Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος
Follow @Sp_Rizopoulos
Η χθεσινή πρωτοφανής δημόσια αντιπαράθεση μεταξύ του Τσίπρα και του Γιούνκερ δεν αφήνει πολλά περιθώρια αισιοδοξίας για κλείσιμο συμφωνίας. Το αυριανό Eurogroup θα είναι «μία από τα ίδια», αφού το χάσμα όχι απλά μένει ανοιχτό αλλά διευρύνεται. Ο μεν Τσίπρας κατηγορεί τους Ευρωπαίους, κατά κύριο λόγο, δανειστές πως οι προτάσεις τους δεν έχουν οικονομικό νόημα, αλλά συνιστούν πολιτικό σχέδιο για να ταπεινώσουν την κυβέρνηση και την Ελλάδα. Και από την άλλη, ο Γιούνκερ απαντά πως ο έλληνας πρωθυπουργός λέει ψέματα στον ελληνικό λαό ως προς το πραγματικό περιεχόμενο των προτάσεων που πέφτουν στο τραπέζι.
Με αυτό το κλίμα, δεν βλέπω συμφωνία στον ορατό ορίζοντα. Ούτε πιστεύω πως πρόκειται για ένα ενορχηστρωμένο επικοινωνιακό παιχνίδι, προκειμένου στο τέλος να υπάρξει ένα ανακουφιστικό “happy end”.
Αν και είμαι «έξω από το χορό» και δεν έχω κάποια ιδιαίτερη πληροφόρηση, προσπαθώ να διαβάσω όσο πιο αντικειμενικά γίνεται τα… σημάδια. Ο Τσίπρας το «φουσκώνει» πολύ το παιχνίδι κι αυτό που ξέρω με βάση την εμπειρία μου, είναι πως όταν κάνεις κάτι τέτοιο πρέπει να έχεις και κάποια ιδέα για το πώς θα μοιάζει η «επόμενη μέρα» και εν προκειμένω, πόσο ανεκτή ή σκληρή θα είναι η συμφωνία που θα έρθει η ώρα να υπογράψεις.
Η κυβέρνηση και ο Τσίπρας από το τέλος της περασμένης εβδομάδας, εμφανίζουν μια σοβαρή αντίφαση στη ρητορική τους που θα την βρουν μπροστά τους. Έχουν σηκώσει τους τόνους, κατηγορούν ευθέως πλέον τους θεσμούς για παιχνίδι πολιτικών σκοπιμοτήτων και στην πραγματικότητα προετοιμάζουν την κοινή γνώμη για μια ρήξη με άγνωστα αποτελέσματα.
Δηλωτικό αυτού του γεγονότος είναι και το αποψινό συλλαλητήριο στην πλατεία Συντάγματος. Αν και επισήμως οργανώνεται με πρωτοβουλίες μέσα από τα social media, το γεγονός πως «τουιτάρουν την εκδήλωση υπουργοί της κυβέρνησης δείχνει πως έχει την πολιτική κάλυψη του ΣΥΡΙΖΑ.
Ενώ λοιπόν έχει διαμορφωθεί μια ρητορική ρήξης και σύγκρουσης, ενώ επιλέγεται η τακτική «ο λαός στις πλατείες», την ίδια ώρα ο Τσίπρας διαβεβαιώνει τους συνομιλητές του πως στο τέλος θα υπάρξει συμφωνία! Αν πράγματι έχει δίκιο, αυτό σημαίνει πως θα αναγκαστεί τότε να κόψει το τιμόνι 180 μοίρες ανάποδα από το κλίμα που ο ίδιος διαμορφώνει αυτή τη στιγμή. Και τέτοιες απότομες «επικίνδυνες στροφές» είναι αμφίβολο αν μπορούν περάσουν σε ένα ακροατήριο που αυτή τη στιγμή «εκπαιδεύεται» σε μια λογική σύγκρουσης με τους δανειστές και εξόδου της χώρας από το ευρώ. Αν πιστεύει πως μπορεί να κόβει το τιμόνι όσο δεξιά ή όσο αριστερά θέλει χωρίς κόστος και συνέπειες, τότε δυστυχώς πρόκειται για σύμπτωμα αλαζονείας.
Τι κάνει όμως τον Τσίπρα, ακόμη και σήμερα, να εμφανίζεται cool και αισιόδοξος; Τίποτα περισσότερο από το γεγονός πως με δεδομένο ότι δεν υπάρχει θεσμικό τρόπος εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, ό,τι είναι να γίνει, θα γίνει μέσα σε αυτή. Για τον Τσίπρα δεν υπάρχει Grexit. Υπάρχει όμως ανοιχτό ως ενδεχόμενο η χρεωκοπία εντός της ευρωζώνης, που θα αποτελέσει ασφαλώς έναν πρωτόγνωρο εφιάλτη για το ευρώ και θα προδιαγράψει την τύχη του στις παγκόσμιες χρηματαγορές. Εν πολλοίς εκεί οφείλεται και ο έντονος εκνευρισμός του Γιούνκερ, φτάνοντας στο σημείο να χαρακτηρίσει «μη σοβαρό πολιτικό» τον Έλληνα πρωθυπουργό. Από κοντά και ο Στουρνάρας, ως ο κατ’ εξοχήν εκπρόσωπος των Ευρωπαίων δανειστών στη χώρα, ο οποίος επιχειρεί σήμερα να πει πως χρεωκοπία και ευρωζώνη είναι δύο ασύμβατες έννοιες.
Ο Τσίπρας πιστεύει πως οι Ευρωπαίοι ηγέτες είναι «κότες» και στο τέλος θα είναι αυτός ο νικητής του “chicken game”. Και πράγματι αυτό μπορεί να γίνει πραγματικότητα. Όμως υποτιμά σοβαρά έναν κίνδυνο. Να πέσει θύμα της επιτυχίας του! Να πάρει δηλαδή μια συμφωνία από τους «τρομοκρατημένους» Ευρωπαίους αλλά αυτή να μεταφραστεί σαν «ήττα», «προδοσία» και «ανέντιμος συμβιβασμός» από τον ίδιο τον κόσμο του, ο οποίος αυτές τις ώρες αφιονίζεται συναισθηματικά και ιδεολογικά, οπότε θα του είναι σχεδόν αδύνατον να αποδεχθεί πως όλο αυτό έγινε για να μην μπει 23% ΦΠΑ στη ΔΕΗ, για να μείνουν σε χαμηλό συντελεστή τα φάρμακα και να πάρει μια υπόσχεση με όρους «δημιουργικής ασάφειας» για την απομείωση του χρέους κάπου… κάποτε.
Με απλά λόγια, να γυρίσει η πλειοψηφία της κοινής γνώμης και να του πει στις επόμενες δημοσκοπήσεις πως «η εγχείρηση μπορεί να πέτυχε, αλλά ο ασθενής απέθανε».
