέτυχε νωρίς, στο βαθμό που προσπάθησε σε προσωπικό επίπεδο! Και (2)την τυφλή και άκρως αντιφατική ανάπτυξη της Ρωσίας στο πλαίσιο της αγοράς πλέον, υπό μια ανάρμοστη στο δημοκρατικό αίτημα του ρωσικού λαού ηγεσία, φασιστικο-αυτοκρατορικής και μιλιταριστικής κουλτούρας – ο Πούτιν, ολοένα και περισσότερο υιοθετεί την αφήγηση των ρουμάνων φασιστών του μεσοπολέμου, επιδιδόμενος παράλληλα σε ένα αντιαισθητικό και εντελώς παιδαριώδες παιχνίδι με την Ορθοδοξία. Εδώ, η ανώριμη πολιτικώς Ρωσία επιδιώκει ένα «win-win game» με την παραωριμασμένη σε σημείο οργανικής αποσύνθεσης ιμπεριαλιστική υπερδύναμη, η οποία ωστόσο εδώ και 20 χρόνια πραγματοποιεί αυτό το παιχνίδι με την Κίνα! Μόνον που πλέον η Κίνα είναι αυτή που θέλει να θέσει τους όρους αυτού του παιχνιδιού και η σχέση διαταράσσεται! Η Κίνα είναι σήμερα η πλέον ευέλικτη δύναμη σε συνθήκες ολοκληρωτικού καπιταλισμού.
Και η Γερμανία τι είναι; Ένα γίγαντας τεχνογνωσίας και προηγμένης παραγωγής, ο οποίος αδυνατεί να ασκήσει ενάρετη ηγεσία στην ΕΕ, επειδή παραμένει πολιτικώς νάνος. Η Μέρκελ γνωρίζει καλά τι πρέπει να κάνει, για να αποφύγει τη διάσπαση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά δεν μπορεί να το κάνει, επειδή αυτό θα κατέβαζε συγκυριακά το επίπεδο των κερδών της οικονομικής ελίτ της χώρας της και θα αποπροσανατόλιζε την οικονομική στρατηγική της, που αποσκοπεί από την μια πλευρά στην αποφυγή κρίσης υπερπαραγωγής, ενώ από την άλλη να μην υπάρξει σύγκρουση με τα συνδικάτα – όπως για παράδειγμα συνέβη κατά την άνθηση του νεοφιλελευθερισμού στις ΗΠΑ (Ρόναλντ Ρήγκαν) και στην Μ. Βρετανία (Μάργκαρετ Θάτσερ).
Θαυμάσια! Και τώρα τι γίνεται στην Ευρώπη; Ζεσταίνεται η μηχανή του φασισμού από δεξιούς και αριστερούς λαϊκιστές, οι οποίοι στηρίζονται στην αδυναμία/έλλειψη βούλησης μεταμόρφωσης της ΕΕ σε μια αποκεντρωμένη ομοσπονδία με ενίσχυση των δημοκρατικών θεσμών. Έτσι, ο αυταρχικός νεοφιλελευθερισμός της γραφειοκρατικής ηγεσίας της ΕΕ, ενισχύει τα ολιγαρχικά μοντέλα διακυβέρνησης (κοινοβουλευτικός ολοκληρωτισμός) παντού στην Ευρώπη. Η οικονομική ελευθερία δεν είναι πλέον δικαίωμα, αλλά «ατομική υπευθυνότητα», που εναρμονίζεται με τη δραματική υποχώρηση κοινωνικών δικαιωμάτων και ατομικών ελευθεριών. Η επιχειρηματικότητα αντικαθιστά την έννοια της κοινωνικότητας και η αποτελεσματικότητα την βιοοικονομική ανάπτυξη. Η βαρβαρότητα είναι εδώ, περισσότερο χυδαία από κάθε άλλη φορά μετά τον Πόλεμο. Ο ολοκληρωτικός καπιταλισμός στην Ευρώπη γίνεται ο αιτιατός μηχανισμός παραγωγής του πλέον υποκριτικού και παράδοξου φασισμού που έχει γνωρίσει η ανθρωπότητα.
Ο Μαρξ είχε δίκιο, αλλά οι σημερινοί λαϊκιστές μαρξιστές δεν καταλαβαίνουν πως ο αντιευρωπαϊσμός τους και ο ανιστόρητος/αντιδραστικός αντιδυτικισμός τους ενισχύει τον σύγχρονο, αιτιατό μηχανισμό του ολοκληρωτικού καπιταλισμού που παράγει φασισμό. Για τους λαϊκιστές της δεξιάς τι να πει κανείς! Αυτοί μοιάζουν σαν θλιβερά σκουπίδια της ιστορίας, στο βαθμό που την θέση του παραδοσιακού, απολιτικού και αταξικού πατριωτισμού τους, καταλαμβάνει ένας θεολογικός αντιδυτικισμός και μια πολεμική παράνοια για να αντιμετωπισθεί ο «αντίχριστος»!
Τη λύση που υπερασπίζομαι την γνωρίζεις, τακτικέ αναγνώστη των σημειωμάτων μου. Ξέρεις νομίζω για ποια ενωμένη Ευρώπη σου μιλώ ως πόλο εναλλακτικής ηγεμονίας στον κόσμο και πώς αυτό πραγματοποιείται ως κοινό σοσιαλιστικό και παράλληλα φιλελεύθερο εγχείρημα των ευρωπαϊκών λαών, μέσω μιας βιοοικονομικής και βιοπολιτικής προσέγγισης. Φορέας αυτής της προσέγγισης είναι η παιδαγωγική ηγεσία, στη θέση της ηγεμονικής, γραφειοκρατικής, οραματικής, ή πνευματικής, ή τεχνοκρατικής ηγεσίας.
Τότε γιατί γράφω αυτά σήμερα; Επειδή, σε αντίθεση με το φασιστικό και ναζιστικό φαινόμενο του μεσοπολέμου, ελάχιστοι σύγχρονοι «φασίστες» ή «νεοναζί» μοιάζει να καταλαβαίνουν πως η αντιευρωπαϊκή τάξη πραγμάτων που προπαγανδίζουν, είναι αυτή που ορίζει την κουλτούρα και την πρακτική του φασισμού, δηλαδή του ολοκληρωτισμού με καπιταλιστική οργάνωση, ως απάντηση στη τάση του ολοκληρωτισμού που προωθεί η γραφειοκρατική ηγεσία της ΕΕ!
Και τα δύο μέρη καταλήγουν στο ίδιο στην ουσία πολιτικό φαινόμενο, που περνά καταρχήν από τον κοινοβουλευτικό ολοκληρωτισμό. Και οι αριστεροί τι κάνουνε; Στο βαθμό που δεν αποστρέφονται τον ολοκληρωτισμό, τη βία της ισχύος, τη γραφειοκρατική ηγεσία, το μονοπώλιο της κρατικής βίας και το «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», προπαγανδίζοντας την λαϊκή χειραφέτηση και τον σοσιαλισμό στην ουσία ενισχύουν ασυνείδητα τον εκφασισμό της κοινωνίας. Αυτοί γίνονται το διυποκειμενικό αίτιο μιας αντικειμενικότητας που παράγεται από την ίδια τη μορφή εξέλιξης του καπιταλισμού και της ολοκληρωτικής ηγεσίας, η οποία τον υποστηρίζει σήμερα πολιτικά/γραφειοκρατικά…!
